คนอื่นพูดถึงผมเหมือนเป็นเรื่องตลกเเต่บอกตรงๆว่ามันไม่สนุกเลย 

ท่ามกลางเสียงหัวเราะผมรู้สึกเคว้งคว้างจนต้องหาหลักยึด 

ทั้งถ้อยคำหยาบคายที่พวกเขาพ่นใส่ผม เสียงกระซิบนินทาต่อว่า

ยัดหูฟังเข้าไปในหูเปิดเพลงที่ชอบให้เสียงของนักร้องคนนั้นช่วยปลอบประโลม นั่งอ่านหนังสือเตรียมสอบเพื่อที่จะตัดขาดจากโลกภายนอก 

ในบางครั้งผมเลือกที่จะนอนกลางวันแทนที่จะลงไปกินข้าวที่โรงอาหารเพียงเพราะว่าไม่อยากเห็นหน้าพวกเขา

ผมคอยนับวันที่จะถึงวันจบการศึกษา วันสุดท้ายที่ทุกคนทำเหมือนว่ารักกันมากๆ 

วันนั้นผมนั่งมองเพื่อนร่วมชั้นทั้งหมดยืนถ่ายรูปกัน ขณะเดียวกันก็ตะโกนขอบคุณตัวเองในใจที่ทนทุกอย่างมาได้

เเล้วก็

.

.

.

ขอบคุณคุณผู้หญิงเเละคุณผู้ชายทั้งสองคนที่คอยอยู่เป็นที่พักพิงของผม