Michael Moorcock เจ้าของหนังสือ Behold the Man ที่ชนะเลิศรางวัลเนบิวล่า สาขาเรื่องสั้นขนาดยาวยอดเยี่ยม ค.ศ. 1967 ได้พูดถึง tips ของเขาเอาไว้ว่า "กฎข้อแรกของผมได้รับมาจาก TH White ผู้เขียนThe Sword in the Stone and other Arthurian fantasies and was เขาบอกกับผมว่า จงอ่านทุกอย่างที่ผ่านมือคุณ ฉันบอกคนที่อยากจะเป็นนักเขียนอยู่เสมอว่าอย่าหยุดอ่าน"

>>> อย่างที่มินิมอร์เคยบอกไว้ นักเขียนที่ดีมีที่มาจากนักอ่านที่ขยัน และในคำแนะนำข้างต้นนั้นยังมีหัวใจสำคัญอีกเรื่องหนึ่งคือ "อ่านแม่--ให้หมด" ถ้าเราเขียนนิยายโรแมนซ์ก็อย่าอ่านแต่เฉพาะโรแมนซ์ อ่านไซไฟ นอนฟิคชั่น หรือกระทั่งข่าวตามหน้าเว็บ คืออ่านไปเถิดจักเกิดผล ข้อนี้มินิมอร์พิสูจน์มาแล้วจริงๆ นะ!

Zadie Smith เจ้าของหนังสือขายดีอย่าง White Teeth ให้ความเห็นว่า เวลาเขียนน่ะนะ เรื่องเวลาและสถานที่เขียนสำคัญเหมือนกัน คือต้องอยู่คนเดียวอย่าให้ใครมายุ่มย่าม ต่อให้เป็นคนที่สำคัญที่สุดก็เถอะ เขียนคือเขียน ต้องมีสมาธิจดจ่อกับตัวเองรู้ไหม!

>>> มินิมอร์เห็นด้วยมากๆ เพื่อนๆ คงไม่อยากเขียนๆ อยู่แล้วต้องโดนเรียกลงไปรับหลานหรือ คือมันขาดจังหวะ ใช่ไหมล่ะ บางคนชอบเขียนตอนเช้าหรือบางคนชอบเขียนตอนกลางคืน บางคนรักที่จะขังตัวเองไว้ในห้องเงียบๆ ทว่าคนไม่น้อยเลยเลือกที่จะทำงานท่ามกลางผู้คนแปลกหน้าในร้านกาแฟ นี่แหละ คือช่วงเวลาอันแสนมีค่าที่จะทำงานได้

โดยปกติแล้วเรามักแบ่งส่วนของนิยายเป็น 3 ส่วนใหญ่ๆ และ Michael Moorcock ก็ได้ให้คำแนะนำเพิ่มไว้ดังนี้จ้ะ "เขียนให้คนทำความรู้จักตัวเอกในนิยายของคุณ และมีบทบาทตั้งแต่ส่วนแรก แต่ถ้าหากว่าคุณเขียนอย่างเน้นพล็อต ก็ต้องเริ่มอธิบายเกี่ยวกับไอเดียและธีมหลักของมันตั้งแต่ส่วนแรก ในส่วนที่สอง  เป็นการพัฒนาตัวละครหรือพลอตให้ไม่หยุดนิ่ง และในส่วนสุดท้ายควรเป็นการคลี่คลายปมหรือสรุปเรื่องราวทั้งหมด  

>>> อะ แบ่งง่ายๆ คือ ปูพื้น - เล่าเพิ่มเติมให้มีพัฒนาการจนไปถึง conflict - เขียนถึง conflict ผลกระทบ บทสรุป แต่...บางครั้งเราก็สลับได้นะ! นิยายหรือภาพยนตร์บางเรื่องก็เอาคอนฟลิคต์ขึ้นมาเล่าก่อนเพื่อความตื่นตาตื่นใจ แล้วค่อยย้อนกลับไปดูที่มาของมันว่ามาจากไหน

 

