ปกติแล้ว เวลาเดินทางไปไหนมาไหนในต่างแดน ผมจะเลือกใช้โมเตลตลอด (โมเตลที่ว่านี้ไม่ได้หมายถึงม่านรูดแบบบ้านเรานะครับ ของที่นี่เป็นอาคารยาวๆ คนที่มานอนสามารถเอารถมาจอดที่หน้าประตูห้องแล้วเข้าไปนอนได้เลย หากวาดภาพไม่ออก ลองนึกถึงพวกที่กบดานของตัวเอกเวลาหนีผู้ร้ายในหนังฮอลลีวูดดู แบบนั้นเลยครับ) แต่ที่ครั้งนี้เลือกโฮสเทลเป็นเพราะที่ค้างแรมแบบอื่นในอลาสก้าค่อนข้างแพง ส่วนหนึ่งก็เพราะมันเป็นรัฐแห่งการท่องเที่ยว และช่วงที่ผมไปอย่างเดือนมิถุนายนคือช่วงกำลังพีค (คนส่วนใหญ่มาเที่ยวอลาสก้าช่วงฤดูร้อน เพราะฤดูหนาวนั้นหนาวเกินจะอภิรมย์) ที่พักหรูๆ ดีๆ เลยโหดเลือดซิบ

ผมจึงพยายามปลอบใจตัวเองว่ามาเที่ยวทั้งทีจะนอนให้สบายอะไรนักหนา สู้เอาเงินค่าที่พักไปโปะกับค่ากิจกรรมเอาต์ดอร์เจ๋งๆ แทนดีกว่า กลับบ้านไปเดี๋ยวก็ได้นอนแผ่ร่างบนเตียงที่คุ้นเคยแล้ว

ทันทีที่อาบน้ำเสร็จ ชองอาก็บอกว่าขอตัวไปนอนก่อน ดูท่าเจ็ตแล็กจะโจมตีเธออย่างรุนแรง ซึ่งก็สมควรแล้ว เพราะเราใช้เวลานั่งเครื่องบิน (รวมเปลี่ยนเครื่อง) เกือบสิบเจ็ดชั่วโมง โคตรเหนื่อย นานพอๆ กับบินกลับไทยเลย ที่จริงผมก็ควรจะรีบเสือกหัวลงหมอนเหมือนเธอ เพราะนี่ก็ปาเข้าไปสี่ทุ่มแล้ว แถมพรุ่งนี้ยังมีแผนจะเดินทางไกลอีก แต่พอมองออกไปนอกหน้าต่างปุ๊บ แม่ง...โคตรเซอร์เรียล สว่างอย่างกับบ่ายสอง จิตภายในและสมองทำใจให้ชินไม่ทันจริงๆ

นี่สินะที่เขาเรียกกันว่า Midnight Sun เคยแต่ได้ยิน เพิ่งจะได้มาเห็นกับตา (อธิบายก่อนว่า พวกดินแดนแถบเหนือเส้นศูนย์สูตรอย่างอลาสก้า รัสเซียตอนบน หรือพวกสแกนดิเนเวีย พอถึงฤดูร้อนเมื่อไหร่ ท้องฟ้ามักจะประหลาดแบบนี้แหละครับ กล่าวคือพระอาทิตย์จะฟิตมากเป็นพิเศษ แทบไม่เคยลาลับไปจากขอบฟ้าเลย เที่ยงคืนแล้วฟ้ายังสว่างโร่เหมือนเที่ยงวัน บางช่วงนี่สว่างไปเลย 24 ชั่วโมงรวด ขยันมากๆ ถ้าพระอาทิตย์เป็นพนักงานออฟฟิศ ตอนนี้ก็คงเป็นช่วงบ้าโอที หาเงินไปผ่อนคอนโดฯ ติดรถไฟฟ้าแน่นอน)

เจอฟ้าสว่างแบบนี้ ตาผมก็เลยสว่างไปด้วย เที่ยงคืนกว่าแล้วก็ยังนอนไม่หลับ พลิกตัวไปมาจนกลัวคนข้างล่างจะลุกมาด่าแม่ แถมอาการติดหมอนข้างก็มากำเริบตอนนี้อีก ซึ่งการนอนตะแคงแล้วไม่มีอะไรให้กอดนี่มันไม่ถนัดเลยนะครับ ผมเลยอยากขอใช้พื้นที่ตรงนี้รณรงค์ให้พี่ฝรั่งมีวัฒนธรรมการใช้หมอนข้างกันได้แล้ว ตอนอยู่นิวยอร์กก็หงุดหงิดไปรอบหนึ่งล่ะ ไล่ตระเวนหาซื้อตามร้านเฟอร์นิเจอร์เท่าไหร่ก็ไม่มี สุดท้ายเลยต้องอิมพอร์ตหมอนข้างไปจากที่เมืองไทย (จริงจัง) (แถมอีก—ที่ฉีดก้นก็เป็นอีกอย่างที่ผมอยากให้ชาวตะวันตกใช้กันอย่างแพร่หลาย เชื่อผมเถอะ ดีจริงนะ)

