เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
My First Storyjokesocool
GHOST JOB บ้านคนดุ ทะลุสามโลก EP.1 Home
  • หน้าบ้านร้างหลังหนึ่งเวลากลางวัน สร้างมาไม่เกินเจ็ดปี ความใหญ่ของบ้านขนาดปานกลาง หญ้ารกขึ้นสูงเกือบถึงกำแพง ขาดการดูแล น่าจะไม่มีคนอยู่มานานนับปี บ้านตั้งอยู่ในซอยที่เงียบเชียบ มีต้นไม้ปกคลุมเขียวขจี อีกาสีดำสนิทตัวหนึ่งบินลงมาเกาะรั้วบ้าน เหมือนเป็นที่เงียบสงบของมันที่สามารถบินเข้ามาหลบผู้คนในบริเวณนี้ได้อย่างสบายใจ ในขณะที่มันกำลังยืนเกาะรั้วเล่นอย่างเพลิดเพลินมันก็ร้อง กาา !! และบินหนีไปเมื่อได้ยินเสียงรถตู้เก่า ๆ คันหนึ่งกำลังบึ่งเข้ามา และจอดดังเอี๊ยดที่หน้ารั้วของบ้านร้างหลังนี้ ที่กระจกท้ายรถมีสติกเกอร์แปะว่า Ghost Job ประตูรถเปิดออก เสียงก้าวเท้าของคนสองคนเดินออกจากรถมาหยุดลงตรงรั้วทางเข้าของบ้าน เสียงอีกายังบินร้องอยู่ไม่ไกล สร้างความวังเวงให้บรรยากาศตรงนั้นเป็นอย่างมาก แต่แววตาของคนสองคนกลับนิ่งเฉย ชายใส่แว่นสายตาวัยกลางคนท่าทางสะอาดสะอ้าน และหญิงชราถือไม้เท้าคนหนึ่งกำลังเริ่มบทสนทนา

    "อืมมม ราคาถูกและหลังใหญ่กว่านี้คงไม่มีแล้วล่ะ"
    คุณยายเป็นฝ่ายพูดก่อน

    "นั่นสิครับ ดูจากบรรยากาศแล้วไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมถึงได้ราคาพิเศษแบบนี้" ชายใส่แว่นเสริม

    "อืมม เสียดายเหมือนกันนะ อุตส่าห์ร่วมต่อสู้กันมานานขนาดนั้น แล้วจู่ ๆ จะมาทิ้งไป ชั้นยังใจหายอยู่เลย" คุณยายพูดด้วยแววตาอันโหยหาวันคืนเก่า ๆ

    "เราทำถูกแล้วแหละแม่ พวกเด็ก ๆ น่ะ ต้องการมีชีวิตแบบคนทั่วไป ผมว่าเราควรจะฝึกให้ชินได้แล้วนะ ที่ผ่านมาพวกเราเหนื่อยกันมามากพอแล้ว"

    "แล้วจะเข้ามาอยู่ที่นี่กันได้เมื่อไหร่ล่ะ" คุณยายถาม

    "ก็เมื่อแม่โอนตังค์ให้ผม"

    "โอนตีนก่อนเลยดีมั้ย?" ยายสวน

    "บ้านสภาพดีแบบนี้วันจันทร์หน้าก็เข้าอยู่ได้แล้วครับ " ชายใส่แว่นรีบตอบ

    "ว่าแต่ ที่นี่ไอวิญญาณแรงขนาดนี้ พวกคนที่จะจ้างมาเก็บกวาดอยู่ได้ไม่ถึงครึ่งวันก็คงถูกไล่ตะเพิดกันโกยแน่บหมดแน่ ชั้นว่าเรารีบเคลียร์กับเจ้าของบ้านตัวจริงกันเลยดีกว่านะ" ยายพูด ชายใส่แว่นพยักหน้าช้า ๆ อย่างกระอักกระอ่วนใจ

