ตอนเด็กๆ อาจจะเป็นแสบสุดของระดับชั้นเลยก็ว่าได้ แต่ก็มีชีวิตในวัยเรียนที่ตัวเองต้องการ ไม่ได้เรียนเก่งมาก แต่ก็ไม่ได้แย่

ผมเป็นคนเพื่อนน้อย แต่เพื่อนของผมก็สนิทมาก เปี่ยมไปด้วยคุณภาพ

ความรักที่มีแต่ใครๆมองก็ต้องอิจฉา

แต่มาวันนึง เราก็มีเพื่อนคนนึงที่เข้ามาในชีวิตโดนที่เราไม่รู้ตัว ไม่ต้องการเขา แต่เขาก็ยังแฝงตัวเข้ามาในชีวิต สวัสดิ์ดีเพื่อนที่ชื่อว่า "โรคซึมเศร้า"

ชีวิตของกลับพังไม่เป็น ความรู้ที่ค่อยตายไปที่ละนิดของผม

จิตใจที่ถดถอยเข้าไปในความมืดของความรู้สึก ที่ไม่รู้สึกอีก่อไป มันทำลายทุกความสุขของผม มันทำร้ายความรักของผม ทำลายชีวิตของผมไปในเวลาแค่ไม่กี่ปี

รู้ตัวอีกทีผมก็พยายาม พยายามทำให้ทุกอย่างกลับมา แต่กลับกันมันทำให้ผมถลำลึกเข้าไปมากกว่าเดิม

ถลำลึกจนหันกลับมาอีกที ถึงกับงงว่าเราเดินมาไกลขนาดได้อย่างไง

ความรู้สึกมันพังไปหมด ล้มแล้วล้มอีก ถลอกไปหมดความรู้สึกที่มี นั่งกองจมอยู่กับความรู้สึกแบบนั้นนานเท่าไรไม่รู้

"ความรู้สึก ก็เหมือนกระดาษ เวลากระดาษมันยับ ทำยังมันก็ไม่ทางกลับมาเรียบแบบเดิมได้"

ความเจ็บปวดที่เกิดจากบาดแผลนอกร่างกายของเรา ไม่สามารถเทียบเท่าบาดแผลที่เกิดภายในจิตใจและความรู้สึกของเราได้เลย

เหมือนเราพยายามกดตรงที่เลือดมันออก กลับกลายทำให้เลือดยิ่งออกมากขึ้น ผมหมดหนทางสู้กับมัน ท้ายที่สุด หมอจิตแพทย์ก็คงต้องเป็นทางออกที่ดีที่สุด ของวันนั้น วันที่ผมมีเพื่อนที่ชื่อว่า "โรคซึมเศร้า" เข้ามาในชีวิต

#ในวันที่โลกเปลี่ยนสี
#เพื่อนใหม่ของเราชื่อซึมเศร้านะ
#สวัสดิ์ดีโรคซึมเศร้า