ผมออกจากอาคารผู้โดยสาร ความคิดแรกที่เข้ามาในใจคือ นี่หรือวะ ความหนาวของเซินเจิ้น มันช่างยะเยือกจับหัวใจ หมอกควันลอยคละคลุ้ง ฮิปสเตอร์เหลือเกิน

คุณปอง คือเพื่อนคนที่ชวนผมมาเซินเจิ้นครับ ก่อนหน้านี้พวกเราประกอบอาชีพเดียวกัน อาชีพที่ฟังแล้วหรู ดูดี พระเอกละครทุกช่องชอบทำอาชีพนี้ โฆษณาอาหารเสริมสุขภาพกินแล้วไม่ตายก็ชอบใช้อาชีพนี้เป็นสัญลักษณ์ พ็อกเก็ตบุ๊กเกี่ยวกับอาชีพนี้แม่งก็เยอะแข่งกับหนังสือพ่องงงงรวยสอนลูก

สถาปนิก

เวลาห้าปีกับอาชีพนี้ในเมืองไทยของผมและปองเริ่มไปไม่ค่อยสวยอย่างที่คิดไว้ แต่จะให้หันไปหางานออฟฟิศก็เงินเดือนถูก ในขณะที่คนอื่นเขาได้กันแพง หันไปหางานเองก็ไม่เคยรู้มาก่อนว่า วงการนี้มันมีแต่พวกเขี้ยวลากดินตั้งแต่ต้นน้ำยันปลายน้ำ ตั้งแต่ผู้ว่าจ้าง ข้าราชการยันผู้รับเหมา และคนงาน

ความจริงของวิชาชีพไม่ได้สวยงามแบบภาพสถาปนิกณเดชน์ในช่อง 3 ตอนนั้นคุณปองถูกอัปเปหิจากบริษัท ต้องไปทำงานโรงงานถูกระจก จนใกล้จะเสียชีวิตจากภัยความยากจน ในขณะที่ผมก็เริ่มทรุดๆ ทรงๆ และทันใดนั้นก็มีโอกาสหนึ่งลอยมาเข้าทางตีน

มีรุ่นพี่ชวนรุ่นพี่ไปทำงานเซินเจิ้นแล้วรุ่นพี่ก็ชวนรุ่นน้องไปทำงานแล้วรุ่นน้องคนนั้นก็ชวนคุณปองไปทำงาน

สิ่งที่ผมและเพื่อนฝูงในฐานะกัลยาณมิตรพอจะทำให้ได้ก็คือการไซโค

ไซโคมันเข้าไปสิวะ

เดี๋ยวมึงเจอไข่ปลอมนะ เดี๋ยวโดนขโมยไตนะ เดี๋ยวต้องกินหมานะ

“กูไม่มีอะไรจะเสีย” คุณปองกล่าวส่งท้ายไว้แค่นี้ก่อนออกเดินทาง

แม่งพังก์ว่ะ ไปให้สุดขอบฟ้าาาา จะไม่มีวันย้อนมาาาา จะมุ่งไปให้ถึงฝั่ง เสียงเพลงพี่แอ๊ดคาราบาวลอยมาเลย

หกเดือนผ่านไป

คุณปองกลับมา เขาคือคุณปองคนใหม่ คุณปองผู้มัธยัสถ์ได้ตายไปแล้ว ณ วันนั้นที่สนามบินเมืองไทย พวกเราได้พบกับคุณปองคนที่ในแววตามีความหวัง และในกระเป๋ากางเกงมีตังค์

เงินเดือนของคุณปองที่เซินเจิ้นในตอนนั้นมากกว่าเงินเดือนที่เมืองไทยของเราเกือบสี่เท่า เมืองที่บางคนคิดว่ามันน่าจะคล้ายๆ แม่สายกลับจ่ายให้ได้ขนาดนี้

ผมได้รับคำชักชวนจากคุณปองว่า ที่นั่นกำลังอยากได้คนไทยเพิ่มพอดี รู้ตัวอีกทีผมก็มาอยู่ที่ประตูอาคารผู้โดยสารขาออกตรงนี้แล้ว

ผมเดินตามไปอย่างว่าง่าย ฝ่ากลุ่มฝูงลุงออกไป พร้อมเสียงทักทายล้งเล้งมาทางพวกเรา พวกเขาโบกมือโบกไม้ คือพูดอะไรกันวะ ถึงจะฟังไม่ออก แต่ผมรู้สึกได้ถึงสายตาของนักล่า

“พวกลุงที่มาล้อมๆ นี่คืออะไรวะ?”

“แท็กซี่่่ป้ายดำ และมึงคือฝรั่งหัวทองที่กำลังเดินอยู่แถวหมอชิต” คุณปองเริ่มต้นให้บทเรียนการเอาชีวิตรอดตั้งแต่นาทีแรกที่ผมก้าวข้ามเส้นเขตแดน

“กูจะบอกอะไรมึงอย่างนะ บทเรียนภาษาจีนบทที่หนึ่ง ฟังให้ดี และจำให้ได้”

“อะไรนะ?”

“ฟังพี่!”

“แปลว่าอะไร?”