Rose Tremain นักเขียนนิยายขายดีอีกคน พูดไว้ว่า ตอนที่เริ่มแพลนเรื่องที่จะเขียน อย่าเพิ่งคิดตอนจบ คิดเรื่องราวก่อนจะเดินไปถึงจุดนั้นจะดีกว่า

>>> มินิมอร์ว่าใช่เลยนะ เพราะตอนจบไม่ว่ายังไงก็รอเราอยู่ที่ท้ายเล่มอยู่แล้ว เรื่องราวระหว่างทางสิ มีอะไรให้น่าค้นหาอีกเยอะ มิหนำซ้ำ การสร้างเหตุผลให้มันไปสู่จุดจบแบบนั้นได้มันท้าทายสุดๆ เลยล่ะ ยังไงก็ต้องโฟกัสในทุกจุดด้วยนะ แต่อย่าคิดว่าจะจบเว่อวังอลังการงานสร้างแต่อย่างเดียว ถ้าข้างในกลวงโบ๋ไม่สนุก ไม่สมเหตุสมผล คนจะอ่านไปถึงตอนจบได้ยังไงล่ะ

 Will Self ให้ทริคไว้ว่า ความจำระยะสั้นของคนเราอยู่ได้แค่สามนาที เพราะฉะนั้นจงพกสมุดหรือกระดาษไว้เพื่อไม่ให้ไอเดียของคุณหายไปตลอดกาล

>>> จริงอยู่ว่าสมองคนเรานั้นเจ๋งกว่าซูเปอร์คอมพิวเตอร์อีก เป็นหน่วยความจำที่มากเกินหน่วยเทอราไบต์อีกมั้ง แต่ว่าสมองที่จะจดจำได้ดีนั้นต้องผ่านการฝึกฝน และมีสุขภาวะที่เพียงพอ *มองไปทางการนอนดึกกินจังค์ฟู้ดดื่มคาเฟอีน* ฉะนั้นแล้ว...จดเถอะ จดทิ้งขว้างเอาไว้ พอกลับมาเปิดสมุดเล่มเก่าได้ไอเดียนะเอ้อ 

บางครั้ง เราก็อาจจะต้องใช้สื่อออนไลน์ หรืออินเทอร์เน็ตในการหาข้อมูลบางอย่างเพื่อนำมาเขียนนิยายของเรา แต่ก็อย่างว่าล่ะ พอเข้าสู่โลกไซเบอร์บางทีมันก็เผลอหลุดเข้าไปนานกว่าที่ตั้งใจ  Jonathan Franzen เลยตั้งคำถามว่า "ถ้าเขียนงานในทีที่ต่อเน็ตได้เนี่ย มันไม่น่าจะได้งานนะ" ส่วน Zadie Smith ก็กล่าวว่า "ให้ทำงานกับคอมพิวเตอร์ที่ไม่ได้คอนเน็คอินเทอร์เน็ตไว้" 

>>> อันนี้มินิมอร์ทั้งเห็นด้วยและไม่เห็นด้วยนะ ถ้าไม่ต่อเน็ตนี่บางทีหาข้อมูลลำบากมาก ไหนเว็บวิทยุออนไลน์ที่ชอบยังต้องใช้เน็ตอีก ที่สำคัญคือต้องเอาบรรดา "โซเชียลมีเดีย" ออกไปต่างหาก พวกที่ต้องมีโนติฟิเคชั่นให้เราต้องละสายตาจากงานนี่แหละ เพื่อนๆ ลองดูน้า

 Jonathan Franzen แนะนำว่าบางครั้งคำที่ดูน่าสนใจมากๆ อาจจะไม่ได้น่าสนใจเลยก็ได้ 

>>> มีหลายกรณีที่เราคิดว่าถ้อยคำสวยๆ น่าจะช่วยดึงความสนใจของนักอ่านได้ แต่บางครั้ง คำเหล่านั้นอาจไม่ได้เหมาะจะอยู่ในหนังสือของเรา ลองเปลี่ยนไปใช้คำที่เขาใจได้ง่ายและสื่อความหมายที่ตรงใจอาจจะดีกว่าก็ได้นะ อย่างในภาษาไทยมี "ระดับภาษา" หลากหลาย แทนที่จะให้คำอลังการดาวล้านดวง เลือกคำที่เหมาะสมกับระดับและบริบทจะดีกว่า

