ณ ห้องเรียนของเก็น ขณะที่คุณครูกำลังอธิบายวิชาคณิตศาสตร์อยู่ที่กระดานดำ แต่ชีโต๊สเอาแต่ใช้ฟันกัดดินสอเล่น

“นี่เก็น พอเจอเรื่องแบบเมื่อคืนแล้วทำให้เราเรียนไม่รู้เรื่องเลย” ชีโต๊สบ่น

“ปกตินายก็เรียนไม่รู้เรื่องอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?” เก็นแขวะ

“อย่าร้ายกับเราสิเก็น ว่าแต่ ไอ้หมาตัวเมื่อคืนมันคือผีจริง ๆ สินะ”

“จากที่เคยฟังพ่อกับอาม่าคุยกันมาบ้าง แบบที่มีพลังทำร้ายคนได้ขนาดนั้น น่าจะเกินกว่าผีเยอะเลยล่ะ”

“ซุปเปอร์ผีหรอ?” ชีโต๊สสุ่มชื่อมั่ว ๆ

“ปีศาจไง เราก็ไม่เคยเจอที่น่ากลัวขนาดนี้เหมือนกันนะ โชคดีจริง ๆ ที่รอดมาได้”

“ว่าแต่ ตัวที่ระเบียงน่ะ ไม่อยู่แล้วแน่ ๆ ใช่มั๊ย?”

เก็นหันไปมองที่ระเบียง

“ไปแล้วมั้ง ญาณีหยิบตั๋วไปแล้ว ฉันเห็นกับตา”

“เปิดแว่นสักหน่อยสิ เพื่อความชัวร์” ชีโต๊สยักคิ้วด้วยความเก๋า ทั้งที่เพิ่งฉี่ราดไปไม่กี่วันที่แล้ว

เก็นมองที่หน้าต่างสักครู่และค่อย ๆ ลดแว่นลง

“เฮ้ย!!!!”

เสียงเก็นตะโกนลั่นห้อง

“สองคนนั้นหยุดเสียงดังได้แล้วนะ!” คุณครูหันมาตวาดก่อนที่จะสอนต่อ

“นายเห็นอะไรอะ?” ชีโต๊สกระซิบถาม

“ญาณียังอยู่ตรงระเบียง”

เก็นตอบด้วยความมึนงง เขาเห็นญาณียืนหันหลังอยู่ และค่อย ๆ หันมายิ้มให้เค้า และโบกมือบ๊ายบาย จากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงดังของเครื่องรถยนต์คันใหญ่ ค่อย ๆ ดังขึ้นเรื่อย ๆ และรถเมลล์คันสีแดงก็ค่อย ๆชลอมาจอดที่ข้างระเบียงโดยที่รถทั้งคันลอยอยู่กลางอากาศ และข้างรถมีหมายเลข 13 ติดอยู่
พนักงานวัยรุ่นบนรถเดินลงมาจากรถเมล์ เขาย้อมผมสีทอง มีรอยสักรอดออกมาจากแขนเสื้อ เจาะหูหลายตำแหน่ง ดูท่าทางจิ๊กโก๋ หน้าตาพอใช้ เขาเดินลงมาหาวิญญาณของเด็กผู้หญิง

“ญาณีสินะ ขอดูตั๋วหน่อยดิ๊”

“เห้ยย!! พูดจาดี ๆ กับผู้โดยสารหน่อยโว้ย”

ชายแก่ผมขาวใส่แว่นไว้หนวดจิ๋มใส่หมวกโชเฟอร์สีขาวตะโกนด่ามาจากที่นั่งคนขับ

“เอาใจยากจริงนะลุง ทีตัวเองล่ะด่าได้ด่าดี ” พนักงานหนุ่มตอบกลับ

“มันก็ต้องรู้จักแยกแยะสิวะ ผีดีผีชั่ว มันไม่ได้เหมือนกันสักหน่อย” ลุงคนขับเถียงกลับ

“เฮ้อออ” พนักงานหนุ่มเกาหัว และหยิบตั๋วมาจากมือญาณี

“เอ๋... นี่ไม่ใช่ลายมือไอ้หน้าจืดนี่ ตกลงเดี๋ยวนี้เค้ามีตำรวจโลกวิญญาณกี่คนกันเนี่ย”