    "ผมหวังว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายของรันแล้วล่ะครับ เค้าจะได้เป็นเด็กผู้หญิงธรรมดาสักที"

    หลังชายใส่แว่นพูดเสร็จ เขาก็เปิดประตูรถออก เด็กผู้ชายสองคนนอนหลับอ้าปากหวออยู่ คน
    หนึ่งตัวเล็กเท่าเด็กอนุบาล อีกคนใส่แว่นสายตาอยู่ประมาณประถม ส่วนเด็กสาวมอปลายผมยาวหน้าตาน่ารัก นั่งใส่หูฟังหลับตาฟังเพลงอยู่ริมประตูด้านนอกสุด ชายใส่แว่นผู้เป็นพ่อเอามือสะกิดเด็กสาว "รัน รัน" เด็กสาวลืมตาและถอดหูฟังออก เธอมองหน้าพ่อแล้วถาม "ถึงเวลาแล้วใช่มั้ยคะ?" พ่อสบตาและพยักหน้าช้า ๆ อย่างรู้กัน เด็กสาวชื่อรันก้าวเท้าลงจากรถ คุณยายมองหน้าและยิ้มที่มุมปากให้กำลังใจ

    "นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายของหนูแล้วใช่มั้ยคะอาม่า" รันเอ่ยถามด้วยแววตาอมทุกข์

    "ถ้าเราอยากมีชีวิตใหม่ที่สงบสุข ก็จำเป็นต้องให้หนูช่วยครั้งนี้ จากนี้ไปเราจะใช้ชีวิตกันเหมือนคนทั่วไป เชื่อม่าเถอะ"

    อาม่ากล่าวอย่างจำเป็น รันยกมือข้างหนึ่งขึ้นมากุมสร้อยของเธอที่เป็นผลึกหินสีเขียวอ่อนรูปร่างเหมือนแท่งคริสตัล เธอหลับตาทำสมาธิ และเริ่มกล่าวถ้อยคำที่ไม่มีทางออกจากปากเด็กมอปลายทั่ว ๆ ไปได้เลย "ดวงวิญญาณที่เป็นผู้ปกครองบ้านหลังนี้ หากท่านรับรู้ ให้มาสิงในตัวหนูเพื่อสื่อสารกับพวกเรา" อยู่ ๆ รอบบริเวณบ้านก็เกิดลมพัดแรงขึ้นอย่างต่อเนื่อง เกิดเสียงลมและเสียงกิ่งไม้ไหวเอนรุนแรง

    "กูยอมรับ …ว่างานนี้กูเกร็ง" คุณยายบ่นพึมพำในลำคอ

    ลมพัดแรงอยู่สักครู่ จู่ ๆ เสียงลมก็หยุดลง รันลืมตาถมึงด้วยสายตาดุดันโกรธเกรี้ยวไม่เหลือความเป็นเด็กสาวหลงเหลือ สร้อยคอหินของเธอเรืองแสงสีเขียวสว่างอ่อน ๆ ออกมา คล้ายมีหลอดไฟดวงเล็กซ่อนอยู่ในหินคริสตัล

    "พวกมึงมีอะไร!!" เสียงรันกลายเป็นเสียงผู้ชายที่ดุดันและมีเสียงทุ้มใหญ่ คุณยายเริ่มกล่าวสนทนา

    "ใจเย็น ๆ ค่ะพ่อปู่ พวกเราก็แค่..."

