ปราณบุรีในคืนวันวานหนาวกว่าที่เราคาดกันเอาไว้ โรงแรมราคาถูกที่เราเลือกพักให้บรรยากาศคล้ายม่านรูด

"แต่งห้องโคตรไร้รสนิยม" พี่วิจารณ์ห้องพักหลังสายตาปะทะเข้ากับพนังกระเบื้องสีชมพูอ่อน ผมฟังแล้วได้แต่พยักหน้าและไหวไหล่ไปพร้อมกัน

เวลาตีสองกว่าไม่ใช่เวลาที่ผมอยากมาสำรวจรสนิยมการแต่งห้องนัก หลังถอดเสื้อเชิ้ตที่สวมและเปิดพัดลมเพดาน ผมปีนขึ้นเตียงทันที พี่ทำตามกัน ถอดกางเกงยีนส์และเสื้อยืด ปิดไฟ เปิดไฟโคม และคลานขึ้นมานอนซุกข้างผมบนฟูก

พี่วางหน้าบนซอกบ่า นาบริมฝีปากบนใบหูของผม มือเย็นจัดของพี่วางอยู่บนหน้าท้อง ผมดึงมือพี่มากุมไว้ เอียงหน้าไปมอง ไฟโคมที่ไม่ได้ช่วยให้เห็นอะไรชัดนักก่อให้เกิดเงาขนตาบนแก้มของพี่

ผมยื่นหน้าไปจูบพี่ อีกมือซ้อนหลังดึงพี่มานอนซบบนตัวแล้วผล็อยหลับไปง่ายๆ

. . .

พี่มาบอกผมตอนเช้า

"ห้องแต่งไร้รสนิยมจริงแต่เขาตั้งใจมาก" พี่กระซิบข้างหู บ่นว่าหนาว ผมห่มผ้าให้ พี่ยังบ่นว่าหนาว ผมเลยรวบพี่เข้ามากอดพี่ถึงเล่าต่อ

"พี่นอนมองกระเบื้อง ไม่มีเบี้ยวเลย กลิ่นห้องก็ดี ผ้าห่มไม่มีกลิ่นอับ หมอนไม่เหม็น"

ผมซุกปากตรงหูพี่ ถามว่าได้นอนไหมเมื่อคืนนี้ พี่ตอบเสียงเข้ม

"มึงกรนไง"

.
ขอโทษครับ นอนด้วยกันมาตั้งเท่าไหร่ยังไม่ชินอีกหรือพี่