“มันใช่หน้าที่ของแกมั้ย!? ตั๋วถูกก็พอแล้ว พาเด็กขึ้นมาบนรถเร็ว วันนี้ต้องไปอีกหลายที่ ” ลุงคนขับด่าอีกครั้ง

“ขอโทษที่มารับช้า แต่ไม่ต้องกลัวนะหนู ถ้าเป็นวิญญาณเด็กผู้หญิงจะถูกพิจารณาเป็นพิเศษ เดี๋ยวชั้นจะสอนวิธีตอบคำถามเอง”

ขณะที่พนักงานหนุ่มพูดจบและกำลังจะเดินตามญาณีขึ้นรถไป เขาก็แหงะมามองด้านในห้องเรียนและเห็นเก็นกำลังจ้องหน้าเขาอยู่

“เห้ย ลุง! มีเด็กนักเรียนมองเห็นพวกเราด้วยแหละ”

“แกหมายถึงคนใช่มั๊ย?” ลุงถาม

“ใช่ เด็กนักเรียนในห้องคนนึงเห็นพวกเรา”

“ฮ่าๆๆ จิงเรอะ ไหนลองโบกมือทักทายหน่อยซิ”

ลุงคนขับหันมามองเข้าไปในห้องและโบกมือพร้อมกับพนักงานของเขา เก็นเห็นการทักทาย และเขาก็โบกมือกลับ เบา ๆ ชีโต๊สก็ได้แต่มองเหวอ ๆ โดยไม่รู้อะไรทั้งสิ้น รถเมล์กำลังจะเคลื่อนตัวออกจากระเบียงห้อง ญาณีโบกมืออำลาเก็นอีกครั้ง ทันใดทั้นพนักงานหนุ่มก็ตะโกนออกมาก่อนจากไป

“ไปก่อนนะไอ้หนูแว่น หวังว่าจะไม่ต้องมารับเร็ว ๆ นี้นะ!”

จากนั้นรถเมล์จากโลกวิญญาณก็ขับจากไปโดยใช้ล้อวิ่งบนอากาศอย่างเสรี ตั้งแต่วันนี้ระเบียงห้องของเก็นและชีโตสคงเหลือเพียงความว่างเปล่า และเรื่องเล่าขานเท่านั้น

ที่ห้องเรียนของรัน เสียงหมึกเขียนกระดานเอี๊ยดอ๊าดได้สิ้นสุดลง คุณครูจอห์นนี่ที่เป็นชาวยุโรป กำลังจะปล่อยนักเรียนไปพักกลางวัน

ครู “โอเค เอฟวรี่วัน เอ็นจอย วิท ยัว โฮมเวิร์ค แอนด์ ซียูเยสเตอเดย์”

นักเรียน “ทูมอโร่ว !!!”

นักเรียนทั้งห้องตะโกนแก้มุกให้ครูจอห์นนี่ด้วยความพร้อมเพรียง

หลังจากพูดจบ ครูจอห์นนี่ก็ได้เต้นมูนวอล์คออกไปจากห้องเรียน

รันกำลังพับสมุดเรียนและเก็บลงไปในกระเป๋า ทันใดนั้นวิปครีมสาวสวยสุดป๊อบของห้องก็ได้สไลด์บั้นท้ายขึ้นมาบนโต๊ะเรียนของรัน

“ว่าไงเด็กใหม่คนสวย มีคนเห็นเธอกับพี่ชีตาร์ไปกินขนมด้วยกัน”

วิปครีมหยุดพูดแป๊บนึงและแสยะยิ้ม ก่อนจะถามต่อ

“มันไม่จริงใช่มั้ย?” วิปครีมถามแบบทำตาจิก

รันทำหน้าเซ็ง เก็บของใส่กระเป๋าต่อแล้วลุกขึ้นเตรียมจะเดินหนี

“เดี๋ยว!”

วิปครีมพูดเสียงดัง รันหยุดเดินและหันหลังกลับมาหาวิปครีม

“จำไว้นะรัน ว่าเธอมาทีหลัง ถ้าอยากใช้ชีวิตอย่างสงบสุขล่ะก็ อย่าทำอะไรให้มันโดดเด่นเกินไปนัก แค่ชั้นปล่อยให้เธอเป็นแฟนคลับทั่ว ๆ ไปได้ ก็ดีแค่ไหนแล้ว”

“แล้วแฟนคลับรุ่นใหญ่อย่างเธอ ได้ตามข่าวสารบ้างมั้ย?”

