เเละผมก็เรียนรู้ว่าหนังสือนั้นสามารถปลอบประโลมตัวตนในตอนนั้นได้ 

ทุกครั้งที่รู้สึกอยากร้องไห้จนตัวโยนหรือหายไปจากโลกใบนี้ ผมมักจะหันไม่หาถ้อยคำที่แสนอบอุ่นจากตัวหนังสือ 

ด้วยความที่มันเป็นสารทางเดียว ทำให้ผมไม่ต้องปริปากเล่าถึงสาเหตุเเห่งความเศร้าโศกที่เกิดขึ้น ทำให้ผมไม่ต้องเปิดแผลของตััวเองมาเพื่อที่จะได้รับการเยียวยาจากใครสักคน 

ผมปล่อยให้มันเป็นหน้าที่ของตัวอักษรในหน้านั้นๆ ให้เป็นหน้าที่ของผู้เขียนที่จะช่วยดูเเลจิตใจที่หมองหม่นนี้