ผมนอนไม่หลับจนยอมแพ้ต้องออกไปนั่งเล่นที่ห้องรับแขก โอลลีที่นั่งจิ้มไอแพดอยู่แถวนั้นเห็นผมนั่งเปลี่ยวๆ ยามวิกาลเลยเดินเข้ามาคุยเล่นด้วย เขาถามไถ่ว่า มีอะไรจะให้ช่วยมั้ย ไม่ต้องเกรงใจ ผมนึกสักชั่วครู่ก็เอ่ยขอคำปรึกษาเรื่องแผนการเดินทาง คือผมกับชองอาจัดโปรแกรมกันมาแล้วก็จริง แต่ส่วนใหญ่ก็ตัดแปะมาจากแผนการเดินทางตามที่เห็นจากเว็บไซต์ท่องเที่ยว ผมเลยอยากรู้ว่าในสายตาคนท้องถิ่น โปรแกรมนี้ของผมมันเวิร์กมั้ย

ผมเดินกลับไปหยิบกระดาษโปรแกรมทัวร์ของเราในห้องนอน พร้อมเดินไปลากชองอาที่กำลังสลึมสลือได้ที่มาร่วมฟังด้วย เวลากูหลงจะได้คอยช่วยเหลือ (แมนมาก)

“This is a good Alaska.” 

โอลลีกล่าวชมหลังพิจารณาโปรแกรมของเรา 
ผมแอบดีใจในเบื้องลึก อย่างน้อยก็ไม่เสียดายที่อุตส่าห์ทำการบ้านมา

“I mean this is good Alaska. But not the real Alaska.” เขาพูดต่อ 

โถ สรุปโปรแกรมเราไม่เจ๋งพอสินะ... 

โอลลีบอกว่าแผนของเรานั้นเก็บของดังของเด็ดได้ครบถ้วน แต่ก็ดูเป็นตารางที่อัดแน่นไปหน่อย พวกเรามีเวลาตั้งสองอาทิตย์ แนะนำให้เราเที่ยวแบบสบายๆ ดีกว่าเดิมที เราวางแผนจะเดินทางขึ้นเหนือจากแองเคอร์เรจไปเริ่มต้นที่แฟร์แบงก์ส (Fairbanks) วนลงมาวัลดีซ (Valdez) ขับรถขึ้นเรือเฟอร์รีข้ามไปที่วิตทิเออร์ (Whittier) จ้วงต่อไปเซเวิร์ด (Seward) ก่อนจะวกกลับมาที่แองเคอร์เรจอีกครั้ง

โอลลีทักท้วงเชิงแนะนำว่าวันแรกพวกยูจะขับขึ้นไปแฟร์แบงก์สเลยเหรอ มันทำได้ก็จริง แต่ไอว่ามันไกลเกินไป (ขับรถประมาณเก้าชั่วโมง—ถ้าเป็นที่ไทยก็คงเหมือนขับรถจากกรุงเทพฯ ไปลำปาง) และสำหรับเขาแล้ว แฟร์แบงก์สเป็นเมืองใหญ่ที่ไม่มีอะไรน่าสนใจขนาดนั้น เขาเลยจัดตารางใหม่ให้เราเสร็จสรรพ แตกต่างไปจากเดิม แต่ได้โปรแกรมที่หลวมขึ้นมาก มีเวลาหายใจหายคอเพิ่มขึ้น เขาแนะนำให้ไปเริ่มที่โฮเมอร์—เมืองทางตอนใต้ของแองเคอร์เรจก่อน จากนั้นก็ บลา บลา บลา (ผมขอละไว้ก่อนแล้วกัน ไม่อยากยัดข้อมูลดิบอันเห็นภาพยากให้คุณผู้อ่านตั้งแต่บทแรก)