บันนี่ สาวเนิร์ดใส่แว่นตาและเหล็กจัดฟันมัดผมแกะ แทรกขณะที่วิปครีมพูด

“เธอรู้รึเปล่าว่าประธานแฟนคลับสามารถตัดสิทธิ์ต่าง ๆ ของแฟนคลับที่ประพฤติตัวไม่ดีได้ตามใจชอบ จนถึงขั้นตัดออกจากการเป็นแฟนคลับเชียวนะ”

บันนี่พูดเบ่ง ๆ

“แล้วเรื่องนี้มันเกี่ยวข้องอะไรกับเธอไม่ทราบยะ ยัยแฟนคลับหางแถว” วิปครีมพูดเหยียด

เพื่อนกลุ่มของวิปครีมคนนึ่งเดินเขามาหาวิปครีม

“เอ่อออ .... วิป คือ เมื่อเช้าเว็บของ Boy Attack เพิ่งประกาศให้บันนี่กับชิคเป็นประธานแฟนคลับของชั้น ม.5 โรงเรียนเราน่ะ ดูสิ”

เพื่อนของวิปครีมชี้ไปที่จอโทรศัพท์ที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับเรื่องนี้ในเว็บไซต์

“นี่มันเรื่องอะไรกัน พักนี้ทำไมมีแต่เรื่องบ้า ๆ นี่ชั้นต้องฝันร้ายอยู่แน่ ๆ!”

วิปครีมบ่นด้วยความไม่พอใจ

“ขอโทษนะครับ”

ตอนนี้ชายหนุ่มรุ่นพี่สองคนยืนอยู่หน้าห้อง

“พี่ชีตาร์ให้มารับรันไปทานข้าวด้วย เห็นบอกมีเรื่องสำคัญจะคุยด้วยครับ”

ตอนนี้วิปครีมมองด้วยสายตาสุดริษยา

“ยัยรันนี่ไม่มีขารึไง? ทำไมถึงกับต้องให้คนมารับด้วย แล้วพี่ชีตาร์ทำไมถึงไม่กินข้าวกับพวกเพื่อนตัวเองล่ะ!”

วิปครีมกวาดสายตาอันแค้นเคืองไปหาทุกคน

“คิดว่าโรงเรียนนี้คนดังจะทำอะไรก็ได้เหรอ? ระวังให้ดีนะ ถ้าฉันเอาเรื่องนี้ไปพูดกับพวกครูล่ะก็ อาจจะได้แยกกินข้าวกันคนละโรงเรียนก็ได้” วิปครีมขู่

“อ๋อหรอ? งั้นถ้ามีแฟนคลับที่ปากก็บอกว่ารัก Boy Attack แต่ทำให้นักร้องที่เป็นเมนหลักของวงต้องไม่พอใจเนี่ย คิดว่าประธานแฟนคลับอย่างเราต้องลงโทษยังไงดีนะบันนี่?”

ชิค นักเรียนหมวยสูงถักเปียผมยาวลุกขึ้นมาถามบันนี่

“นั่นสิ ที่ผ่านมายังไม่เคยมีแฟนคลับที่ทำเรื่องร้ายแรงขนาดนั้นด้วยสิ” บันนี่ตอบ

บันนี่และชิค พูดจาแบบถือไพ่เหนือกว่ามาก

“พวกแก .... จำเรื่องนี้ไว้ให้ดีนะ” วิปครีมพูดแบบหายใจแรง

“งั้นพวกฉันขอจดไว้ในบันทึกเลยละกันนะ จะได้ไม่ลืม” บันนี่ย้อน

วิปครีมรับลุกหนีจากโต๊ะของรันด้วยความโมโห

“แคว่กกกก” เสียงกระโปรงของวิปครีมเกี่ยวตะปูข้างโต๊ะเรียนขาดยาวจนเปิดเห็นต้นขา รุ่นพี่ที่มารับรันมองกันอย่างตกใจก่อนหันหน้าหนีด้วยความเขิน

“กรี๊ดดดดดดด” วิปครีมรีบคว้ากระเป๋าปิด และเดินเอาไหล่กระแทกรุ่นพี่ที่ขวางทางอยู่ออกไป พร้อมกลุ่มเพื่อน ๆ ที่รีบวิ่งตาม

ที่ห้อง ๆ หนึ่งในโรงเรียน ชีตาร์กำลังจัดเรียงจานอาหารมากมายบนโต๊ะให้ออกมาดูดีที่สุด

“ก๊อก ๆๆ”

หลังเสียงเคาะประตู รันผลักประตูและเดินเข้ามา

“มีเรื่องจะคุยกับหนูหรอคะ?”

