วันสุดท้ายในวอร์ซอผมต้องเตรียมตัวไปเบอร์ลิน ซึ่งผมต้องใช้สถานีเบอร์ลินเดินทางไปยังปราก สาธารณเช็ก ในเช้าวันนั้นเองเพรซเม็กได้มาส่งผมที่สถานีใหญ่ และร่ำลากัน ผมขอบคุณเพรซเม็กและในใจก็คาดหวังว่า ผมจะได้เจอคนแบบเพรซเม็กอีกในประเทศอื่นๆที่ผมกำลังจะไป

            สำหรับแผนการเดินทางผมนั้น หลังจากที่มีการเปลี่ยนไฟล์ทเที่ยวบินในการกลับไทย ผมจึงต้องปรับการเดินทางใหม่หมด แต่ประเทศหลักที่ผมจะยังใช้ในการคมนาคมหรือเป็นศูนย์กลางการท่องเที่ยวกรณีเกิดปัญหาต่างๆก็ยังคงเป็นเยอรมันอยู่ดี สาเหตุ 4 ข้อง่ายๆที่ได้ตัดสินใจเลือกเยอรมันเป็นประเทศหลักของทริปก็คือ

            1. แฟรงก์เฟิร์ท เยอรมนี คือ ที่ที่ผมจะต้องไปขึ้นเครื่องขากลับไปไทย

            2.เยอรมนีมีเพื่อนที่ผมรู้จักอยู่ถึง 2 คน คนแรกอยู่บอนน์และคนที่สองอยู่พัสเซา (ใกล้กับมิวนิค) ดังนั้นแล้วหากเกิดปัญหาฉุกเฉินจริงๆ ผมสามารถขอความช่วยเหลือจากเพื่อน 2 คนนี้ได้อย่างแน่นอน

            3.รถไฟเยอรมันค่อนข้างครอบคลุมทั่วประเทศ ง่ายๆคือมีระบบขนส่งมวลชนที่ค่อนข้างเยอะรถไฟความเร็วสูงก็มีหลายขบวนเมื่อเทียบกับประเทศอื่นๆ

            4.ประเทศเยอรมนีถือได้ว่าเป็นศูนย์กลางยุโรป มีพรมแดนที่ติดประเทศอื่นๆมากที่สุดในยุโรป การเดินทางไปประเทศต่างๆจึงค่อนข้างที่จะเซฟเวลาได้พอสมควร

            บนขบวนรถไฟระหว่างทางไปเบอร์ลินผมได้รู้จักเพื่อนๆใหม่ในตู้ขบวนรถไฟ ระหว่างทางก็มีความสนุกสนานอยู่พอสมควร ผมส่งขอความไปหาคนรู้จักในเบอร์ลินเพื่อขอที่พักฟรีแล้วในที่สุดก็ได้ที่พักฟรีในเบอร์ลินจนได้

            แต่สิ่งที่น่าประทับใจที่สุดระหว่างที่อยู่บนรถไฟ ก็คงหนีไม่พ้นการได้รู้จักพ่อลูกชาวเยอรมันหลายครั้งที่เด็กน้อยคอยแอบมองและซุบซิบกับพ่อของเธอ

            ขณะที่ผมกำลังก้มหน้าวางแผนสำหรับทริปถัดไป ผมเหลือบเห็นเด็กผู้หญิงจ้องมาอีกครั้ง

            ผมแกล้งทำเป็นหันหน้าออกไปทางหน้าต่าง เด็กรีบหันควับและซุกแขนพ่อ หลายครั้งเข้าจนดูเหมือนพ่อของเด็กคงหมดความอดทนนั่นแหละ

            สืบสาวสาเหตุได้มาก็คงเป็นเพราะพวงกุญแจลายไทยที่มันดูแปลกตาสำหรับคนที่นี่ คุยไปคุยมาด้วยความน่ารักของเด็กผมเลยตัดสินใจยกพวกกุญแจไปให้ซะเลย (หมดเรื่องเนอะ)

