ผมเลิกคิ้ว หลุบตามองอย่างประหลาดใจเมื่อจู่ๆ พี่ก็กล่าวขึ้นระหว่างที่เรานั่งอยู่ข้างกันบนโซฟา โทรทัศน์จอแบนกำลังฉายซีรีย์ดังของเน็ตฟลิกซ์ ผมกดพอส แล้วจึงโอบตัวพี่ขึ้นมานั่งตัก

"หนังผีหรือ"

"เปล่า...พี่กลัวเราไป"

"ไปไหน?" ผมเลิกคิ้วรอบสอง

พี่เม้มปากแน่น ก่อนจะตอบเบาเท่ากระซิบ

"ไปไหนก็ได้ ไปจากพี่"

คำพูดคล้ายจะตัดพ้อของพี่ทำให้ผมโคลงหัว บางครั้งพี่เป็นแบบนี้ิ เงื่องหงอยและออดอ้อน ผมเดาเอาว่าสภาพอากาศน่าจะส่งผลกับอารมณ์ของพี่ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง

ตอนนี้ข้างนอกฝนตกหนัก ผมจับสังเกตได้ว่าฝนจะทำให้พี่เศร้าง่ายกว่าปกติ

"เบบี้..." ผมยิ้มให้พี่พร้อมกับเกลี่ยข้อนิ้วบนแก้ม ริมฝีปากขยับเปล่งคำพูด หนักแน่นคล้ายคำปฏิญาณ

"ผมไม่ไปไห..." 

แต่พี่กลับประทับจูบลงมาราวกับไม่ต้องการฟังผมพูด กลิ่นมิ้นท์พร่าอยู่ในลมหายใจร้อนผ่าว ความเศร้าเจืออยู่ในจูบรสแอปเปิ้ลท็อฟฟี่ที่เราเพิ่งกระดกจนหมดขวด

"อย่าพูดเลย" พี่กระซิบเสียงเครือบนริมฝีปากของผม แล้วประทับจูบอีกหน "อย่าผูกมัดตัวเอง"

ผมจับท้ายทอยของพี่ไว้แน่น มองตา มองลึกเขาไปในดวงตาสีน้ำตาลฉ่ำ ก่อนดันหน้าเข้าไปจูบ อย่างลึกซึ้ง อย่างตะกรุมตะกราม 

ไม่บ่อยนักที่พี่จะยอมนั่งนิ่งๆ บนตัก ยินยอมให้ผมแสวงหากำไรอย่างไร้การขัดขืน

"คิดอะไรอยู่" ผมกระซิบถามบนแก้ม ปัดริมฝีปากผ่านขนตาของพี่แล้วจูบตรงหางคิ้ว

"ไม่อยากให้เราไป"

พี่...พี่ทำแบบนี้ ผมจะไปไหนรอด