" การอ่านออกเสียง จะช่วยให้เราเข้าใจได้ว่าจังหวะหรือคำพูดนั้นๆ ไม่ขัดหู เพราะบางที สำนวนในนวนิยายก็เป็นเรื่องละเอียดอ่อนที่ต้องใช้หูฟังเพื่อให้แน่ใจว่ามันดี " นี่เป็นทริคการเขียนของ Diana Athill  เจ้าของรางวัล Costa Book Awards 2009 ประเภทชีวประวัติ จากงานเขียนชื่อ Somewhere Towards the End 

>>> แม้จะไม่ได้อ่านออกเสียง แต่เวลาคนอ่านหนังสือก็อ่านในใจกันใช่ไหมล่ะ หลายคนมีเสียงดังในใจเสียด้วยซ้ำ การเขียนที่สรรคำมาดี และมีการใช้วรรคตอนที่ดี จะสร้างจังหวะให้การอ่านได้ด้วยนะ ลองดูๆ

Anton Chekhov นักเขียนเรื่องสั้นคนดังของรัสเซียได้กล่าวเอาไว้ว่า "อย่าได้บอกฉันว่าจันทร์นั้นฉายเช่นไร แต่จงบอกถึงแสงสว่างไสวยามสะท้อนกระจกแลระยิบระยับ" 

>>> เราสามารถบอกเสน่ห์ของสิ่งที่แฝงเร้นได้ โดยการทำให้ผู้อ่านเห็นถึงใจความที่เราต้องการจะสื่อ คือไม่ต้องบอกตรงๆ ก็ได้ เรามีกลวิธีในการเล่าหลากหลาย ยกตัวอย่าง เราต้องการจะบอกว่าตัวละครนี้เป็นคนที่ขยันนะ เราไม่ต้องบอกว่าเขาทำอะไรบ้าง a b c ในแต่ละวัน แต่อาจจะให้เพื่อนเล่าว่า คนๆ นี้เขาไม่เคยบกพร่องต่องานเลย ทำทุกอย่างเป็นระเบียบ  หรือสะท้อนผ่านคำบอกเล่าของวินมอเตอร์ไซค์ว่าเขาออกไปทำงานตรงเวลาทุกวัน อะไรแบบนี้ โดยใช้บริบทและคนรอบข้างเป็นตัวบอก เพราะถ้าให้คนนั้นบอกว่าฉันเนี่ยโคตรตรงเวลาเลย เป็นคนที่สุดๆ งานการไม่เคยบกพร่อง โคตรเจ๋งอะ....ลองคิด จะเอ็นดูหรือหมั่นไส้ /ง้างมือรอตบ

Rose Tremain บอกเอาไว้ด้วยว่า "ถ้าคนที่เราไว้ใจให้อ่านเป็นคนแรกมีคอมเมนต์หรือวิจารณ์อะไรมา ฟังไว้นะ"

>>> First Reader อาจจะไม่ใช่บ.ก.ก็ได้จริงไหม อาจะหมายถึงเพื่อนสนิทที่ได้อ่านเรื่องของเราทั้งเรื่อง แล้วบอกว่า เฮ้ย ตรงนี้เนือยไปนิดอะ ปรับหน่อยได้มะ ให้มันกระชับขึ้น ซึ่งเขาเหล่านั้นที่เราจะให้อ่านเรื่องของเราเนี่ยต้องเป็นบุคคลทีเ่ราไว้ใจได้และเชื่อถือสายตาและความเห็นอยู่แล้ว ฉะนั้นถ้าเขาทักมาก็ลองฟังๆ แล้วเอาไปปรับดูนะ