    "กูไม่ใช่ปู่มึง!! กูคือทหารผู้ปกป้องแผ่นดิน ผู้มีหน้าที่เฝ้ามิให้ผู้ใดข้ามเขตแดนเข้ามา ผืนดินแห่งนี้กูได้เฝ้าปกป้องมาแสนนาน พวกมึงจงไสหัวไปซะ!!” เสียงของรันที่เป็นผู้ชาย พูดขัดคุณยายอย่างไม่แยแส

    "ดูท่านก็น่าจะเฝ้าที่นี่มานับร้อย ๆ ปีแล้ว ก็ไม่น่าจะต้องฝืนทำอะไรให้มันเหนื่อยแบบนี้เลยนี่คะ"

    รันทำตาถลึง

    "หุบปาก!! กูเฝ้าที่นี่มาตลอด ไม่ว่าใครเก่งมาจากไหน กูก็ไล่ตะเพิดมาจนนับไม่ถ้วนแล้ว พวกมึงอยากโดนดีนักใช่ไหม มึงก่อนเลยแล้วกันอีแก่!!" ร่างของรันพุ่งมาหาคุณยายด้วยความเร็วสูงพร้อมยื่นมือหวังจะบีบคอ เพียงเวลาเสี้ยววินาที คุณยายก็ยื่นหัวไม้เท้าด้านที่เป็นรูปหัวของนกอินทรีย์ไปที่รัน ร่างกายของรันก็หยุดแข็งทันทีคล้ายกับโดนเชือกมัดไม่ให้ขยับ

    คุณยายพูดกลับบ้าง

    "ใจเย็น ๆ ค่ะพ่อปู่ ท่านจะเรียกชั้นว่าอีแก่ได้ยังไงกัน ในเมื่อตอนท่านตายชั้นยังไม่เกิดด้วยซ้ำ อีกอย่างชั้นลืมบอกไปว่า พวกเราก็เคยเป็นฝ่ายขับไล่ผีสางมานับครั้งไม่ถ้วนเช่นเดียวกัน "

    ร่างกายของรันยังแข็งทื่อ แววตาที่โกรธเกรี้ยวของรันเพิ่มเติมด้วยแววตาแห่งความสงสัย ทันใดนั้นคุณยายเหลือบไปเห็นศาลเก่า ๆ ที่พังไปแล้วเป็นเวลานานถูกทิ้งอยู่ในพงหญ้า

    "อ่อ ชั้นเข้าใจแล้ว ที่ท่านมีพลังวิญญาณมากขนาดนี้ เพราะคงมีคนมากราบไหว้ท่านปู่มาเป็นเวลานับร้อย ๆ ปี ข้าก็ไม่รู้ว่าท่านเคยมีศาลมากี่ศาลแล้ว ขอพูดด้วยความห่วงใยนะคะ ต่อจากนี้อีกไม่นานมาก คนก็จะค่อย ๆ เริ่มลืมเลือนท่านไป และพลังวิญญาณของท่านก็จะค่อย ๆ ลดลง ถึงตอนนั้นท่านจะลำบากมากนะคะ"

    คุณยายลดไม้เท้าลง ร่างของรันถอนหายใจ เหมือนกับถูกปลดจากพลังบางอย่างที่ทรงอำนาจ รันยังคงถูกสิงอยู่ และเริ่มมองหน้าคุณยายด้วยความอ่อนโยนมากกว่าเดิมเล็กน้อย คุณพ่อของรันที่ยืนอยู่เป็นฝ่ายพูดบ้าง

    "คืออย่างนี้ครับท่านปู่"

    "มึงเป็นใคร!!" รันหันมาตะคอก

    "คค... คือผมยืนอยู่ตั้งแต่แรกแล้วครับ แต่พอดีเพิ่งพูด .. ครอบครัวของเราผ่านเรื่องหนัก ๆ มาเยอะ ลูกของผมทั้งสามคนข้องเกี่ยวกับเรื่องวิญญาณมาโดยตลอด พวกเราแค่ต้องการจะใช้ชีวิตแบบคนทั่ว ๆ ไปโดยการมาอาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้ ท่านปู่เชื่อเถอะครับ ว่าพวกผมสื่อสารและสามารถเข้าใจกับท่านปู่ได้มากที่สุด เราสามารถอยู่ร่วมกันได้ และวิญญาณของปู่จะมีความสุข”

