อิวะอิสึมิ ฮาจิเมะไม่มีไอดอลที่นิยมชมชอบเป็นพิเศษ


ในโลกที่วงการบันเทิงเดินหน้าหมุนเปลี่ยน ไอดอลกลายเป็นกลุ่มบุคคลที่มีอิทธิพลต่อวงการและกลุ่มเด็กวัยรุ่น เขาคือเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ไม่มีความคิดเห็นใดๆ ต่อกลุ่มคนดังเหล่านี้


ไม่ใช่ว่าทั้งประเทศมีเพียงเขาที่ไม่สนใจ คนมากหน้าหลายตาต่างก็มีความชอบแตกต่างกัน บ้างชอบ บ้างไม่ชอบ เป็นเรื่องธรรมดา


กลุ่มเพื่อนในวงดนตรีขนาดเล็กของเขาต่างก็มีสาวน้อยไอดอลในดวงใจ นอกเหนือไปจากนักดนตรีที่ชอบ บางครั้งพวกมันก็จับกลุ่มกันนั่งคุยเรื่องงานนั้นงานนี้ของสาวๆ ไอดอลก่อนเริ่มฝึกซ้อม ในเวลาแบบนั้น เขามักจะนั่งเกากีต้าร์รอไป


“เฮ้ย คนนี้น่าจะสเป็คนายนะ อิวะอิสึมิ ไม่ลองดูหน่อยเหรอ”


บทพูดเช่นนี้ก็มีมาให้ได้ยินบ้างในบางครั้ง


อิวะอิสึมิจะทำเพียงชายตามอง แล้วส่ายหัว “ไม่ล่ะ” เขาตอบเท่านั้น เป็นการจบบทสนทนา


สำหรับเขาแล้ว ต้นแบบความฝันคือบรรดานักกีฬาและนักดนตรีชายผู้เก่งกาจมีชื่อเสียง มากกว่าสาวน้อยที่ไล่ตามความฝันอย่างเอาเป็นเอาตายเสียมากกว่า


ถึงกระนั้น อิวะอิสึมิก็ยังรู้ดีว่ากฎเหล็กของสาวไอดอลคืออะไร


ห้ามมีคนรัก…


รับได้เพียงความรักมากมายจากฝูงชนรอบด้าน และเพื่อตอบแทนความรักจากทุกคนอย่างเท่าถึง จึงไม่ควรทุ่มเทความรักของตนเองให้ใครคนหนึ่ง


ไม่เคยเข้าใจกฎนั้น แต่เพราะห่างไกลตัว จึงคิดว่าไม่สลักสำคัญอะไร


...มาจนวันนี้


หากโออิคาวะ โทรุตกปากรับคำเดบิวท์เป็นไอดอล นั่นหมายควมว่าเขาจะเสียเธอไป


จับมือกันไม่ได้ คบหาเป็นแฟนไม่ได้ แถมยังต้องมองเธอคอยส่งยิ้มให้คนอื่น รับความรักได้จากทุกคน… ยกเว้นเขา


ที่ผ่านมาเขาก็คอยมองเธอรับและส่งความรักจากทุกคนอยู่ตลอด ตั้งแต่เล็กจนโต โออิคาวะเป็นคนที่อยู่ท่ามกลางจุดสนใจของผู้คนเสมอ


แต่นี่…


การเป็นไอดอลนั้นยิ่งใหญ่มากเกินกว่าที่เขาจะรับไหว


ยิ่งเมื่อรู้ถึงความรู้สึกของตนและเธอแล้ว ยิ่งทำใจรับไม่ได้


อิวะอิสึมินั่งมองกระดาษคอร์ดเพลงที่เขาเลือกมานั่งซ้อมได้พักหนึ่งแล้ว


ตั้งใจว่าจะเล่นเพลงนี้ให้เธอฟัง


แต่ไม่รู้แล้วว่าเป็นการตัดสินใจที่ถูกหรือเปล่า


จะสารภาพความรู้สึกแล้วรั้งเธอไว้กับตัว