การสูญเสียตัวความเป็นตัวเราเองก็เมื่อกับการเดินทาง การเดินทางที่ผิดที่ ผิดเวลา เรียกง่ายๆคือเราหลงทาง หลงทางในหัวของเราเอง

ความรู้สึกของผมตอนนั้นมันเหมือนเราเดินอยู่ในความมืดที่เดินเท่าไรก็ไม่รู้ว่าเราอยู่ตรงไหนของชีวิตเรา เหมือนเดินอยู่ในเขาวงกตที่เดินเท่าไรเราก็หาทางออกไม่เจอ เหมือนกับเราเดินอยู่ในอ่างวงกลมที่เดินเท่าไรเราก็กลับมาที่เดิม

"ค้นหาตัวเอง" ว่ามันเกิดอะไรขึ้นทำไหมถึงได้เศร้าได้ขนาดนี้ ทำไมมันถึงได้หดหู่ขนาดนี้ ทำไมเราถึงจม จมกับความรู้สึกที่อ้างว้าง เหมือนกับว่าเราจะจมลงไปกับความรู้สึกเหล่านั้นลงไปเรื่อยๆแบบไม่มีวันขึ้นมาสุ่ด้านบนได้ ทำไม ทำไม ทำไม ล้วนมีแต่คำถาม หวาดระแวงสิ่งต่างๆรอบตัว เหมือนไม่มีวันจบสิ้น

"โรคซึมเศร้า" มันกัดกินจิตใจของคนที่เป็นที่ละนิด ที่ละนิด มันจะค่อยๆ ละเมียดละไมจิตใจของเรา ความรู้สึกของเราจนไม่เหลือความเป็นเราอีกต่อไป บางคนรู้ตัวทันก็ดีไป บางคนรู้ตัวช้าไปหรือบางคนโดนมันกัดกินจรไม่เหลืออะไรแบบ "เรา" ความพังพินาศต่อสิ่งต่างๆรอบตัวจึงบังเกิด

คนที่ทนได้ก็ทนไป คนหาทางออกได้ก็ถือว่าเก่ง คนหาทางออกไม่ได้ก็ต้องจบชีวิตตัวเอง ตามข่าวต่างๆที่ออกมาให้เห็น "อนิจจัง"

#ในวันที่โลกเปลี่ยนสี

#เพื่อนใหม่ของเราชื่อซึมเศร้านะ

#สวัสดิ์ดีโรคซึมเศร้า