ดวงอาทิตย์ลาลับขอบฟ้าไปแล้ว ราตรีเยือกเย็นค่อย ๆ คืบคลานมาโอบล้อมบรรยากาศของดาวอาค-ทูพอร์คและสัตว์ประจำถิ่นกลับเข้ารังเพื่อพักผ่อน ทั่วทั้งดาวได้ยินเพียงเสียงคลื่นสาดซัดเข้าหาฝั่ง

หญิงสาวร่างเล็กนั่งกอดเข่า พิงตัวเองกับผนังด้านหนึ่งบนเตียงนอน

'เวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้วหนอ? ที่เธอขังตัวเองอยู่ตรงนี้ไม่ขยับไปไหน'

หลังจากที่เธอบอกว่า "ฉันจะช่วยรีซิสแท้นท์เอง" ฟินน์ โพ โรส และชิววี่ดีใจกันมาก พวกเขามองหน้าเธอด้วยความหวังเต็มเปี่ยม พยายามจะลากเธอขึ้นยานฟอลคอนไปรวมตัวกับกลุ่มรีซิสแท้นท์ที่เหลือทันที แต่เบนกลับห้ามไว้

"รอให้เรย์พร้อมก่อนได้มั้ย? พวกเราจะตามไปสมทบทีหลัง"

"ต้องรออะไรอีก? " ฟินน์โวยวาย "พวกเธอจะรออะไรกันอีก? "

"ตอนนี้เรย์ยังไม่พร้อม" เบนตอบเสียงเรียบ

"ไม่พร้อม? ไม่พร้อมยังไง? ฉันเห็นเรย์ไม่เป็นไรสักหน่อย" ฟินน์โวยวายหนักขึ้นพร้อมกับเดินย่างสามขุมเดินเข้ามาหาเบน

"นายไม่เข้าใจหรอก"

"ไม่เข้าใจยังไงล่ะ? อธิบายมาสิ!! อธิบายมา!! " เขาผลักอกของเบน

"เรย์ยังคุมพลังตัวเองได้ไม่ดีเท่าไร เกรงว่าถ้าให้เธอไปสู้เลย...อาจจะคุมตัวเองไม่อยู่"

ฟินน์จ้องหน้าเบนก่อนจะหันมามองเธออย่างจะขอความเห็นใจ

"เรย์ ฉันเชื่อว่าเธอทำได้!! เธอแค่ต้องเชื่อเท่านั้นว่าเธอทำได้"

เรย์เงียบ ฟินน์ตื้อต่อ “เรย์...ฉันรู้ว่าเธอเสียสละตัวเองเพื่อพวกเรา ฉันรู้และทราบซึ่งถึงสิ่งที่เธอทำเป็นอย่างมาก” เขาหยุดไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดต่อ

“แต่ตอนนี้พวกเรากำลังลำบาก และเธอเป็นความหวังเดียวของพวกเรา”

"มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก ฟินน์" เรย์พูด

"แต่เรย์…" ฟินน์ยังดึงดัน "สงครามมันยังไม่จบเลยนะ ถ้าเราไม่หยุดฮักซ์ตอนนี้ มันจะเกิดเรื่องแย่ๆ ตามมาอีกมากมาย "

โรสดึงแขนเสื้อของฟินน์ให้หยุด เขาหันไปมองโรสและนิ่งเงียบไป

เงียบกันไปครู่หนึ่ง

โรสค้นหาของอะไรบางอย่างในกระเป๋าจากนั้นก็พูดว่า

"เรย์...เอาเป็นว่าเธอพร้อมเมื่อไร ค่อยมาหาพวกเรานะ" โรสพูดพร้อมกับยื่นโฮโลครอนให้เรยื

เธอมองและรับมันมาไว้ในมือ

เรย์พยักหน้ารับ ชิววี่คำรามด้วยความพอใจ

"เอาล่ะๆ!! พวกเราไปกันเถอะ" โพพูดพลางกอดคอฟินน์ให้เดินขึ้นยานไป ตามมาด้วยโรส และชิววี่ เขาหันมาบอกเรย์และเบนก่อนจะปิดประตูว่า "แล้วเจอกันนะ"

ทั้งคู่ไม่ตอบแต่มองไปที่โพจนกระทั่งประตูยานบังร่างของเขาหายไป

"คิดอะไรอยู่เหรอ? " เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นใกล้ ๆ ตัว หญิงสาวร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมองตามเสียงนั้น

ชายหนุ่มร่างสูงยืนค้อมมองเธอ แววตาสีดำขลับมีรอยแห่งความฉงนสงสัย

เธอถอนหายใจยาวอีกรอบ

"คิดไปเรื่อยเปื่อย" เธอตอบสั้น ๆ แต่สีหน้าบ่งบอกถึงความไม่สบายใจ

"เธอกังวลเหรอ? "

"ก็นิดหน่อย"

"ไม่เป็นไรหรอก ทุกอย่างจะต้องผ่านไปด้วยดี"

"นายคิดอย่างนั้นเหรอ? "

เบนพยักหน้า

"แล้วถ้ามันไม่เป็นแบบนั้นล่ะ? " เธอถามต่อ "ถ้าฉันควบคุมตัวเองไม่ได้ล่ะ? ถ้าฉันปล่อยให้ตัวเองหลงใหลไปกับด้านมืดล่ะ?