    "ข้ามีหน้าที่ต่อแผ่นดิน..ทหารทุกนายต่างต้องทำหน้าที่ของตัวเองเช่นเดียวกับข้าทั้งนั้น!" ร่างของรันพูดด้วยแววตาอันกดดันและแบกรับ

    คุณยายพูดบ้าง

    "ท่านปู่ ท่านได้ตอบแทนแผ่นดินจนตัวของท่านได้ตายไปแล้ว นั่นถือว่าท่านได้ทำตามหน้าที่แล้ว อีกอย่าง ชั้นคิดว่า …. พวกทหารและแม่ทัพของท่านที่เคยได้รับหน้าที่ต่าง ๆ เค้า.... คงไม่อยู่แล้วล่ะ " คุณยายพูด

    "ไม่จริง..." แววตาของรันเต็มไปด้วยความเศร้าโศก ร่างของรันทรุดเข่าลงกับพื้น และเริ่มร้องไห้

    "เราจะมีวิญญาณอยู่ไปทำไมกัน ….วนเวียนอยู่ในโลกกันไปอย่างนี้ เพื่อความทุกข์ทรมาณทำไมกัน? ข้าเฝ้าปกป้องแผ่นดินจนผู้คนผ่านไปรุ่นต่อรุ่นเพื่อความว่างเปล่าทำไม?" น้ำตาของรันไหลเป็นทาง

    คุณยายพูดบ้าง

    "ที่ท่านทำไป ก็เพื่อปกป้องผู้คนและบ้านเมืองที่ท่านรัก ท่านปู่สามารถอยู่เพื่อคนที่ท่านรักต่อไปได้หากท่านต้องการ เราจะเป็นครอบครัวให้ท่าน เพียงเท่านี้ทุกคนก็จะมีความหมายต่อกันและกัน และไม่ว่างเปล่าอีกแล้วค่ะ"

    ใบหน้าของรันเริ่มยิ้มที่มุมปาก

    "…ดีเหลือเกิน ข้าไม่เคยสื่อสารกับมนุษย์ได้ถึงขั้นนี้มาก่อน ร่างกายของแม่เด็กคนนี้ ทำไมสามารถทำให้ข้าเคลื่อนไหวได้เหมือนเกิดใหม่ ราวกับว่า เป็นร่างกายของข้าเอง ที่ข้าพูดกับพวกเจ้าอย่างคล่องปากในตอนนี้มันเป็นไปได้อย่างไรกัน? " ร่างของรันถามด้วยความงุนงง

    "ลูกทั้งสามคนของผมมีความผิดปกติและสามารถติดต่อกับพลังงานต่างภพภูมิ หรือพวกภูติผีปีศาจได้ต่างวิธีกันครับ ในส่วนของรันที่ท่านปู่สิงอยู่ เธอมีความสามารถในรูปแบบของร่างทรง สามารถถูกวิญญาณต่าง ๆ สิงโดยทับซ้อนร่างกายได้ดีกว่ามนุษย์ทั่วไปหลายเท่า พวกเราจึงต้องหาผลึกหินชิ้นนี้มาคล้องไว้เพื่อกันวิญญาณต่าง ๆ มาสิงร่างของเธอ ซึ่งเป็นของหายากมาก วิญญาณต่าง ๆ จะสามารถเข้าสิงร่างกายได้ต่อเมื่อเจ้าของร่างเปิดประตูจิต สื่อสารและเอ่ยปากอนุญาตเท่านั้น " ชายใส่แว่นกล่าว

    "และความพิเศษของหนูรัน คือเมื่อวิญญาณออกจากร่างไปแล้ว เค้าก็แค่จะรู้สึกเหมือนวูบไป แล้วใช้ร่างกายต่อได้อย่างปกติ หากเป็นคนทั่วไป การสื่อสารขนาดนี้ท่าจะต้องหลับไปสักครึ่งวัน" คุณยายเสริม