Jonathan Franzen ให้คำนิยามไว้ว่า "นิยายที่ผู้เขียนสร้างขึ้นมาอย่างไม่ได้เอาตัวเองเข้าไปเผชิญเหตุการณ์ต่างๆ ไม่ว่าจะน่ากลัว หรือเรื่องลึกลับ มันก็มีค่าแค่เขียนไว้เอาเงินเท่านั้น "

>>> พูดง่ายๆ เลย เขียนแล้วต้องอิน! บางคนอาจจะเขียนนิยายถึงเรื่องความทุกข์ตรมอย่างสาหัส แต่ก็เขียนไปงั้นอะ ไม่ได้เอาตัวเข้าไปอยู่ตรงจุดที่ตัวละครอยู่ ไม่ได้มองโลกผ่านมุมมองของเขา แล้วมันจะกลายเป็นเรื่องที่สมจริงและสนุกไหมนะ? อินนะอิน ต้องอินนะทุกคน!

"อย่ากังวล เมื่อคุณเขียนไปได้ครึ่งเรื่องแล้วมันติดขัด ฉันมีประสบการณ์เลวร้ายหลายรูปแบบให้เผชิญเสมอ ไม่ว่าจะเรื่องการทำงานเอง เรื่องรายได้ไม่พอ หรือกระทั่งการฟ้องหย่า การทำงานในช่วงเวลาที่ย่ำแย่มันก็แบบนี้แหละแต่สุดท้ายแล้วก็ยังมีฉันในตอนจบ ออกจากโต๊ะทำงานเพื่อไปหาอะไรที่ช่วยได้ จะพูดคุยเกี่ยวกับอะไรที่ติดขัดหรือออกไปเดินเล่นเพื่อหาอะไรใหม่ๆ จดมันแล้วนำกลับมาเขียนอีกทีก็ได้ หรือถ้าในท้ายที่สุดมันยังไม่เข้าท่า ก็สวดมนต์อธิษฐานซะ มันช่วยฉันได้เสมอแหละ" Sarah Waters

>>> งานเขียนของSarah Waters มักเกี่ยวกับประเด็นรักร่วมเพศ สะท้อนแนวคิดทางสังคม เพราะเนื้อหาค่อนข้างหนักแบบนี้ เธอถึงได้มีทริคในการช่วยให้ไอเดียลื่นไหลไปได้ด้วยการออกจากโต๊ะทำงานแล้วมองหาตัวช่วยใหม่ๆ  มินิมอร์ว่าการได้ออกไปพูดคุยกับคนอื่นบ้าง บางทีอาจจะไปปรึกษาในส่วนที่เรายังรู้สึกว่าเขียนต่อไม่ได้ ก็มักจะได้มุมมองใหม่ๆ กลับมานะ สรุปแล้วท้ายสุดไม่ว่าจะมีปัญหาแค่ไหน ถามตัวเองอยากเขียนมันจริงๆ หรือเปล่า อยากเข็นมันไปจนจบหรือไม่ ถ้าใช่ พักผ่อนแล้วกลับมาลงมือทำให้สำเร็จเถอะ 

นี่มินิมอร์นึกถึงเพลงนี้เลย Ain't No Mountain High Enough

Will Self กล่าวว่า "ชีวิตนักเขียนมันก็เหมือนถูกโดดเดี่ยว ถ้าจัดการกับมันไม่ได้ก็อย่าเป็นเลย"

>>> ไม่ได้หมายความว่าให้เร้นตัวไปซ่อนอยู่ในเกาะลึกลับ ต้องเรือแตกหรือโดนลอยแพไป ถึงจะมีคนเจอไรงี้ นั่นไม่ใช่นักเขียน นั่นราชสีห์ขนทอง (?) แต่งานเขียนเป็นงานที่เราต้องสื่อสารกับตัวเองขณะที่ทำ จะหันหน้าไปคุยกับใครว่าประโยคนี้เขียนอะไรดีน้ามันก็ไม่ได้ใช่มะ เพราะงั้นถ้าทนความเงียบที่มีแต่เสียงตัวเองดังในหัวไม่ได้ ก็ต้องพิจารณาตัวเองล่ะ

Joyce Carol Oates ได้ชี้แนวทางไว้ว่า "จงเป็นบรรณาธิการงานของคุณเอง คือมีเมตตา แต่อย่าปราณี!" 

