เมื่อครั้งพบกันคราวแรก อิวะอิสึมิ ฮาจิเมะมีอายุได้หกปี


ในวันหนึ่งของฤดูร้อนที่แสงแดดจัดจ้า เขาสวมเสื้อกล้ามสีดำ กางเกงขาสั้นสีแดง ถือตาข่ายดักจับแมลงเดินเตร็ดเตร่รอบเขตบ้าน อากาศอบอ้าวพาให้เหงื่อไหลไคลย้อยเต็มหน้าตา แต่ไม่ได้ทำให้อารมณ์ของเด็กชายหม่นลงแม้แต่น้อย


และนั่นคือวันที่เขาได้พบกับเธอ


โออิคาวะ โทรุ


และหากให้พูดจากใจจริงแล้ว นั่นเป็นแรกพบที่อิวะอิสึมิอยากจะลืมเลือนไปเสียเหลือเกิน


สาเหตุน่ะหรือ






...เพราะเขาเข้าใจผิดว่าเธอเป็นเด็กผู้ชายอย่างไรล่ะ







คิดย้อนกลับไป ก็ไม่มีสักส่วนของเด็กหญิงที่ดูคลับคล้ายเด็กชาย


แต่เด็กชายอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเขาในช่วงนั้นก็มีตั้งหลายคนที่หน้าตาสะสวยคล้ายเด็กหญิง เพื่อนในชั้นเรียนอนุบาลสองสามคนมีหน้าตาเข้าข่ายดังว่า อิวะอิสึมิวัยหกขวบเลยไม่แน่ใจนักว่าเพศหญิงและชายสามารถแยกจากกันได้ด้วยใบหน้าเพียงอย่างเดียวหรือไม่ แต่ถามว่าจะใช้อะไรอื่นแยก เขาก็ไม่รู้อีกเหมือนกัน


แต่ไม่ว่าเพื่อนจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายก็ไม่เห็นสำคัญตรงไหน สำหรับอิวะอิสึมิแล้ว เพื่อนก็คือเพื่อน ง่ายดายเท่านั้นเอง


ทั้งเด็กหญิงโออิคาวะวัยหกขวบที่พบเห็นกันในวันนั้นยังสวมเสื้อยืดตัวโคร่งกับกางเกงขาสั้นอย่างเด็กผู้ชาย ผมสีน้ำตาลตัดสั้น สภาพหน้าตาก็มอมแมมเปื้อนดินโคลน ถึงดวงตาจะกลมโตและหน้าตาจะจิ้มลิ้มน่ารัก แต่ใจอิวะอิสึมิก็ยังพาลคิดไปว่าเธอเป็นเด็กผู้ชายอยู่ดี


ก็เด็กผู้หญิงปกติที่ไหนจะมานั่งยองขุดดินอยู่ตรงสุมทุมพุ่มไม้เล่า


ตอนนั้นดูเหมือนเขาจะเจตนาไปจับแมลง ตั้งใจไปเล่นคนเดียวเพราะอยากได้แมลงเท่ๆ ไปอวดเพื่อนภายหลัง พอเห็นคนแปลกหน้า อิวะอิสึมิก็ขมวดคิ้ว ดุเสียงดัง


“เฮ้! ทำอะไรน่ะ”


เด็กผมน้ำตาลแหงนหน้ามองเขา ขมวดคิ้วกลับ “หาของไง”


“หาอะไรเล่า” อิวะอิสึมิกอดอก นึกหวงที่ของตัวเองขึ้นมาครามครัน ก็นี่น่ะเป็นป่าจิ๋วแหล่งแมลงเด็ดของเขาคนเดียวเท่านั้นนี่นา


ใครจะไปชอบที่โดนคนแปลกหน้าบุกรุก!


