ผมเส้นหนึ่งเกาะอยู่บนแก้มของเขา มันเกาะอยู่เช่นนั้นมาตั้งแต่เริ่มต้นการสนทนา ระหว่างเขาพูด ผมมองดวงตาสีน้ำตาลเข้มของเขาสลับกับผมเส้นนั้น สลับไปมาอยู่ร่วมสิบห้านาทีเขาก็ยังไม่มีทีท่าจะรู้สึกตัว

"ขอโทษนะ" ผมพึมพำ ก่อนยื่นมือไปหา เขาเลิกคิ้วก่อนพริ้มตาลงอย่างง่ายดาย

ปลายนิ้วของผมเกลี่ยบนแก้มของเขา เขี่ยผมเส้นนั้นออกจากใบหน้า กิริยานั้นผมทำอย่างเบามือที่สุด

แล้วเขาก็ปรือตาขึ้น แล้วเขาก็สบตาผม แล้วเขาก็ยิ้ม แล้วเขาก็บอกว่าขอบคุณ

แล้วลมหายใจของผมก็สะดุดไปวูบหนึ่งโดยไม่ทันตั้งตัว