>>> งานเขียนที่ดี มินิมอร์ว่า นักเขียนควรรู้ว่าจุดดีของงานตัวเองอยู่ที่ไหนแล้วนำเสนอส่วนนั้นให้เต็มที่ ในขณะที่หากพบจุดอ่อน ก็ควรกล้าที่ยอมรับและแก้ไข เพื่อให้งานของเรา เป็นงานเขียนคุณภาพยังไงล่ะ อย่าเข้าข้างตัวเองนะ คือลองถอยออกมาอยู่ในมุมคนอ่านบ้างอะเนาะ แต่บางครั้งรู้แหละว่าแบบนี้คนอ่านจะไม่ได้ชอบมากที่สุด แต่ถ้าเราชอบ...ก็เอาตามนั้นแหละ บางทีมันก็เป็น gulity pleasure ที่พูดยาก

Jonathan Franzen (เจ้าเก่าอีกแล้ว) พูดเสมอว่า นักอ่านคือเพื่อนของนักเขียน ไม่ใช่ศัตรู หรือผู้เข้าชมเฉยๆ

>>> บางครั้ง เสียงสะท้อนจากนักอ่านสามารถบอกได้ว่างานของเราอยู่ในระดับไหน และจะพัฒนาต่อไปอย่างไรดี นักเขียนบางคน ก็ได้รับแรงบันดาลใจจากคำติชมของเหล่านักอ่านเหมือนกันนะ ใครจะรู้ คนอ่านบางคนของเราที่กลายเป็นเพื่อนไปแล้ว อาจจะกลายเป็นผู้รู้ในแขนงใดแขนงหนึ่ง ที่จะสามารถช่วยเหลือและชี้แนะเราได้ใจอนาคต จริงไหม? กระทั่งคนที่ติงานเราอย่างจริงใจเขายังอุตส่าห์เสียเวลามาเล่ามาบอกเรา นั่นเขาช่วยเรามากเลยนะ (ส่วนพวกติหาเรื่องก็ต้องพิจารณาเอง)

Elmore Leonard แนะทริค "ระวังการใช้เครื่องหมายอัศเจรีย์หรือเครื่องหมายตกใจ ( ! ) ที่มากเกินไปก็อาจจะทำให้ผู้อ่านรู้สึกรำคาญได้" 

>>> นอกเหนือจากการใช้เครื่องหมาย ( ! ) เครื่องหมายอื่นๆ ก็สำคัญนะจ๊ะ เพราะขึ้นชื่อว่าเป็นเครื่องหมายวรรคตอน เครื่องหมายไหนต้องใช้งานอย่างไรก็ใช้ให้ถูก และที่มินิมอร์อยากเสริมคือ การใช้เครื่องหมายวรรคตอนให้ถูกต้อง จะสร้างจังหวะในการอ่านให้กับงานเขียนได้ด้วยนะ!

Neil Gaiman "เวลามีใครบอกว่า เนี่ยเหมือนมีบางอย่างไม่โอเคอะ ไม่ชอบเท่าไหร่ จำไว้ว่าพวกเขาพูดถูกเกือบทั้งหมดนั่นแหละ แต่ถ้าเมื่อไหร่มีคนมาบอกว่า ตรงเนี้ย ไม่โอเคเลย แถมยังเสนอวิธีแก้ด้วย จำไว้ว่าผิดแน่นอน"

>>> โบราณว่าไว้ ฟังหูไว้หู มินิมอร์ว่าบ้าง เชื่อคำคนแต่อย่าเชื่อทั้งหมด บางทีเราอาจจะฟังเพื่อหาทางแก้ไข แต่ลองหาข้อมูลหรือฟังมาจากหลายๆที่ ก่อนตัดสินใจ น่าจะดีกว่านะจ๊ะ 