            “บางครั้งความสุขมันเกิดขึ้นได้เพราะแบ่งปัน แม้แต่กับคนที่ไม่รู้จัก”

            เมื่อถึงสถานีรถไฟที่เบอร์ลินผมเดินทางไปยังที่พักของเพื่อนตามที่เพื่อนได้ส่งมา เมื่อมาถึงแล้วผมก็ต้องพบกับความตะลึงตึ่ง ตึ๊ง เพื่อนเป็นคนที่มีฐานะรวยมากๆ (ซึ่งก็ไม่รู้มาก่อนอะนะ) ทั้งห้องพักวิวสวย ทำเลทองในเบอร์ลิน แล้วไหนจะรถเบนซ์หรูอีกวินาทีนั้นมีความรู้สึกเล็กๆว่า

ซวยละกู แม่งเป็นลูกมาเฟียอะไรแบบนี้หรือเปล่าเนี่ยแม่งต้องใช่แน่ๆ ในใจอยากจะบอกว่า กูขอไปตามทางของกูได้ไหม ทั้งเกรงใจ ทั้งกลัว มันดูไม่น่าไว้ใจนะเออ

ตอนนั้นตึงๆนิดหน่อยหลังจากคุยได้ซักพัก เพื่อนผมก็ขอตัวกลับไปบ้านอีกหลังพร้อมกับบอกว่าคืนนี้ที่นี่เป็นของยูนะ

OMG ห้องใหญ่ขนาดนี้แกยังมีบ้านที่อื่นอีกหรอเนี่ยนี่มันอภิมหาเศรษฐีชัดๆ นี่กูโดนหลอกให้อยู่ที่นี่แล้วตอนกลางคืนมันจะมีคนย่องมาทำร้ายกูไหมเนี่ย

เอาจริงๆนะ ระหว่างระยะเวลาในการอยู่ที่นี่ มันมีความระแวง และสงสัย มึงอยู่ไหน มึงไปไหนทำไมทิ้งกันแบบนี้ ห้องน้ำหรูจนไม่กล้าฉี่เลย ไหนจะคอมหรูหราบนโต๊ะนั่นอีก จำได้ว่าหลังจากอาบน้ำเสร็จ ผมรีบเก็บข้าวของแพ็คไว้เตรียมเผ่นมาก วินาทีนี้ถ้ามีอะไรไม่ชอบมาพากล กระเป๋าพร้อมหนีมาก พิกัดจีพีเอสกูส่งให้พ่อแม่พี่น้องเพื่อนกูหมดแหละ ถ้ากูหายไป โลกต้องรู้ จำไว้!!!!

            วันต่อมาผมรีบออกจากคอนโดหรูแต่เช้าตรู่ หลังจากที่ออกมาไกลจนถึงสถานีแล้ว ผมจึงได้ส่งข้อความขอบคุณเพื่อนอย่างสุดซึ้ง เมื่อส่งข้อความเสร็จผมเดินหน้าไปยังที่ขายตั๋วเพื่อทำการจองที่นั่งไปปรากประเทศสาธารณรัฐเช็ก โชคยังดีที่ผมมีชีวิตรอดกลับออกมา

ในขณะที่กำลังรอคิวจองตั๋วนั้น ในใจเกิดความรู้สึกเหนื่อยล้ามากๆจะไม่ให้เหนื่อยได้ยังไงกระเป๋า 20 กว่ากิโล กับเป้หนักๆอีกหนึ่งใบนี่ถ้าจะให้เดินทางรอบยุโรปแบบนี้ “กูคงตายก่อนที่จะถึงที่หมายเป็นแน่” เมื่อถึงคิวผมและพนักงานถามจุดหมายปลายทางที่จะไปถึงนั้น สิ่งที่ไม่เกิดขึ้นก็เกิดขึ้น

“ไม่ทราบว่าจะไปไหนคะ?” พนักงานขายตั๋วถาม

“ขอจองที่นั่งไป บอนน์ 1 ที่ครับ ขอตอน 11 โมงนี้เลย”