ชีต้าจ้องหน้ารันและยังไม่พูดอะไร

“เอ่อ ... ต้องล็อคประตูมั้ยคะ?”

“หึ ๆ (ชีตาร์หัวเราะในลำคอ) ไม่ต้องหรอก นั่งลงสิ”

รันเลื่อนเก้าอี้และนั่งลงฝั่งตรงกันข้ามกับชีตาร์

“ทานข้าวก่อนสิ นี่ห้องพักส่วนตัวของพี่เอง”

รันมองรอบห้องด้วยความสงสัย ในห้องประดับด้วยโปสเตอร์ และรูปภาพใส่กรอบของชีตาร์ แถมเต็มไปด้วยของขวัญ ดอกไม้ และตุ๊กตามากมาย

“ถึงหนูจะปลื้มพี่ แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่า มีห้องทานข้าวส่วนตัวในโรงเรียนนี่มันไม่ดูเกินไปหน่อยเหรอคะ?”

“ทางโรงเรียนน่ะ ไม่ได้เป็นห่วงพี่หรอกนะ แต่เป็นห่วงความสงบของเด็กทั้งโรงเรียนต่างหาก ถึงจับพี่มาขังไว้คนเดียวแบบนี้ไง” ชีตาร์ตอบยิ้ม ๆ

“แหม... พอพูดแบบนี้เลยดูน่าสงสารขึ้นมาเลยเชียว”

ทั้งสองเริ่มทานข้าวและพูดคุยกัน

“ทำไมชิคกับบันนี่ถึงได้เป็นประธานแฟนคลับล่ะคะ?”

“ก็ .. เป็นวิธีที่จะทำให้รันปลอดภัยจากพวกแฟนคลับขี้อิจฉาน่ะ ให้เพื่อนสนิทคอยปกป้องอยู่ใกล้ ๆ พวกแฟนคลับในโรงเรียนจะได้ไม่กล้ารังแกไง”

“ต้องขนาดนั้นเลยหรอคะ?”

ชีตาร์ยิ้มและเปลี่ยนเรื่อง

“เรื่องเมื่อคืนน่ะ ทำให้พี่เปลี่ยนใจแล้วนะ”

“อะไรคะ?”

“เรื่องคนที่ตายไปแล้วน่ะ ไม่สำคัญเลยสักนิดถ้าเปรียบกับคนที่ยังมีชีวิตอยู่ พี่ทำให้รันต้องมาเสี่ยงตายเพราะพี่ พี่จะไม่ขอร้องอะไรให้รันต้องลำบากใจอีกแล้ว ต้องขอโทษด้วยนะ”

รันก้มหน้าเคี้ยวข้าวอย่างครุ่นคิด

“เค้าคือใครหรอคะ? วิญญาณที่พี่อยากจะเจอ”

“เธอชื่อน้ำปั่น เป็นคนที่สำคัญกับพี่มากน่ะ แต่ดันจากไปโดยไม่มีโอกาสบอกลา พี่แค่อยากรู้ว่าเค้าอยู่สุขสบายดีรึเปล่า? ในอีกโลกนึง”

รันทานข้าวเงียบ ๆ พร้อมฟังต่อ

“วันนั้น เธอป่วยหนักอยู่ที่ รพ แต่เป็นวันเดียวกับที่พี่ถูกเรียกไปออดิชันที่ค่ายเพลง เธอต้องการจะสั่งเสียกับพี่ เพราะกลัวว่าจะมีชีวิตอยู่รอไม่ถึงตอนพี่กลับมา แต่พี่ไม่ยอม พี่บอกห้ามพูดเป็นลาง พี่สั่งให้รอพี่จนกว่าพี่จะกลับมา และบอกให้เธอมีชีวิตต่อไปให้ได้ ..... เพราะพี่ไม่รู้ ว่านั่นจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้คุยกัน...”

