ดึกแล้ว บรรยากาศในร้านคึกคักขึ้นเพราะดีเจเริ่มเปิดเพลงแดนซ์ยุคไนน์ตี้ พื้นที่ว่างแคบๆ ตรงกลางร้าน หน้าโต๊ะดีเจ ข้างเคานท์เตอร์บาร์ ข้างสตูลของผม ถูกยึดเป็นฟลอร์สำหรับเต้นรำ

สาวๆ ห้าหกคนในชุดเซ็กซี่เล็กๆ ชวนมองออกมาเต้นกันตรงนั้น ตามมาด้วยหนุ่มๆ ที่เบียดเข้ามาอย่างหมายมาด ผมเท้าแขนมองพวกเขาและเธอเต้น

ตาผมมองแต่สมองนึกถึงพี่ นึกถึงตอนที่พี่เต้นอยู่ในห้อง อยู่บนตักผมอย่างซุกซน

พี่โยกหัวและเหวี่ยงแขน ขยับตัวตามจังหวะเพลงด้วยท่าทางชวนหัวเราะ

ผมคิดถึงพี่

.

เพลงแล้วเพลงเล่าผ่านไป พี่เจ้าของร้านที่คุ้นหน้ากันดีแวะมาชนแก้ว แกพยักเพยิดหน้า ถามออกมาว่า

"มาคนเดียวหรือ"

ผมพยักหน้าตอบ แล้วแกก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ เรารู้จักกันผิวเผิน นอกจากประโยคทักทายเรียบๆ จึงไม่มีอะไรมากกว่านั้น แต่แกยังจำได้ว่าปกติผมไม่ได้มาคนเดียว

ร้านนี้เป็นร้านโปรดของพี่ เรามาด้วยกันบ่อย แต่วันนี้พี่ไม่ได้มา

ผมคิดถึงพี่

.

เวลาตีโค้งเข้าสู่ยี่สิบนาทีสุดท้ายก่อนเที่ยงคืน ไฟดิสโก้ดวงเล็กถูกเปิด มันหมุนวนชวนตาลาย ขณะนั้นในร้านคนแน่นขนัด เกือบทุกคนชูแก้วและชูมือ ต่างหมุนตัวและเต้นรำ หัวเราะและยิ้ม

เหล้าสร้างโลกไร้พรมแดน พี่เคยพูด

ผมคิดถึงพี่อีกแล้ว

.


โทรศัพท์ผมสั่น พี่ส่งไลน์มา ข้อความสั้นกระชับ กระชากผมออกจากแสงหลากสีในโลกของร้านเหล้าที่บรรยากาศลอยเลื่อน

สู่แสงแข็งๆ ในโลกหลังหน้าจอโทรศัพท์ที่ชวนให้ลอยเลื่อนยิ่งกว่า

'คิดถึง'

คำเดียว แค่คำเดียว

.

พี่...ถ้าความคิดถึงฆ่าคนได้ วันนี้พี่ตายไปแล้วอย่างต่ำสี่ครั้ง

แล้วผมล่ะพี่...

ผมตายทุกวันหรือเปล่า

.

'คิดถึงเหมือนกัน'


The End

. . . . . . .


แรกเริ่มเดิมทีเรื่องสั้นเซ็ตนี้ถูกเล่าเพื่อร่วมกิจกรรม Fictober แต่เราเล่ามันให้จบไม่ทันภายในเดือนตุลาคม มันถึงถูกเล่าต่อเนื่องลากยาวมาถึงเดือนธันวาคม 2017 และถูกเปลี่ยนฐานะเป็นบันทึกห้วงเวลาของคนสองคนที่อยู่ในความสัมพันธ์แปลกๆ

ความสัมพันธ์ที่ไม่ว่าคุณจะเรียกมันว่าอะไรก็ตาม เราเรียกมันว่าความรัก

ขออุทิศทุกตัวอักษรในเรื่องสั้นนี้แก่ พี่ ผู้เป็นแรงบันดาลใจ เป็นที่รัก เป็นดาวนำทาง

เรารักพี่ และเรายอมรับเงื่อนไขที่เราคบกันไม่ได้


ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้

ปล. แฮปปี้ นิวเยียร์ สองศูนย์หนึ่งแปด ขอให้ความสุขและความรักอยู่กับคุณ

Polaris Bear