“ ผมแม่งคือใครกันวะ ? “

 ผมมองตัวเองในกระจกดวงตาเรียวชั้นเดียวที่มีร่องรอยของเครื่องสำอางแต่งแต้มอยู่ทำให้สภาพของผมตอนนี้ไม่เหมือนตัวเองเลยสักนิดริมฝีปากหนาของภาพสะท้อนในกระจกเผยให้เห็นถึงรอยช้ำเลือดที่เกิดจากการชกต่อยถึงแม้จะรู้สึกแสบและเจ็บปวดแค่ไหน มือของผมก็ไม่ขยับเลยสักนิดหมัดของผมกำแน่นพร้อมมองภาพตัวเองสะท้อนในกระจก

“เออ แทฮยองนี้อย่างเด็ดเลย”

เสียงของ ‘จองกุก’ เพื่อนและน้องชายร่วมวงที่ผมรักกำลังคุยอย่างออกรสกับหัวหน้าวง

ในฝ่าย RM นั้นทำได้แค่เพียงส่ายหน้าพลางเดินออกห่าง  เพราะประตูห้องแต่งตัวมักจะมีคนเข้าออกและปิดไม่สนิทเสียงในห้องแต่งตัวเลยเล็ดลอดออกมา  ‘กำแพงมีหู ประตูมีช่อง’จริงๆ

ผมขบริมฝีปากสุดแรงก่อนจะเดินเข้าไปนั่งร่วมวงจากเดิมจองกุกที่กำลังนั่งคุยสัพเพเหระตอนนี้กำลังนั่งไถโทรศัพท์ราวกับว่าเมื่อกี้เขาไม่ได้เป็นคนเปิดบทสนทนาอะไรสักอย่างเลย

“แทฮยองละ?”

“ไม่รู้สิ ผมกำลังโทรตามอยู่”

RM เป็นฝ่ายถามผมประโยคต่อมาผมควรจะตอบใช่ไหมแต่ไม่ใช่ประโยคนั้นกลับเป็นของน้องชายที่ผมรักราวกับน้องในไส้ จอน จองกุก

ผมทำได้แค่เหลือบมองอีกฝ่ายพลางยิ้มมุมปากจองกุก จ้องกลับมาด้วยดวงตาใสแป๋วถ้าหากผมไม่รู้ว่าระหว่าง แทฮยองและจองกุกมีอะไรกันผมคงมองว่ามันบริสุทธิ์อยู่หรอกจองกุกโทรตามแทฮยองแต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่รับในเมื่อตอนนี้การอัดไลฟ์ก็จบแล้วอีกสักพักจองกุกก็คงจะออกไปเจอกับแทฮยองข้างนอกตามปกติและก็คงทำอะไรที ‘เพื่อนร่วมวง’ ไม่ทำทำกัน

ไม่ใช่ว่าคนในวงไม่รู้ ผมรู้ว่าทุกคนรู้แต่ไม่อยากพูดเรื่องที่จองกุกเป็นชู้กับคนในวงอย่างแทฮยอง ใครมันอยากจะแฉให้วงแตกกันละจริงไหม ? 2-3 เดือนมานี้วงของเรามักอยู่ไม่ค่อยครบ 7คนหลังจากที่มีบางสิ่งบางอย่างในวงแปลกไปผมคบกับแทฮยองทุกคนในวงก็รู้ดีและพวกเราก็ยังสนิทกันแต่หลังจากที่มีการทะเลาะกันระหว่างผมกับแทฮยองช่วงนี้ในห้องแต่งตัวหรือในหอพักก็มักจะมีแค่ฮยองไลน์ที่ยังคงมาพักหรือนั่งเล่น ส่วนสองคนนั้นผมไม่อยากจะเดานักหรอกว่าจะไปอยู่ที่ไหน 

ตอนกลางคืนผมมักขลุกกับร้านเหล้า โซจูแรงๆสักขวดคงจะเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ผมลืมเรื่องบัดซบนี้ได้ ผมได้แต่ครุ่นคิดกับตัวเองว่า“ถ้าความรักแม่งจะแย่ขนาดนี้ มันก็คงไม่ใช่ความรักแล้วละ”

ทั้งต้องทนเพื่อวง

เพื่อแฟนคลับ

เพื่อคนที่ผมรัก

และเพื่อทุกสิ่งทุกอย่างที่มีตอนนี้

รวมถึงนายด้วยคิมแทฮยอง

บอกผมทีว่าความรักถ้ามันแย่ขนาดนี้ทำไมตัวผม ถึงต้องการมัน

โรงแรม XXX

   ‘ก๊อกๆ’

“อ๊า…อืมม “

“ห…หยุด..ก..ก่อน” ผมผลักร่างหนาที่อยู่ข้างบนให้ออกจากบริเวณซอกคอของผมเสียงเคาะประตูทำให้ผมรู้สึกใจไม่ดียังไงไม่รู้

“ผมยังค้างเลยฮยอง”