ชีตาร์มีสีหน้าซึมเศร้าหลังพูดจบ

“แฟนหรอคะ? ผู้หญิงคนนั้น ”

รันถามด้วยดวงตาที่มีน้ำคลอ ๆ

เวลาตอนเย็น ที่บ้านของรัน หน้าร้านขายยา Good Job มีป้ายแขวนที่ประตูกระจกหน้าร้านว่า “พักทานข้าว” ที่โต๊ะกินข้าวภายในบ้าน ทุกคนในครอบครัวนั่งกินข้าวกันพร้อมหน้า

“กลายเป็นว่า คนที่นี่อันตรายยิ่งกว่าผีซะอีก เมื่อคืนที่เด็กทุกคนปลอดภัยเพราะรันยอมให้ท่านปู่ใช้ร่างของรันต่อสู้ และยูโร่ดันเลี้ยงปีศาจเอาไว้เฝ้าบ้านโดยไม่รู้ตัว ทำให้เราต้องพึ่งพาโลกวิญญาณอีกครั้ง จากนี้คงต้องระวังตัวกันให้มากขึ้น”

อาม่าอธิบายเรื่องราวให้ทุกคนฟัง

“เคร้ง!!” เสียงรันวางช้อนส้อมลงกระทบจานข้าว

“หนูขอร้องได้มั้ย?” คำถามของรันทำให้ทุกคนนิ่งเงียบสักครู่

“ม่าก็ไม่อยากให้มันเกิดขึ้น พวกเราต้องมีชีวิตแบบคนปกติได้แน่ ๆ รัน” อาม่าปลอบ

“นั่นสิลูก เพิ่งย้ายมาใหม่ก็ต้องมีเรื่องติดขัดบ้าง” พ่อเสริม

“หนูจะบอกว่า หนูต้องการตามหาวิญญาณของคน ๆ นึงให้ได้”

“หืมมมม!!” พ่อ อาม่า และเก็น อุทานด้วยความช็อค

เมื่อกี๊พ่อได้ยินอะไรผิดไปมั้ย? คุณพ่อมองหน้ารันด้วยความสงสัย

“แบบเร็วที่สุดค่ะ” รันตอบ

ช่วงเวลาตอนบ่ายวันเสาร์ที่โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง รถตู้ของบ้านรันได้ขับเข้ามาจอดที่ลานจอดรถหน้าโรงพยาบาล ข้างรถยังคงมีสติ๊กเกอร์ที่แปะคำว่า Ghost Job อยู่ โดยมีสมาชิกทุกคนในครอบครัวมากันครบรวมทั้งยูโร่ด้วย

“แน่ใจนะว่าจะไม่บอกชีตาร์”

คุณพ่อถามจากที่นั่งคนขับ

“ถ้าบอกไป พี่ชีตาร์ต้องไม่ยอมให้หนูทำแน่นอนค่ะ เพราะเค้ากลัวว่าจะทำให้หนูต้องลำบากอีก”

รันตอบ

“อุ๊ยตาย ใหญ่กว่าฟาร์มโชคชัย ก็คงเป็นฟามห่วงใยของหนุ่มสาวนี่แหละ”

อาม่าแซวอย่างชอบใจ

“อาม่า!!”

รันเบรกอาม่าตามเสต็ป

“โดยทฤษฎีแล้ว เราต้องเริ่มค้นหาจากจากสถานที่ที่เสียชีวิตเป็นที่แรก เพราะก่อนเสียชีวิตชีตาร์บอกให้ผู้ตายรออยู่ที่เดิม ตอนนี้ก็เป็นเวลาเกือบ 2 ปี มีโอกาสที่วิญญาณจะยังรออยู่แค่ประมาณ 15 - 20% ” พ่ออธิบาย

“ส่วนชื่อ-นามสกุล รูปถ่าย กับหมายเลขห้องที่เสียชีวิต ชีโต๊สได้บอกข้อมูลกับผมหมดแล้วครับ พี่คนนั้นสวยมากเลยด้วย” เก็นเสริม

