“อิวะจัง อิวะจัง อิวะจัง!!”


เสียงกรีดร้องลั่นโสตประสาทเล่นเอาแก้วหูเขาแทบแตก


อิวะอิสึมิ ฮาจิเมะหยีตา พยายามสงบจิตสงบใจ บอกตัวเองว่าให้ใจเย็น อย่าถือสาคนกำลังหวาดผวา อย่าดุว่าคนกำลังหวาดกลัว




เปรี้ยง!!!


“กรี๊ดดดด!”




หล่อนแผดเสียง เขารีบยื่นโทรศัพท์ออกห่างจากหู เกรงว่าถ้าไม่ปกป้องตัวเอง เดี๋ยวจะหูหนวกก่อนวัยอันควรไปเสียก่อน


“ยัยบ้า ก็แค่ฟ้าผ่า” เด็กหนุ่มบ่นพึมพำ ตัดสินใจเปิดลำโพงสนทนาแล้ววางห่างตัว อย่างไรเสียก็อยู่ในห้องของตน ไม่ต้องเกรงใจใครอยู่แล้ว


โออิคาวะ โทรุทำเสียงฮึดฮัดจากปลายสาย แม้ไม่เห็นหน้าค่าตาก็จินตนาการได้ไม่ยากว่าหล่อนคงกำลังกอดอก ตีหน้าบูด “อิวะจังก็พูดได้สิ ตัวเองไม่ได้กลัวฟ้าผ่านี่”


“ใช่สิ ใครมันจะไปไม่ได้เรื่องเหมือนเธอ”


“อิวะจัง!”


“ถ้าพวกเด็กๆ แฟนคลับรู้เข้าจะว่ายังไงนะ”


“ห้ามบอกคนอื่นเด็ดขาด!!” คู่สนทนาตีเสียงดุได้ไม่ทันไร ก็กรีดร้องข้างหูให้เขาฟังอีกครั้งเมื่อเสียงสายฟ้าฟาดเปรี้ยงกลางบทสนทนา


อิวะอิสึมิลูบหลังคอ สูดบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปคำโต อดนึกเถียงในใจไม่ได้ว่า เขาก็รู้นานแล้วว่าหล่อนกลัวฟ้าผ่า ยังไม่เคยเอาไปป่าวประกาศที่ไหน แล้วทำไมยังจะไม่ไว้ใจกันอีก


ใช่แล้ว แม่สาวสวยเก่งท่ามากจอมอวดดี โออิคาวะ โทรุ… กลัวฟ้าผ่า


รู้ถึงไหน อายถึงนั่น


อยู่ต่อหน้าคนอื่น เธอก็พอจะอดทนทำตัวเป็นปกติได้อยู่หรอก แต่ลับสายตาเมื่อไร ก็ตัวสั่นเป็นเจ้าเข้าทุกที


จะกลัวอะไรนักหนา


กลัวระดับที่ขนาดอยู่ระหว่างทางกลับหอหลังรับงานถ่ายแบบเสร็จ หล่อนยังต้องโทรศัพท์มาคุยกับเขาเพื่อขอกำลังใจ


แทนที่จะคุยกับผู้จัดการสาวคนนำส่ง ดันมาเสียเงินค่าโทรศัพท์คุยกับเขาเสียอย่างนั้น


“อิวะจัง รถติดมากเลย…” เสียงหล่อนอ่อนระโหยโรยแรงราวกับวิ่งหนีฟ้าผ่ามา ทั้งที่ความเป็นจริงนั่งหายใจเข้าออกอยู่เฉยๆ


“ฝนตกหนักนี่นะ”


“เมื่อไหร่ฟ้าจะหยุดผ่าเสียที…”


“เงยหน้าถามฟ้าดูสิ”


“ถามแล้วเขาไม่ตอบ เลยต้องมาถามอิวะจังไง”


เขาหลุดขำพรืด ส่ายหัว “ทำอะไรเป็นเด็กไปได้


“เป็นเด็กแล้วรักไหม” หล่อนถามกลับเอาดื้อๆ


เขาชะงัก สองหูร้อนผะผ่าว มองหาทางหนีทีไล่ สุดท้ายเลยตัดสินใจเบี่ยงประเด็น “รถขยับหรือยัง”


เธอไม่ดึงดันอย่างที่คาด พอเขาเปลี่ยนเรื่อง หล่อนก็เปลี่ยนตามอย่างง่ายดาย “ไฟเขียวแล้ว คงจะใกล้ขยับแล้วล่ะ”


“ถ้าอย่างนั้น วางสาย…”


“ไม่เอา” โออิคาวะสวนทันควัน และถ้าเขาไม่ได้คิดไปเอง อิวะอิสึมิว่าปลายเสียงของหล่อนสั่นไหวเล็กน้อย “คุยกับฉันก่อนนะ ได้ยินเสียงอิวะจังแล้วหายกลัวฟ้าผ่าเลย…”













พูดแบบนี้แล้วใครจะไปปฏิเสธได้


ไม่ใช่อิวะอิสึมิ ฮาจิเมะคนหนึ่งแน่ๆ ล่ะ




—...