18.เบื่อนัก ก็พักก่อน 

Will Self บอกไว้ นักเขียน ยังไงก็เป็นนักเขียน  ต่อให้ประสบความสำเร็จกับงานเขียนแค่ไหน ยังไงก็ต้องมีมุมบางมุมที่เบื่อกับประโยคที่ต้องเจอบ่อยๆ หรือเรื่องราวเดิมๆที่เลี่ยงไม่ได้ แล้วสิ่งเหล่านี้ไม่ใช่ว่าออกไปพักผ่อนแล้วจะหายสนิทเป็นปลิดทิ้งหรอกนะ เพราะยังไงมันก็จะวนซ้ำกลับมาเหมือนเดิม สิ่งที่ทำได้ คือจัดการความรู้สึกตัวเองซะ ยังไงนักเขียนทุกคนก็ต้องเจอ"

>>> โอเค แม้ว่าบางครั้ง การพักผ่อนจะไม่ได้ช่วยให้ความเบื่อเหลานี้หายไป แต่มินิมอร์ว่า ห่างกันสักพักเพื่อจะได้มีเวลาเจออะไรใหม่ๆหรือผ่อนคลายบ้างก็ไม่เลวนะ มินิมอร์ก็เคยเจอภาวะที่มันตันไปหมดเหมือนกัน เลยเดินไปอาบน้ำ สระผม อ้าว ปมปัญหาที่คิดมาตั้งนานได้คำตอบเฉย หรือบางทีก็เดินออกไปตลดา ได้พล็อตตอนเดินถือผักกลับบ้านซะงั้น ภาวะแบบนี้ไม่ใช่เรื่องผิดแปลกหรอก แต่จะปล่อยให้มันกลืนกินเราไม่ได้เด็ดขาด 

กฏหลักของการเขียน คือเขียนด้วยใจรักและมั่นใจในงานของตัวเอง อย่างที่ Neil Gaiman "กล่าวไว้ เขียนอย่างมั่นใจในสิ่งที่คุณรัก การเขียนมันก็เหมือนการใช้ชีวิต จงเขียนอย่างที่อยากและมันควรจะเป็น ซื่อตรงต่องานเขียนของตนเอง และเล่าให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ ไม่แน่ใจเหมือนกันว่ามันจะมีกฎอื่นอีกไหม แต่คงไม่ได้สำคัญนักหรอก"

>>> ถ้าเราไม่รักงานเราก่อน จะหวังให้ใครมารักล่ะ จริงไหม? 

Helen Simpson ส่งท้ายทริคที่ง่ายที่สุดด้วยประโยคที่ว่า  "ฉันมีกระดาษโพสอิทเขียนกฏ ‘Faire et se taire’ (Flaubert) เอาไว้บนกำแพงหน้าโต๊ะทำงานของฉัน   ซึ่งฉันแปลมันว่า จงเงียบซะแล้วลงมือทำ"

>>> อยากเขียนเรื่องนี้จัง อยากสร้างงานพล็อตแบบนี้...ไม่เขียนเองแล้วจะรอใครเขียน ลงมือทำเลย Just Do It! #จบด้วยNikeเฉย

ก่อนจะมาเป็นนักเขียนที่มีนิยายขายดีและประสบความสำเร็จ ล้วนผ่านประสบการณ์ต่างๆ ทั้งได้รับการวิพากษ์วิจารณ์ การได้รับแรงบันดาลใจ การได้รับคำแนะนำเทคนิคดีๆ เรียกว่าสาระพัดย่างก้าว แต่สุดท้ายปลายทางเเห่งความสำเร็จก็สวยงามจริงไหมจ๊ะ ขอบคุณข้อมูลดีๆ จาก Iuniverse Publishing ที่ช่วยรวบรวม Tips ต่างๆ ไว้ให้เหล่านักเขียนสามารถนำมาประยุกต์ใช้ได้ (ยังมีอะไรน่าสนใจอีกเยอะนะ ลองเข้าไปอ่านกันได้) สุดท้าย มินิมอร์ก็ยังรออ่านงานเขียนกันอยู่น้า 

เขียนโดย Minimore Trainnee : Little Swan, Minimore