“ไม่ต้องอธิบายละเอียดขนาดนั้นก็ได้เก็น” รันบ่นทำตาค้อน

“เอาเป็นว่าทุกคนทำตามแผนที่นัดกันไว้ให้ดี การเข้าไปในห้องโดยไม่มีเหตุผลเป็นเรื่องยาก ส่วนการเจรจาให้เป็นหน้าที่ของชั้นเอง” อ่าม่ากล่าวทิ้งท้าย

ตอนนี้ที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ มีหญิงสาวผมสั้นแค่หูหน้าตาดีในชุดของโรงพยาบาลกำลังเซลฟี่และโพสรูปตัวลงโซเชียลที่เก้าอี้ทำงาน

“นี่เธอ ตอนนี้ยอดฟอลชั้นสองหมื่นกว่าแล้วนะ เป็นเน็ทไอดอลได้รึยัง?”

“เน็ตไอดอลเค้าต้องเป็นแสนฟอลโลวเวอร์ย่ะ นี่ถ้าจะเอาดีทางด้านนี้แกจะเรียนหนังสือมาทำไมเยอะแยะห๊ะ?”

พนักงานสาวผมยาวที่นั่งข้าง ๆ ตอบ

“พูดแบบนี้นี่อิจฉารึไง? ที่ต้องทำงานกับคนที่ทั้งสวยทั้งเก่งอย่างชั้น”

ขณะที่ทั้งสองกำลังแซวกันสนุกปาก อาม่าก็เดินมาที่หน้าเคาน์เตอร์

“แม่หนูจ๊ะ คือยายจะมาเยี่ยมญาติ แต่ก็จำชื่อจริงเค้าไม่ค่อยได้น่ะ ช่วยดูหน่อยได้มั้ย ว่าห้อง 726 คนไข้ชื่ออะไร?”

“สักครู่นะคะคุณยาย”

พนักงานผมสั้นหาข้อมูลไม่นาน ก็หันมามองหน้ากับเพื่อน

“ห้อง 726 ทางโรงพยาบาลไม่ได้เปิดให้ใช้นะคะ คุณยายจำผิดรึเปล่าคะ?”

อาม่าหยุดคิดสักครู่

“อ้าว... เหรอจ๊ะ ยายก็หลง ๆ ลืม ๆ เดี๋ยวยายไปโทรถามลูกชายก่อนก็แล้วกันนะจ๊ะ”

คุณยายหันหลังเดินจากเคาน์เตอร์ฝ่าผู้คนไปถึงหน้าลิฟท์ที่กำลังเปิดพอดี ทุกคนในครอบครัวที่รออยู่หน้าลิฟท์เดินปะปนกับผู้คนในโรงพยาบาลเข้าไปในลิฟท์

“คุณยายไปชั้นไหนครับ?”

คุณพ่อแกล้งถาม

“เจ็ดจ้ะ”

คุณยายตอบ ทุกคนทำเหมือนไม่ได้มาด้วยกัน พอลิฟท์เปิดที่ชั้น 7 ทุกคนในครอบครัวออกมาจากลิฟท์แล้วเดินไปด้วยกัน

“พวกเราแอบขึ้นโรงบาลกันเหมือนโจรเลยนะครับ”

เด็กน้อยยูโร่ทักขึ้นมา

“ถ้าตามหลักแล้ว ตอนนี้เราก็เป็นโจรอยู่นะยูโร่”

“พ่ออย่าบอกกับน้องแบบนั้นสิคะ” รันดุ

“แหะ ๆ โทษที”

พ่อยิ้มเจื่อน

“พนักงานบอกว่าห้อง 726 ไม่เปิดให้ใช้ พวกเราต้องหาทางเข้าไปดูเองว่าเกิดอะไรขึ้น”

อาม่าพูดจบ รันก็มาหยุดอยู่ที่หน้าห้อง 726 เป็นคนแรก

“ก็เหมือนห้องอื่น ๆ นี่คะ เลขห้องก็ยังติดอยู่เลย”

“แอ๊ดดด!!” เสียงประตูเปิด

“กรี๊ดดด” รันร้องด้วยความตกใจ

แม่บ้านหญิงร่างท้วมเดินลากรถเข็นทำความสะอาดออกมาจากห้องและล็อคกลอนประตูด้วยอาการมือไม้สั่นเล็กน้อย

“แม่หนู ห้องนี้เปิดใช้ปกติรึเปล่า?” คุณยายถาม

“ปิดมาเป็นปีแล้วค่ะ แต่ตอนนี้กำลังจะกลับมาเปิดให้ใช้ หนูเลยต้องจำเป็นต้องเข้ามาทำความสะอาด”

แม่บ้านตอบแบบสีหน้าไม่ดีนัก

“จำเป็นหรอ? ดูเธอไม่ค่อยอยากทำความสะอาดห้องนี้เท่าไหร่เลยนะ มันมีอะไรหรอ?”

