ทำไมฉันต้องเขียนจดหมายถึงเธอด้วย?       

                ไม่ ไม่ ไม่ใช่แบบนั้น  ฉันหมายความว่า ทำไมต้องจดหมาย ในเมื่อเรามีนวัตกรรมสุดล้ำที่เรียกว่า e-mail กันแล้ว ไหนจะสารพัดแอพแชท เฟซไทม์ เฟซบุ๊ค ไม่มีใครมารอเจ้าหอยทากนี่กันหรอก แต่ความเร็วพวกนั้นจะมีความหมายตรงไหนกัน

                ฉันยอมรับ ว่าฉันขี้ขลาดเกินกว่าจะติดต่อเธอด้วยวิธีฉับไวพวกนั้น เพราะมันทำให้ฉันยิ่งเป็นทุกข์จากการเฝ้ารอ (ขอสาปส่งไอ้คนที่คิดให้แอพแชททั้งหลายขึ้น seen) ฉันไม่อยากจะทุกข์เพราะรู้ว่าเธอได้เห็นมันแล้วแต่ไม่มีแก่ใจจะตอบข้อความอีก ให้คนตาขาวได้หลอกตัวเองต่อไปอีกหน่อยเถอะ ว่าสามเดือนที่เงียบหาย เป็นเพราะไม่จดหมายของฉัน ก็จดหมายตอบกลับของเธอ หล่นร่วงไปในถังของสนามบินสักแห่งระหว่างมันโดนลำเลียงมา

                ฉันคิดถ ฉันรั บ้าเอ๊ย ฉันไม่อยากถามคำถามเห่ย ๆ ประเภทว่าสบายดีไหม เป็นยังไงบ้าง แต่ฉันก็ไม่ได้อยากรู้ว่าเธอแต่งงานหรือยัง หรือกำลังคบกับใครอยู่ (ต้องขอสารภาพตรงนี้ว่าฉันยังแอบเปิดเฟซบุ๊คเธอดูเดือนละหนสองหนให้ได้รู้ความเป็นไป) (โอเค ไม่ต้องมองแบบนั้น -- สัปดาห์ละหนสองหน)  มันครีปปี้และคลีเช่มาก เออ ฉันรู้ ฉันพยายามหยุดตัวเองอยู่ ให้เวลาฉันหน่อย

                ที่นั่นตอนนี้หนาวแล้วหรือยัง ร้านมังสวิรัติร้านโปรดของฉันยังเปิดอยู่หรือเปล่า ร้านหนังสือมือสองที่เราชอบไปนั่งยองแล้วคุ้ยหานิยายโรแมนซ์ด้วยกันยังขายดีเหมือนเดิมไหม -- คำถามพวกนี้พอใช้ได้ใช่ไหม  ที่ที่ฉันอยู่อากาศหนาวมาก ไม่รวมแอร์ห้องแล็บที่เย็นตลอดเวลา  ใบไม้ก็ร่วงเหลือแต่กิ่งเปล่า ๆ   เหงาสิ้นดี เหงาจนฉันแทบจะคุยกับชิ้นเนื้อแทนมนุษย์ตัวเป็น ๆ อีกฟากของโต๊ะ  ฉันเบื่อตำรวจ เบื่อเพื่อนร่วมงาน เบื่อมันทุกอย่าง ทั้งเบื่อทั้งเหงาจนไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงหนีข้ามน้ำข้ามทะเลมาไกลถึงนี่ มาเรียนต่อในสิ่งที่ไม่ได้รักแต่ก็ไม่เกลียด มาทำงานที่ไม่ได้รักแต่ก็ไม่ได้เกลียด

                มันเหงาจนฉันต้องยอมรับว่าฉันคิดถึงเธอ

                สี่ปีแล้วนะ ถ้าเป็นนักศึกษา ก็คงจบปริญญาตรีได้อีกใบ สี่ปีที่ฉันเอาแต่ขี้ขลาด กลัวความกระอักกระอ่วนจนได้แต่อยู่เฉย ๆ ที่นี่ เพ้อฝันลม ๆ แล้ง ๆ ไปว่าเธออาจจะคิดถึงฉันบ้าง นิดหน่อยก็ยังดี -- บางทีฉันแค่กลัวที่จะถาม ว่ามันรู้สึกแย่ขนาดนั้นเลยหรือที่ถูกเพื่อนสนิทของตัวเองบอกรัก