จอน จองกุกเพื่อนร่วมวงและน้องในวงที่ผมรักเหมือนน้องชายแท้ๆ ทำหน้ามุ่ยตอบกลับมา

ผม ‘นอน’ กับคนในวงถึงแม้ความสัมพันธ์ที่มีกับเด็กคนนี้จะทำให้สถานภาพของวงสั่นคลอนได้ถ้าหากมีใครรู้เข้าโดยเฉพาะ ‘จีมิน’ ผู้ชายทีผมคบด้วยมันคงไม่ดีแน่

“ไปเปิดประตูก่อนนะ”

จองกุกทำท่าหัวเสียก่อนที่จะปล่อยร่างของผมให้เป็นอิสระผมมองร่างหนาที่ลุกขึ้นจากเตียงพลางสวมกางเกงยีนส์ก่อนจะเดินออกไปเปิดประตู

 ผัวะ!!เสียงหมัดของผู้มาเยือนกระแทกหน้า จองกุกอย่างจังก่อนที่จองกุกจะล้มไป

ผมมองไปตรงประตู เห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาของจีมิน ผู้ชายที่ผมไม่อยากเห็นหน้ามากที่สุดในเวลานี้

ตึกๆเสียงร้องเท้าของจีมินกระทบกับพื้นห้องเดินตรงมาที่เตียงนอน

ผมยังคงนั่งมองภาพตรงหน้าอย่างงุนงงและหวาดกลัวสมองประมวลผลช้ายิ่งขึ้นเมื่อจีมิน ควักปืนออกมาจากกระเป๋าเสื้อใบหน้าของจีมินคลอไปด้วยน้ำตาและดวงตาก็แดงก่ำแสดงให้เห็นว่าเขาร้องไห้มานานพอสมควร

“ร..เรา”

“หุบปาก กูไม่อยากฟัง” จีมินยิ้มหวานพลางจ่อปืนไปทางจองกุกที่กำลังจะลุกขึ้นมาหาผม

“ ใจเย็นๆนะ .. จ..จีมิน “ ผมแทบไม่รู้จักว่าผู้ชายตรงหน้าเป็นใคร แทบจะลืมเวลาที่ผ่านมาของเราลืมแม้รอยยิ้มที่เขามอบให้ผมทุกครั้งเวลาเราอยู่ด้วยกัน

“ กูว่ากูเย็นมากพอละ “

“ ไหนบอกเหตุผลที่มึงมานอน ‘กก’ กับ ‘เพื่อนร่วมวง’ สิ ?”

“ เราไม่รู้..เราไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้นะจีมิน ร..เรา ไม่รู้ ฮึก..”แทฮยองร้องไห้จนตัวสั่นไม่รู้ว่าร้องเพราะเสียใจที่ผมเจอมันกับไอจองกุกเอากันหรือร้องไห้เพราะรักผมแต่มันไม่สำคัญหรอก ยังไงเรื่องนี้จะต้องมีคนเจ็บ

“เออกูก็ไม่อยากรู้อะไรแล้ว” ผมกล่าวเสียงสั่น พลางเหยียดยิ้มตรงมุมปาก “ว่ามึงรักกูหรือ รักมัน”

“เราขอโทษจีมิน…” แทฮยองเงยหน้าดวงตาคู่โตกำลังสบตาผมด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย

“ไปขอโทษกูที่โลกหน้าแล้วกัน .. แต่ถ้าให้ดีกูขอไม่รักมึงอีก”

เมื่อจบประโยคจีมินก็หันปากกระบอกปืนเข้าสู่หัวตัวเองก่อนจะลั่นไก่ใบหน้าที่เคยอ่อนโยนใบหน้าราวกับนางฟ้าที่แทฮยองเคยหลงรักตอนนี้ไม่เหลืออะไรนอกจากความแค้น และ ความว่างเปล่า ที่อีกฝ่ายมอบให้

ปัง!

เสียงปืนหนึ่งนัดเป็นสัญญาณบอกจุดเริ่มต้นและจุดจบของทุกสิ่งทั้งความรักและความแค้น

“จ..จีมิน”ผมทำได้แต่มองภาพคนตรงหน้าร่วงลงไปกอบงกับพื้น เลือดสีแดงสาดกระจายเต็มใบหน้าผมกลิ่นคาวเลือดและรสชาติของมันยังคงเป็นสิ่งที่ต่อให้ผมตายก็ยังคงจดจำมันได้

ไม่ว่าจะลงนรกขุมไหนผมก็ยังจำมันได้ 

โรงพยาบาล A

“ขอทราบชื่อญาติคนไข้หน่อยคะ ?”