อาม่าจี้ถาม

“เอ่อ ไม่มีหรอกค่ะ หนูไปก่อนนะคะ”

“เดี๋ยว”

อาม่าเรียก แม่บ้านหยุดเดินและหันมาหาอาม่า

“รับนี่ไปสิ”

คุณยายส่งแหวนทองใส่ในมือของแม่บ้าน

“ดูเธอจะเป็นคนกลัวผีนะ พกนี่ติดตัวไว้ รับรองไม่ต้องกลัวอีก”

“เอ่อ คุณยายคะ มันจะดีเหรอคะ?”

“หรือถ้าเธอไม่กลัวผีก็เอาไปขายร้านทองก็ได้เงินดีอยู่นะ ทีนี้บอกชั้นทีว่าห้องนี้มันมีอะไรกันแน่”

แม่บ้าน มองซ้ายขวาเห็นไม่มีคนจึงเริ่มเผยความลับ

“ห้องนี้คนในโรงพยาบาลเค้าลือกันมานานแล้วว่าห้ามเปิดใช้เพราะผีน่ะค่ะ”

“โรงพยาบาลทุกที่ก็ต้องมีคนตายตลอดอยู่แล้วไม่ใช่เรอะ?” อาม่าสงสัย

“แต่ห้องนี้ดุมากค่ะ คนไข้ที่ไหนก็มานอนไม่ได้ เป็นผีผู้หญิง หวงเตียงมากไม่ยอมให้ใครมานอน พอคนไข้โดนหลอกบ่อย ๆ เข้าก็เริ่มมีข่าวลือออกไป ทางโรงพยาบาลกลัวเสียชื่อเสียงก็เลยปิดตายห้องเอาไว้น่ะค่ะ แต่เรื่องมันก็นานมาแล้ว อีกอย่างหนูก็ไม่เคยเห็นกับตาหรอกนะคะ”

“ขอโทษนะครับ พวกคุณมาทำอะไรกันที่นี่!”

คุณหมอหนุ่มทรงผมเนี้ยบเรียบแปล้ ผิวขาวซีด กำลังเดินเข้ามากับพนักงานสาวที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ทั้งสองคน

“อุ๊ย หนูไปก่อนนะคะ”

แม่บ้านรีบเข็นรถทำความสะอาดไปห้องอื่นด้วยอาการกลัวความผิด

“คุณยายคนนี้แหละค่ะ ที่บอกว่ามีญาติพักอยู่ห้องนี้ หนูก็บอกไปแล้วนะคะว่าห้องนี้ทางโรงพยาบาลไม่เปิดให้ใช้”

พนักงานสาวผมสั้นฟ้อง

“ชิ ขี้ฟ้องจริงนะ”

รันแขวะโดยมองพยาบาลสาวด้วยหางตา

“อะไรกันเธอน่ะ อายุแค่นี้ เก็บปากไว้กรี๊ด Boy Attack ดีกว่ามั้ยหนู?”

พนักงานสาวต่อว่ารัน

“คงไม่จำเป็นหรอกค่ะ เมื่อวานก็เพิ่งนั่งกินข้าวอยู่ด้วยกัน” รันตอบกลับ

“ต๊าย นี่เธอเพ้อรึไง”

“หยุดนะ! ทำไมเธอถึงพูดจากับคนที่มาโรงพยาบาลแบบนี้”

คุณหมอดุพนักงานสาว

“ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าทุกคนมีอะไรกับห้องนี้หรือครับ?”

