พวกเราเคยรู้จักกันลึกซึ้ง แต่ตอนนี้ไม่ต่างจากคนแปลกหน้า

คำกล่าวลาในวันนั้นของคุณ ทำให้ผมตัดสินใจเริ่มต้นใหม่กับอีกคน

เฝ้าหวังว่ากาลเวลาเยียวยาบาดแผล แต่ท้ายที่สุดมันก็ล้มเหลวไม่เป็นท่า

ผมไม่อาจเริ่มต้นใหม่กับใครได้ จนต้องซมซานกลับมาหาคุณ

รู้ตัวดีว่าตัวเองโง่งม ความรักระหว่างเรามันก็แค่ภาพลวงตา

“ไม่ดื่มเหรอ” คุณถาม ผมปฏิเสธส่ายหน้า

คุณมองผม หันไปสั่งเครื่องดื่มให้

วอดก้า มาร์ตินี่ วางลงตรงหน้า เหลวใสราวกับน้ำเปล่า แต่ดีกรีสูงมอดไหม้ราวกับเปลวไฟ

“ดื่มเป็นเพื่อนกันเถอะ” คุณบอก ยกแก้วของคุณขึ้นชนกับแก้วที่วางอยู่ตรงหน้า

จิตสำนึกพร่ำร้องบอกว่าอย่า ความรู้สึกกรีดร้องเอ่ยประท้วงกับความโหดร้ายที่คุณมอบให้

คุณรู้ดีแก่ใจ หากของเหลวนี้ผ่านลำคอของผมเมื่อไร ผมต้องตกเป็นของคุณอีกครั้ง

และคุณ ก็คงกล่าวลา และจากผมไปอีกครั้ง ไม่ต่างจากในวันนั้น

“ดื่มสิ แล้วเริ่มกันใหม่”

“ไม่” เม้มปากแน่น กระซิบตอบ

“สัญญาว่าจะไม่ไปไหน”

“คุณก็โกหกแบบนี้อยู่ตลอด” ขอร้องละ อย่าทำให้ผมต้องตกอยู่ในวังวนนั้น

“เซอุน” เสียงทุ้มที่เปล่งเรียกชื่อ ทำให้ผมต้องหันไปสบตา “ขอร้อง”

สายตาเว้าวอนที่มองมา ทำให้ความอดทนอดกลั้นที่มีมาตลอดพังทลายลงอย่างง่ายดาย

แอลกอฮอล์ร้อนแรงไหลผ่านลำคอ พอๆ กับความต้องการที่มีต่อคุณเผาไหม้มากขึ้น

รู้ดีว่าตัวเองโง่งม แต่ผมก็ไม่อาจปล่อยมือไปจากคุณได้อยู่ดี ...อิมยองมิน