“จอน จองกุกครับ”

“ห้อง 340 ชั้น 4 ตึก B ค่ะ”

“ขอบคุณมากครับ” ผมสวมแว่นดำก่อนจะเดินออกจากเคาน์เตอร์โรงพยาบาลใช้เวลาไม่ถึง 10 นาทีก็ถึงหน้าห้อง 340 ผมชั่งใจเป็นเวลานานก่อนจะเปิดประตูเข้าไป ความคิดมากมายตีรวนในหัวมันก็ 5เดือนผ่านมาแล้วที่ ปาร์ค จีมิน จากไปแต่การจากไปของ จีมินก็ทำให้ชีวิตของคนๆหนึ่งถึงกับสลายไปด้วย ถึงแม้จะยังมีชีวิตอยู่ แต่ ‘แทฮยอง’ ก็ราวกับคนตายแล้ว

ผมตัดสินใจพาขาที่หนักราวกับมีหินทับไว้ก้าวเข้าไปในห้อง

แอ๊ด .. ผมมองเข้าไปในห้องที่จัดอย่างเป็นระเบียบมีเตียงคนไข้และสิ่งอำนวยความสะดวกทั่วไป

บนเตียงที่มีผ้าห่มผืนหน้ามีร่างบางของ ‘แทฮยอง’ อยู่ใต้ผ้าห่ม หน้าอกของอีกฝ่ายขยับตามจังหวะหายใจใบหน้าสีน้ำผึ้งและแก้มที่เคยมีเนื้อตอนนี้กลับซูบจนน่าเป็นห่วง

 แทฮยองเป็นโรคจิตเวชที่ชื่อว่าPosttraumatic Stress Disorder เป็นโรคเกิดขึ้นหลังจากประสบเหตุการณ์ที่น่ากลัวและร้ายแรง

ทุกอย่างในห้องนี้เลยไม่มีสิ่งที่เกี่ยวข้องกับ BTS ไม่มีแม้แต่โทรทัศน์หรือโทรศัพท์ แทฮยองถูกตัดขาดจากโลกภายนอกอย่างสิ้นเชิง หลังจากเกิดเหตุการ์ณนั้นพวกเราก็ยุบวงทันทีที่รู้ว่าแทฮยองต้องเข้ารักษาที่โรงพยาบาลตลอดชีวิต

ครืด..ผมเลื่อนเก้าอี้ออกมานั่งลงมองใบหน้าที่เคยดีกว่านี้อีกฝ่ายเหมือนจะรับรู้ถึงการมาเยือนของผมดวงตาโตค่อยๆปรือมองผมอย่างช้าๆและอ้อยอิ่งราวกับแทฮยองคนที่ผมเคยรู้จัก

พั่บ! ร่างบางตรงหน้าปัดผ้าห่มเข้าหน้าผมอย่างจัง

เพล้ง!! 

เสียงของแจกันที่หล่นลงพื้นและเสียงของสายรัดข้อมือที่เสียดสีกับเตียงทำให้ผมตกใจล้มหงายหลังลงจากเก้าอี้

“ออกไป!!! อย่ามายุ่ง!!”แทฮยองพยายามดิ้นอย่างรุนแรงให้สายรัดข้อมือหลุด แต่แรงแค่นั้นหรือจะสามารถทำได้ผมได้แต่ตกใจและมองภาพตรงหน้าอย่างสิ้นหวังไม่ว่าใครจะมาเยี่ยมแทฮยองก็มีปฏิกิริยาแบบนี้ตลอด ไม่เคยจำใครได้และหวาดกลัวทุกคน

ผมพยายามพยุงตัวเองขึ้นจากพื้นแม้ขาจะสั่นมากแค่ไหนผมก็รวบรวมความกล้าเดินเข้าไปใกล้แทฮยองที่กรีดร้องราวกับคนบ้าผมชูภาพในโทรศัพท์ที่มีจีมินและแทฮยองกับผม ภาพที่เราเคยถ่ายด้วยกัน

“จ..จี…” แทฮยองส่งเสียงเรียกคนในภาพอย่างเบาราวกับไม่แน่ใจว่าคนในภาพนั้นชื่ออะไร

“แทฮยองจำได้ไหม ตอบสิ..ว..ว่าฮยองจำได้” ผมสะอื้นตัวโยน

ดวงตากลมโตของคนตรงหน้านั้นคลอไปด้วยน้ำตา

“อ..อ๊ากกกกกกกกก!!!!!!!!”

ร่างของคนตรงหน้าเริ่มบิดเบี้ยวราวกับเจ็บปวดสองมือหน้ากำลังตบหน้าตัวเองอย่างรุนแรงก่อนจะใช้เล็บมือยาวๆของตนเองขูดผิวหนังของตนเองใบหน้าแทฮยองบิดเบี้ยวราวกับเจ็บปวด ตกนรก และดับสูญ

หลังจากนั้นหมอและพยาบาลต่างกรูเข้ามาในห้องทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วสำหรับผม

ผมวิ่งออกจากห้องอย่างรวดเร็วรับไม่ได้กับภาพตรงหน้าสติที่มีอยู่กระเจิงหายไปหมด ภาพทุกอย่างผสมปนเปกันไปหมดทั้งเรื่องที่ดีและไม่ดีสุดท้ายมีเพียงความมืดเท่านั้นที่ผมรู้สึก