เเต่มันคงไม่เท่ากับความทรมานที่ต้องทนอยู่กับความคิดอยากจะทำร้ายตัวเองที่คอยเเวะเวียนเข้ามาทักทายทุกครั้งยามว่าง 

เป็นความคิดที่ไม่อาจหลีกหนีได้เเม้กระทั่งเข้าสู่นิทราอันแสนสงบเเล้วก็ตาม เพราะกลัวว่าภาพเหล่านั้นจะตามหลอกหลอนไปถึงในความฝัน 

เป็นเหมือนเศษเเก้วที่คอยสร้างบาดเเผลไว้ตั้งเเต่ จมูก หลอมลม และปอดในทุกครั้งที่หายใจเข้าเเละออก จนได้เเต่หวังว่ามือของยมทูตที่ยื่นมาดับลมหายใจนั้นจะเป็นหนทางเดียวที่สามารถช่วยผมให้หลุดพ้นจากความทรมานนี้ได้

ผมเฝ้าฝันถึงมือข้างนั้น เเต่ในขณะเดียวกันก็ยังไม่อยากเห็นมัน