                ขอโทษที ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าเธอไม่ได้เป็นเลสเบี้ยน ไม่ได้แม้แต่จะเป็นไบ แต่ฉันก็ยังฝืนบอกไป ลำบากใจหรือเปล่าตอนที่ปฏิเสธ ฉันไม่กล้าถามเลย ไม่ได้คิดอยู่ถาม เพราะแค่เธอบอกว่าไม่ ฉันก็เผ่นมาแล้ว หนีอย่างเช่นทุกครั้ง ทิ้งทุกอย่างไว้ครึ่ง ๆ กลาง ๆ โดยไม่ได้หันกลับไปดูมัน -- ขอโทษ ถ้าสี่ปีนี้ทำเธอรู้สึกผิด  ฉันไม่ได้ตั้งใจจะหลบหน้า แต่เออ ฉันหลบหน้า  เธอจะรู้สึกดีหรือเปล่าว่าคำปฏิเสธของเธอไม่ใช่เหตุผลที่ฉันไปเรียนต่อ มันเป็นแค่การโยนหัวก้อยเท่านั้น ว่าฉันจะไปหรือฉันจะอยู่ เผอิญว่าไม่คือก้อย -- ฉันไป

                คิดถึงเธออยู่บ่อย ๆ  ที่นี่มีร้านหนังสือมือสองมากมาย แต่ฉันก็ยังคิดถึงตอนที่ไปร้านหนังสือใกล้โบสถ์แห่งนั้นกับเธออยู่  คิดถึงการมีเธออยู่ในชีวิต คิดถึงกลิ่นน้ำหอมของเธอ  คิดถึงตอนที่เราฟังเพลงเดินเล่นกันสองคน  คิดถึงตอนที่เราไปงานเลี้ยงด้วยกันจนใคร ๆ ก็เข้าใจผิดว่าเราเป็นคู่เดท -- แต่มันไม่มีอะไรย้อนกลับมาได้อีกแล้ว  ฉันรู้  ฉันหวังแค่อยากให้เธอไม่โกรธกับทุกอย่างที่ฉันทำมาก็เท่านั้น   ขอขี้โกงเอาคริสต์มาสมาเป็นตัวประกันหน่อยเถอะนะ

                ฉันอยากได้จดหมายตอบจากเธอจริง ๆ -- ถือว่าเป็นของขวัญให้ฉันได้ไหม

                ยี่สิบห้าธันวาปีนี้ฉันคงหนีไปเดินตากลมคนเดียวที่ริมแม่น้ำเทมส์ ดูไฟประดับ อาจไปร้านขายของเก่าร้านนั้นตรงถนนอัลเบียนด้วย แล้วค่อยไปเมาให้สุดเหวี่ยงในสักผับ ลากซากตัวเองกลับมาร้องไห้  ดูเลิฟแอคชัลลี่หนที่เท่าไหร่ไม่รู้ที่ห้อง

และแน่นอน ฉันจะคิดถึงเธอ

ขอให้คริสต์มาสปีนี้ เป็นคริสต์มาสที่ดี

Yours

R.

 (จดหมายนี้เป็นส่วนหนึ่งของกิจกรรมจดหมายคริสต์มาสที่เดินทางไปผิดบ้านของคุณลี้ ที่เราไปลงชื่อร่วมเล่นในเฟซบุ๊คจ้ะ)

(คร่าว ๆ คือเราได้รับจดหมายคริสต์มาสฉบับหนึ่ง ที่ดูเหมือนจะส่งมาผิดบ้าน และเราต้องเขียนตอบกลับไปค่ะ สมมุติว่าใครเป็นคนเขียนก็ได้ -- และนี้เป็นจดหมายของอาร์.ผู้โชคร้ายที่ส่งไปไม่ถึงมือสโนว์แองเจิลของเธอ)