“ฮาจิเมะ เก็บหนังสือพิมพ์วันนี้ไว้ให้แม่ด้วยนะ”


ครับ อิวะอิสึมิ ฮาจิเมะส่งเสียงตอบรับ ขณะนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ฉบับที่ว่าอยู่บนโซฟาหน้าโทรทัศน์ ในห้องนั่งเล่นที่บ้านของเขา


เก็บในความหมายของมารดา คือการตัดส่วนที่ต้องการออกมา เตรียมแปะใส่สมุดบันทึก เก็บไว้เป็นที่ระลึกเผื่ออนาคตข้างหน้าเกิดอยากย้อนความหลังขึ้นมา


ส่วนสาเหตุที่มารดาของเขาเกิดอยากเก็บขึ้นมาน่ะหรือ…


เด็กหนุ่มเท้าคาง จับจ้องภาพบุคคลคุ้นตาที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าหนึ่ง


ใบหน้าของโออิคาวะ โทรุปรากฏเป็นมุมเล็กตามหน้าหนังสือพิมพ์ท้องถิ่น


เด็กสาวประสบความสำเร็จในฐานะนักวอลเล่ย์บอลหญิงระดับมัธยมปลาย ซ้ำยังเป็นคนสวยและรูปร่างดี มีไหวพริบ ช่างพูดช่างคุยจนมีคนติดตามมากมาย


ทั้งในเมืองเล็กๆ แห่งนี้ และนอกเมืองไกลไปจนถึงเมืองกรุง


ประหนึ่งว่ากลายเป็นไอดอลสาวมัธยมปลาย


อิวะอิสึมิถอนหายใจ นึกถึงวันที่สาวเจ้าวิ่งหน้าตั้งมาหาเขา น้ำเสียงตื่นเต้นยินดี “อิวะจัง ฉันจะได้ลงหนังสือพิมพ์ล่ะ!”


“หา”


“คุณโออิคาวะกำลังจะได้ลงหนังสือพิมพ์ไง! โทรทัศน์ด้วยนะ! ถึงจะแค่ท้องถิ่นก็เถอะ แต่จะมีเพื่อนเป็นคนดังแล้ว ไม่ดีใจหน่อยเหรอ”


เขากลอกตา “น่าดีใจตรงไหน น่าอายสิไม่ว่า ไปก่อคดีอะไรถึงจะได้ลงหนังสือพิมพ์ล่ะ”


ฝ่ามือเรียวตบเข้าป้าบใหญ่ และอิวะอิสึมิยังคงยืนยันว่าแรงตบของสาวนักกีฬานี่ไม่ใช่เรื่องเล่นจริงๆ “ทำไมนายถึงพูดแบบนั้นกับเพื่อนสาวผู้น่ารักของนายได้ หา!”


“น่ารักตรงไหนเนี่ย ยัยคนมือหนัก!”


พูดจาไม่เข้าหูจนหล่อนน้อยใจ โออิคาวะจึงแลบลิ้นปลิ้นตาใส่เขาก่อนจะเดินฟึดฟัดจากไป


แต่ถึงอิวะอิสึมิจะพูดจากวนประสาทเธอไว้ขนาดไหน เขาก็ไม่ปฏิเสธหรอกว่าการได้เห็นเพื่อนประสบความสำเร็จนับเป็นเรื่องที่น่ายินดี


...พอตัดสินใจง้อเธอด้วยการเดินไปบอกตามใจคิดในสามวันให้หลัง เจ้าหล่อนก็ฉีกยิ้มกว้าง ชูสองนิ้วอย่างภาคภูมิ แถมด้วยบอกวันที่หนังสือพิมพ์จะวางขายให้เสร็จสรรพ


ซึ่งก็คือวันนี้


โออิคาวะตื่นเต้น อิวะอิสึมิก็พอจะเข้าใจอยู่หรอก แต่แม่เขาตื่นเต้นไปด้วยนี่สิที่เขาไม่เข้าใจ


ตื่นเต้นยิ่งกว่าตอนรู้ว่าเขาสอบได้เกรดสวยอีกด้วยซ้ำ


“แม่ ทำไมเราถึงต้องตัดรูปโทรุเก็บด้วย”


“เอ้า นี่ความสำเร็จครั้งใหญ่ของโทรุจังเลยนะ ก็ต้องเก็บไว้สิ”


“ไม่เห็นจำเป็นเลย”


“โทรุจังก็เหมือนลูกสาวแม่ ลูกสาวประสบความสำเร็จก็ต้องเก็บไว้เป็นที่ระลึก” มารดาของเขาว่า “ไม่ต้องน้อยใจนะ ฮาจิเมะ ถ้าลูกได้ลงบ้าง แม้จะซื้อเก็บสิบฉบับแล้วตัดติดฝาผนังทุกห้องเลย”


อย่านะ อายเขาตาย เด็กหนุ่มประท้วงเสียงหลง ก่อนจะก้มหน้าก้มตาตัดกระดาษต่อไป


เขาจ้องรูปหน้าคุ้นเคยบนกระดาษแผ่นใหญ่












น่าแปลก ทั้งที่เป็นรอยยิ้มและแววตาที่เคยพบเห็นตั้งแต่เด็กจนชินชา




แต่เวลานี้กลับช่างดูแปลกตา… ราวกับไม่ใช่คนที่เขาเคยรู้จักสักนิด