ทุกคนมองหน้ากันเลิ่กลั่กเพื่อหาคำแก้ตัว

“เพราะถ้าไม่มีเหตุผลที่ดีพอ ผมอาจจำเป็นต้องแจ้งความนะครับ”

คุณหมอขู่ด้วยความสุภาพ

“ชั้นแค่อยากรู้ว่าข้างในห้องนั้นมีผีรึเปล่าน่ะ”

อาม่าตอบทื่อ ๆ

“เดี๋ยวนะ เอาอย่างนี้เลยหรอแม่?” คุณพ่องงที่อาม่ายอมรับ

“อ้าว แล้วมึงจะให้กูไปยังไงล่ะ? เค้าจะแจ้งความแล้ว!” อาม่าบ่น

“พวกลองของเหรอเนี่ย?” พยาบาลสาวผมสั้นมองเหยียด

“พอดีคนที่ยายรู้จักเค้าตายในห้องนี้น่ะค่ะคุณหมอ ยายเลยอยากรู้ว่าวิญญาณเค้ายังอยู่มั้ย?” อาม่าอธิบาย

“พูดความจริงก็ดีแล้วครับ หมอไม่เชื่อเรื่องผีหรอกนะครับ แต่ถ้าทุกคนอยากพิสูจน์หมอก็จะให้เข้าไปดูข้างในห้องก็ได้”

คุณหมอให้พนักงานเรียกแม่บ้านคนเดิมที่กำลังทำความสะอาดห้องข้าง ๆ กลับมาไขกุญแจห้องอีกครั้ง
ตอนนี้ทุกคนเดินเข้าไปในห้อง 726 ภายในห้องตกแต่งสะอาดน่าอยู่เหมือนห้องทั่วไปในโรงพยาบาล แลดูไม่มีความน่ากลัวใด ๆ ทั้งสิ้น ไม่มีอะไรผิดปกติให้สังเกต มีเพียงแมวดำตัวหนึ่งที่เดินไปเดินมาอยู่ที่ขอบหน้าต่างด้านนอก

“ไม่รู้สึกอะไรเลยแฮะ ที่นี่ไม่มีพลังวิญญาณเลย” อาม่าบ่นเบา ๆ

“ใช่ครับอาม่า ห้องนี้ไม่มีวิญญาณ” เก็นพูดพร้อมกับขยับแว่นใส่กลับเข้าไป

“เรื่องมันก็นานมาแล้ว ก็ไม่แปลกที่จะไม่เจออะไร” คุณพ่อพูด

“แต่ว่า ... ผ้หญิงที่เคยอยู่ในห้องนี้เธอไปกับเตียงครับ”

จู่ ๆ ยูโร่ก็พูดออกมาทื่อ ๆ ทำให้ทุกคนตกใจ

“ยูโร่ ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ?” รันถามด้วยความสงสัย

“แมวตรงหน้าต่างบอกผมน่ะครับ”

ทุกคนหันไปมองที่แมว และเสียงหัวเราะของคุณหมอก็ดังขั้น

“ฮ่า ๆๆ เป็นเด็กช่างจินตนาการจังนะ หนูชอบดูเรื่องโดเรม่อนเหรอครับถึงชอบคุยกับแมว”

คุณหมอก้มลงลูบหัวยูโร่

“จะว่าไปเตียงนี้เป็นเตียงรุ่นใหม่ใช่มั้ยครับ?” คุณพ่อถาม

ใช่ครับเตียงรุ่นเก่าของชั้นนี้ถูกทางโรงพยาบาลเปลี่ยนหมดแล้วครับ ตอนนี้โรงพยาบาลของเรากำลังอยู่ในช่วงเรโนเวท

คุณหมอลูบหัวยูโร่เสร็จก็ยืนขึ้นถอนหายใจ

“เฮ่อ เอาล่ะทุกคน เดี๋ยวหมอต้องรีบไปตรวจคนไข้ต่อ หวังว่าคงไม่มีอะไรต้องสงสัยกันอีกแล้วนะครับ ครั้งนี้หมอจะไม่เอาเรื่องอะไรก็แล้วกัน ลาก่อนครับ”

ทุกคนทยอยเดินออกจากห้อง แม่บ้านล็อคประตูห้องอีกครั้ง ทุกคนค่อย ๆ เดินกลับไปที่ลิฟท์ โดยคุณหมอกับพนักงานทั้งสองเดินเข้าไปในลิฟท์และลงไปก่อน