    ร่างของรันหยุดนิ่งหลับตาคิดอยู่สักครู่ เขาถอนหายใจและเริ่มพูด

    "ข้าเข้าใจแล้ว …. ตั้งศาลให้ข้า ขอม้าสองตัวตั้งอยู่หน้าศาล ข้าจะให้โอกาสพวกเจ้าได้ลองใช้ชีวิตอยู่ในบ้านหลังนี้ …. และข้าเอง ก็จะขอให้โอกาสให้ตัวเอง …ได้มีครอบครัวไว้ปกป้องอีกครั้ง"

    พูดจบประโยค วิญญาณนักรบโบราณออกจากร่างของรันทันที รันหายใจเฮือก และหลับตาไปเสี้ยววินาที ก่อนจะลืมตาขึ้นมาเป็นเด็กสาวปกติทั้งบุคลิกและน้ำเสียง รันเอานิ้วขึ้นมาแตะที่ขอบตาตัวเอง

    "หนูร้องไห้ทำไม? อาม่ากับพ่อพูดอะไรให้ผีร้องไห้คะเนี่ย?"

    "มันคือน้ำตาลูกผุ้ชาย ที่ออกมาจากกายของเด็กผู้หญิงน่ะหลานเอ้ย ฮ่าๆๆ" คุณยายหัวเราะร่วน

    "ทีนี้เราก็จะมีคนดูแลปกป้องบ้านใหม่ของพวกเราแล้วล่ะ แถมเป็นถึงนักรบที่ซื่อสัตย์และกล้าหาญมาก ๆ ซะด้วย คุยกันได้ดีแบบนี้ อาม่าคงต้องขอยืมร่างรันขอหวยท่านปู่สักหน่อย" คุณยายแซว

    "ไม่ต้องเลยนะม่า หนูไม่มีทางให้แล้ว" รันบ่น

    "นี่โวยวายอะไรกันอยู่ฮะ" เก็น น้องชายคนรองตื่นมาทักจากในรถที่เปิดประตูค้างไว้ และยูโร่ น้องคนเล็กเริ่มขยี้ตาตื่น ทุกคนกำลังมีรอยยิ้มกับบ้านหลังใหม่ของพวกเค้าตั้งแต่ยังไม่ได้เข้าไปสู่ประตูรั้ว บ้านที่คนทั่วไปต่างหลีกหนีและไม่มีทางมีความสุขอย่างที่ครอบครัวสุดแสนพิเศษนี้เป็นได้เลย
    ...

    #ติดตามชมตอนต่อไป


    (ประวัติหิน Shaman Stone)

    หินชาแมนสโตน เป็นของเก่าแก่โบราณหายากและมีราคาสูงจนประเมินค่าไม่ได้ มีแหล่งที่มาจากหมอผีโบราณในทวีปแอฟริกาที่สืบทอดกันมา ใช้กับร่างทรงโดยตรงเพื่อสวมป้องกันวิญญาณที่จะผ่านเข้าออกร่างโดยไม่ขออนุญาต และเมื่อผู้สวมใส่กำหนดจิตยอมให้วิญญาณที่ตนอนุญาตเข้ามาคล้ายกับการเปิดประตูจิต ชาแมนสโตนก็จะคลายผนึกป้องกันเพื่อให้วิญญาณผ่านเข้าสู่ร่าง และส่องแสงสีเขียวอ่อนออกมาจากผลึกหินเมื่อมีวิญญาณอยู่ในร่างผู้สวมใส่ จึงเรียกได้ว่าเป็นเครื่องรางที่ดีที่สุดในโลกสำหรับผู้ที่เป็นร่างทรง

    (ประวัติ ผีเจ้าที่ หรือ ผีบ้านผีเรือน)

