เจ้าหญิงแห่งเมืองลายจุดได้กล่าวไว้แบบนั้น

เธอบอกว่าไม่ใช่เพราะไม่รู้จะเขียนอะไรดี

แต่เพราะไม่รู้ว่าจะแปรความรู้สึกที่แทบจะล้นออกมานี้

ให้เป็นถ้อยคำอยู่ในกระดาษเพียงไม่กี่แผ่นได้อย่างไรมากกว่า

พอได้เขียนเองจริงๆ

ฉันก็อดพยักหน้าเห็นพ้องกับคำพูดของเจ้าหญิงไม่ได้

ถ้อยคำที่ส่งต่อความรู้สึกจากผู้ให้ถึงผู้รับ

ทั้งๆ ที่ผ่านกระดาษแค่เพียงไม่กี่แผ่น

แต่จดหมายกลับหอบความรู้สึกทั้งหมดที่อัดแน่นของผู้ให้ไปด้วย

บวกกับระยะเวลาในการเดินทางของมัน

ที่เหมือนพยายามจะยืดเยื้อความรู้สึกนั้นไว้ให้อยู่นานขึ้นอีกสักวันสองวัน

พอจินตนาการถึงความรู้สึกของผู้รับที่เปิดซองและหยิบอ่าน แล้วก็รู้สึกจั๊กจี้ขึ้นมาเล็กๆ 

ราวกับกำลังส่งหีบสมบัติล้ำค่าของตนเองให้ใครสักคนได้แง้มดูเลยล่ะค่ะ

หวังว่าความรู้สึกในจดหมายฉบับหนากว่ามาตรฐานนี้จะส่งถึงเธอเช่นกัน