โอลลีบอกว่า อยากให้พวกยูใช้เวลาในแต่ละเมืองมากขึ้น บางเมืองอาจมีจุดทัวริสต์ไม่เยอะ แต่ไอก็อยากให้ยูเผื่อเวลาไปเดินชมสภาพบ้านเมืองโล่งๆ เงียบๆ หรือไปเดินย่านที่ไม่ป๊อปของเขาบ้าง อย่าไปสนแต่จุดแลนด์มาร์กอย่างเดียว

ผมค่อนข้างเห็นด้วยกับโอลลี คือถ้ามีเพื่อนต่างชาติมาเที่ยวกรุงเทพฯ ผมก็ไม่อยากพาไปเข้าวัดพระแก้ว ถนนข้าวสาร สยาม จตุจักร หรือพัฒน์พงศ์ลูกเดียว ผมอยากลองให้เขาไปเดินเรื่อยเปื่อยแถวบางคอแหลม แคราย หนองใหญ่ หรือบางยี่ขันบ้าง มันอาจไม่มีอะไรชวนตะลึงตาโตแบบ โอ้ วันเดอร์ฟูล แต่ก็คงได้เห็นเมืองไทยแบบเรียลๆ อาจเจอกระเป๋ารถเมล์ขอเปลี่ยนเลนด้วยการยื่นกระบอกตั๋วออกไปนอกหน้าต่างรถ อาจเจอร้านขายสังฆทานสำเร็จรูปที่จัดของให้ดูพูนๆ เยอะๆ แต่พอเปิดดูข้างล่างมีแต่กล่องเปล่ายัดไว้ อาจเจอกลุ่มวัยรุ่นมัธยมที่ชอบแสดงความเก๋าด้วยการคุยเสียงดังพูดหยาบๆ บนรถไฟฟ้า อาจเจอตำรวจที่โผล่ออกมาจากหลังพุ่มไม้เพื่อไถเงินมอเตอร์ไซค์ที่ไม่สวมหมอกกันน็อค ฯลฯ กรุงเทพฯ ของแท้มันต้องแบบนี้แหละ 

“ทำตามแผนของไอนี่แหละ ยูจะได้สัมผัสอลาสก้าของจริง” โอลลีบอก 

“อย่าเดินสายเก็บแต่ของเด็ดของดัง ถ้าชอบอย่างนั้นน่ะไปกับทัวร์ก็ได้ ยูควรลองไปที่ที่มันโนเนมบ้าง แล้วคุณจะเจออะไรในความไม่มีอะไรของมันเอง”

“ไอ้เชี่ยหนวด มึงอย่ามาทำเป็นเท่ กูอยากเที่ยวที่แลนด์มาร์ก แต่เข้าใจมั้ยว่าไปกับทัวร์มันไม่เท่ จะมาเขียนหนังสือขายเขาก็ต้องเป็นแบ็คแพ็ค ฮิปๆ ลุยๆ หลงๆ ให้มันมีเรื่องราวอะไรแบบนี้สิวะ” ผมตอบกลับ

ไม่สิ…ผมกล่าวแตงกิ้วเขาไปนั่นแหละ

ตอนแรกเราสองคนว่าจะฟังหูไว้หู เพราะขี้เกียจแคนเซิลโฮสเทลที่จองไว้ตามเมืองต่างๆ แต่พอฟังโอลลีอธิบายและโน้มน้าว เราทั้งสองก็รู้สึกว่ารสนิยมการท่องเที่ยวของเขาเข้าทางเราเลยฟังเต็มสองหูไปเลยดีกว่า (ส่วนโฮสเทลที่จองไว้ก็ต้องโทร.ไปยกเลิก โชคดีที่ค่าปรับไม่แพงมาก แค่สองสามดอลลาร์)  

ตีหนึ่ง ท้องฟ้าข้างนอกยังสว่างโร่เหมือนเดิม แต่โฮสเทลตอนนี้เงียบกริบ นักเดินทางทุกคนปฏิบัติตามกติกาดีจริงๆ ชองอาคงหลับไปนานแล้ว—เช่นเดียวกับนักเดินทางคนอื่นๆ ส่วนผมยังนอนครุ่นคิดอยู่บนเตียง 

ที่จริงก็จะนอนแล้วล่ะ แต่พอคิดว่าเขียนหนังสือทั้งทีจะจบด้วยการนอนหลับคงดูห้วนไปหน่อย ขอทำทีคิดประโยคไว้ปิดท้ายบทเท่ๆ หน่อยแล้วกัน

“พรุ่งนี้แล้วสินะ การเริ่มต้นของ The Real Alaska” 

(แอบย่องกลับไปห้องรับแขกค้นกระบะของมือสอง...)