“ดอกไม้”


เขาทำหน้าเหยเก ย่นจมูก “หาไปทำไม ไม่เห็นเท่ห์เลย”


“ก็อยากได้ดอกไม้”


“ถ้าอยากได้นักต้องไปที่อื่น แถวนี้ไม่มีหรอก”


เด็กแปลกหน้าหยุดมือ หางคิ้วตกลู่ หน้าตาโศกเศร้า “แล้วต้องไปที่ไหนล่ะ พาไปหน่อยซี่”


อิวะอิสึมิรีบส่ายหัวดิก “ไม่เอา ไม่ได้อยากได้ซะหน่อย”


“แต่ฉันอยากได้!”


“แล้วทำไมฉันต้องช่วยด้วยเล่า” เด็กชายขยับเท้าหนีสามก้าว ในเมื่อเจ้านี่ไม่ยอมขยับดีนัก เขาย้ายที่เองก็ได้


แต่เจ้าเด็กผมน้ำตาลกลับตรงมาดึงขากางเกงเขาไว้ อิวะอิสึมิร้องเสียงหลง กางเกงเกือบร่วงลงไปกองถึงเข่าถ้าไม่ได้ดึงกลับขึ้นมาทันเสียก่อน


นัยน์ตากลมโตออดอ้อนวิงวอนเขา “ช่วยหน่อยสิ!”


พอโดนอ้อนมากเข้า ใจเด็กชายเลยอ่อนยวบ แม่มักบอกว่าฮีโร่ต้องช่วยเหลือคนที่เดือดร้อนและต้องการขอความช่วยเหลื เขาเลยตัดสินใจยอมก็ได้


แต่ก่อนอื่นต้องทำข้อตกลงกันให้ดี


“ถ้าพาไปแล้วห้ามบอกใครล่ะ” อิวะอิสึมิว่า ชูนิ้วก้อยขึ้นรอคำสัญญา


“ทำไมล่ะ”


“ไม่สัญญาก็ไม่พาไป”


“สัญญา!” หัวกลมผงกขึ้นลงจนผมน้ำตาลไหววูบตามแรง “ทีนี้ก็พาไปด้วย”


เขาจิ๊ปาก ไม่ชอบใจนิดหน่อยที่โดนสั่ง แต่ในเมื่อรับปากแล้วก็ต้องพาไป จึงพยักหน้าแล้วจับมืออีกฝ่ายเดินดุ่มๆ ลึกเข้าไปในสุมทุมพุ่มไม้


ครั้นแล้วเขาก็นึกขึ้นได้ว่าลืมถามเรื่องสำคัญไปเรื่องหนึ่ง “ว่าแต่นายชื่ออะไร”


“โออิคาวะ โทรุ”


“อิวะอิสึมิ ฮาจิเมะ” เขาแนะนำตัวเองบ้าง “ทีนี้ก็อย่าลืมสัญญาของเราล่ะ”






ตกเย็นวันนั้น อิวะอิสึมิไม่ได้แมลงตามตั้งใจสักตัว แต่กลับได้ดอกไม้สีขาวห้าดอกติดมือกลับบ้านไปฝากมารดา







และโออิคาวะ โทรุก็กลายเป็นเพื่อนสนิทที่พบกัน ณ จุดนัดหมายทุกวันนับแต่บัดนั้น






เจ็ดวันให้หลังเขาพบกับโออิคาวะตรงหน้าบ้านของอีกฝ่าย




แต่วันนั้นโออิคาวะ โทรุสวมชุดกระโปรงสีชมพู และติดกิ๊บรูปดาวสีเหลืองไว้ที่ผม


อิวะอิสึมิจึงได้พบกับความจริงว่าเพื่อนซี้คนใหม่เป็นเด็กผู้หญิงเข้าวันนั้นเอง










(เขาหลบหน้าเด็กหญิงได้สามวัน ก็กลับไปเจอเธอที่ป่าน้อยที่เดิม โออิคาวะเจอหน้าเขาแล้วร้องไห้โฮ พูดจาฟังไม่รู้เรื่องอยู่นานหลายนาที


ท้ายที่สุดแล้วอิวะอิสึมิก็ได้จูงมือเด็กหญิงเดินกลับบ้าน และได้ทำเช่นนั้นต่อไปอยู่อีกนานหลายปี)