    เป็นวิญญาณของคนที่เคยอาศัยอยู่ในบ้านหรือสถานที่บริเวณนั้นมาก่อน ถ้าไม่มีคนอาศัยอยู่ด้วยเรียกผีเจ้าที่ ถ้าอยู่ร่วมกับลูกหลานหรือมีผู้คนอาศัยอยู่ในบ้านเรียกผีบ้านผีเรือนตามความเหมาะสม บ้างก็มีอายุขัยของวิญญาณมายาวนานมาก เพราะดวงวิญญาณมีหน้าที่เฝ้าสถานที่ มีฤทธิ์มากน้อยไม่เท่ากัน สามารถให้ทั้งคุณและโทษกับผู้อยู่อาศัยตามการดูแล มีทั้งที่มีการตั้งศาลพระภูมิ และไม่มีการตั้งศาลพระภูมิ มักจะกลั่นแกล้งแขกผู้มาเยือนที่ขาดความเคารพหรือทำอะไรไม่ดี โดยการอำ เข้าฝัน ปรากฏกาย ถ้าผู้อาศัยหมั่นทำบุญให้จนมีฤทธิ์มาก ก็จะสามารถปกป้องบ้านได้มากขึ้น เช่นปิดเปิดไฟเอง หรือปรากฏกายเป็นเจ้าของบ้านเมื่อมีโจรจะเข้ามาในบริเวณบ้าน
Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in
Taewat Barameekamkaseam (@fb3698129468538)
ติดใจหนักมาก .... ตามอ่านยาวๆ
tongsupaporn (@tongsupaporn)
รอติดตามตอนต่อไปอยู่นะคะ
Naka Nana (@fb1795134092713)
ตามมาจากรายการทอร์คกระเทยค่ะ พี่แต่งดีมากๆเลยนะคะ
บอย ดี้ (@fb2006051038169)
ชอบๆๆๆๆ ตามมาจาก คุณยายย พี่โจ๊กแต่ดีมากก
ต้น (@fb1645231745534)
เก่งชิบหาย คนบ้าอะไรเนี่ย
jackjackky2529 (@jackjackky2529)
ขำ//แหมๆ... กูไม่ใช่ปู่มึง?
Smile Kmika (@Elyse89)
สนุกค่ะ รอติดตามตอนต่อๆไปนะคะ
hoebuea (@hoebuea)
นี่เพิ่งมาลองอ่านน่าติดตามมากๆเลยค่ะ จะตามอ่านเรื่อยๆเลย ขอบคุณที่แต่งให้อ่านค่ะ
bubblebee416 (@bubblebee416)
น่าติดตามอะ แอบติดตลกด้วยอะ ขำตรงโอนตีน 55555555
apornchanok (@apornchanok)
อ่านไป้วยคิดหน้าพี่โจ๊กไปด้วยเลยอ่า555
Puckkavee Boomrit (@pakawee01)
เปิกหัวมา น่าสนใจ....จัดไปตอน2 มาไวๆครัฃ
Oo Nam Oo (@nammoranger)
น่าสนใจค่ะ รอติดตามตอนต่อไปนะคะ ?
Artcharaphan Ravinhan (@BenedettaLye)
สนุกมากค่ะพี่โจ๊ก อ่านไปก็มโนว่าตัวเองคือรัน555555
Sploy Norkhreakham (@pikachueiei)
อะไรคือมีคอมเม้นทให้ตัวเองด้วยพี่โจ๊ก555
สนุกๆ น่าสนใจมากค่ะ เรื่องคงเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆแน่เลย รอออออค่ะ สู้ไรท์โจ๊ก
isprite13 (@isprite13)
ชอบครับ น่าสนุก ❤
Pawarisa Klabdang (@pawariiisa)
ขนลุกเลยค่ะ นี่จะก้าวข้ามผ่านค่ำคืนหลอนนี้ไปได้ยังไงกัน
jokesocool (@jokesocool)
ต้องขอขอบคุณมากๆเลยนะครับ สำหรับกำลังใจ
jokesocool (@jokesocool)
แหม สนุกมากเลยครับพี่โจ๊ก