ทุกจังหวะเวลา ที่ภาพในตอนนั้นโผล่มา เหตุการณ์เลวร้ายพวกนั้นถึงแม้ในความจริงมันจะไม่ได้อยู่ตรงหน้าฉันในขณะนี้ แต่...ให้ตายเหอะ!!!
"มันไม่ต่างอะไรกับเรื่องจริงสักนิด"
บางทีฉันก็รู้สึกเหมือนใบหน้าของฉัน มันค่อยๆขมวดเข้ามารวมกันที่ตรงปลายจมูก
หรือ บางครั้งก็เป็นตรงกึ่งกลางระหว่างคิ้ว
มันเหมือนมีหลุมอากาศเล็กๆ คอยดูดเอาอวัยวะทุกอย่างลงไปในนั้น เป็นน้ำวนที่เรามองไม่เห็น
. . .ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีอยู่. . .
คำถามต่อไปคือ ?
จะทำยังไงกับอาการชวนประสาทนี่ ?
ทุกครั้ง . . ฉันจะใช้มือเล็กๆสองข้าง
[ที่ใครต่อใครก็บอกว่านี่มันมือคุณหนู มือของคนที่ไม่เคยลำบาก ไม่เคยทำอะไร ใช้ชีวิตสะดวกสบาย] เออ. . . ถ้าเป็นตัวเองมันลำบากนัก ลองมาเป็นฉันดูไหมล่ะ ??
จะได้สบายๆไง
.
.
.
"ขอโทษที แค่บางทีมันรู้สึก อยากซัดหน้าใครสักคนน่ะ"
.
.
ต่อนะ
.
ฉันทำได้แค่ลูบหน้า กดทุกส่วนของผิวมือลงไปบน
เปลือกตา
ริมฝีปาก
กระพุ้งแก้ม
ทั้งนวด
ทั้งบีบ
.
จนเริ่มหนักมือขึ้นเรื่อยๆ เป็น
ขยำ
ทุบ
หรือบางทีก็ตบหน้าตัวเองแรงๆ
(โคตรเจ็บ)
.
แต่มันแปลกตรงที่ยิ่งฉันพยายามจะระบายออกมากเท่าไหร่
มันยิ่งเหมือนถูกล็อคแน่นหนามากขึ้นเท่านั้น
อารมณ์แย่ๆ มันไม่ได้หายไปไหนหรอก
ฉันรู้สึกได้ดี ว่ามันแค่โดนอะไรบางอย่าง
กดให้จมหายลึกลงไปอย่างช้าๆ
"จนสุดท้ายฉันก็กลายเป็นไร้ความรู้สึก นั่นคือตอนที่ฉันหยุดทุกอย่าง"
.
มันเหมือนกับความอึดอัด พะอืดพะอม
ที่ต้องทนเคี้ยว และกระเดือกกลืนอาหารรสชาติห่วยแตก ที่เราเกลียดนักหนา
กว่าจะมันจะหายลงคอไปมันช่างนานแสนนาน
แต่เมื่อมันหายไปแล้ว
"ไม่ว่ารสชาติที่ติดปลายลิ้นอยู่มันจะทุเรสสักแค่ไหน"
"เราก็ไม่สามารถจะรู้สึกแย่ไปมากกว่านั้นได้แล้วล่ะ"
บางทีการเป็นไข่ไก่ ที่เปราะบาง แตกหักได้ง่ายๆ
มันอาจจะดีกว่าก้อนหินแข็งกระด้าง แต่ภายในกลวงและว่างเปล่าก็ได้นะ
ถ้าคนที่ร้องไห้และอ่อนแออยู่ คือตัวตนของคุณ
คุณอย่าไปเสียใจเลย
ฉันว่ามันยังดีกว่าการได้เป็นคนเข้มแข็ง เผชิญหน้าได้ทุกอย่าง
"แต่ไม่รู้จักตัวเองนะ"
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in