ผมน่ะ มักจะอิจฉาอยู่เสมอเลย
คนที่กล้าพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกไปได้น่ะ เพราะว่าตัวผมนั้นไม่สามารถทำได้
อาจจะเพราะว่าความผิดพลาดเเละการหักหลังสอนให้รู้ว่าความสัมพันธ์นั้นเปราะบาง ไม่ได้หมายความว่ามันเปราะบางทั้งหมดหรอก เเต่หมายถึงเเค่ความสัมพันธ์รอบๆตัวผมเอง
เขาทำได้ยังไงกันนะ ถึงสามารถเอื้อนเอ่ยถ้อยคำเหล่านั้นออกมาโดยไม่ต้องคอยมานั่งคิดว่ามันจะให้ใครสักคนเจ็บปวดหรือเสียใจได้
พูดมันออกมาโดยที่ต้องสนใจสื่งที่จะเกิดขึ้นตามมา
มันรู้สึกไม่ได้ว่าเขาต้องมั่นใจในสิ่งที่เรียกว่าความสัมพันธ์มากพอ ซึ่งผมไม่สามารถทำได้จริงๆ
เเต่ก็ดีเเล้วล่ะ อย่างน้อยผมก็จะได้ไม่ต้องกังวลว่าจะเผลอทำร้ายใครด้วยกระสุนที่เรียกว่าคำพูดของตัวเอง
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in