แล้ว...ถ้าฉันทำร้ายคนอื่น...ทำร้ายพวกพ้อง ทำร้ายนายล่ะ? ฉันจะทำยังไง? "

"เธอจะไม่เป็นแบบนั้น...เรย์ ฉันเชื่อว่าเธอจะไม่เป็นแบบนั้น"

"เบน...ฉันถามจริงๆ นะ"

"ว่า? "

"ฉันนอนฝันร้ายทุกคืนเลยใช่มั้ย? "

"..."

"ใช่มั้ย? "

เบนเงียบ

"นายตอบฉันมาสิ! "

"ไม่มีอะไรหรอกเรย์…"

"เบน…ถ้าฉันยังอยู่ในสภาพแบบนี้ ฉันจะไปช่วยคนอื่นได้ยังไง? "

"เรย์ ใจเย็นๆ "

"นอน ฉันยังนอนหลับให้สนิทไม่ได้" เรย์เริ่มร้องไห้ "ฉันเห็นภาพพัลพาทีนซ้ำไปซ้ำมาอยู่ในหัว เขาอยู่ในหัวฉัน เขาอยู่ในตัวฉัน ฉันเป็นสายเลือดของเขา"

"เรย์…"

"ฉันไม่อยาก ฮึ่ก…ฉันไม่อยากทำอะไรเลย" เรย์สะอื้น "ฉันกลัว ฉันกลัวไปหมด ฉันกลัวว่าฉันจะเป็นคนพาพัลพาทีนกลับมา กลัวว่าฉันจะเป็นคนที่ทำลายทุกอย่าง ฉัน...ฉันไม่อยากออกไปจากที่นี่เลย เบน" เรย์ร้องไห้ "ฉันกลัวจริงๆ "

เบนดึงเรย์เข้าไปในอ้อมกอด วงแขนแข็งแรงทำหน้าที่เหมือนเกราะกำบังที่คอยปกป้องคนที่อยู่ภายใน เขาลูบหลังเธอเพื่อทำให้เธอสงบ เมื่อเสียงสะอื้นเริ่มเบาลง เบนผละเธอออกพร้อมกับมองหน้าเธอว่า

"เรย์...มองหน้าฉัน" เขาบอกเรย์ที่ก้มหน้าหลบตาเขาอยู่

เรย์ช้อนตามอง ดวงตาสีน้ำตาลคู่สวยยังคงมีน้ำตารื้นอยู่ภายใน

"เธอจะไม่ไปเป็นอะไร" เบนปลอบเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "เราจะผ่านมาไปด้วยกัน"

เธอจ้องหน้าเขา ดวงตาสีน้ำตาลยังคงฉ่ำแววไปด้วยน้ำตา

"นะ" เบนอ้อนวอน

เรย์พยักหน้า เธอโผเข้ากอดเขาอีกรอบ เขากอดเธอแน่น เรย์ผละออกมาจากอ้อมกอดของเขา

เธอจูบลงบนริมฝีปากหยักหนาของเบน แล้วค่อยๆ เอื้อมมือขึ้นมาประคองใบหน้าของเขาให้แนบชิดยิ่งขึ้น ลิ้นเริ่มซุกซนจนเกินกว่าหญิงสาวทั่วไป เธอดึงดันที่จะรุกล้ำสำรวจเข้าไปในโพรงปากอุ่นของเขาอย่างดื้อรั้น เขายอมโอนอ่อนตามความต้องการของเธอ ลิ้นสากเริ่มเกี่ยวเล่นกับลิ้นเล็กของเธอ เสียงจูบดูดดื่มดังขึ้นเป็นระยะให้ความรู้สึกหวาบหวาม น้ำสีใสไหลเลอะขอบปากทั้งสองข้างของเธอและเขา

มือใหญ่ของเบนเริ่มเลื่อนไปจนถึงขอบเสื้อของเรย์ เขาค่อยๆ ปลดผ้ารัดเอวของเธอ กางเกงสีขาวค่อยๆ เลื่อนลงมาอยู่ที่สะโพกสวย

เบนผลักเรย์ให้นอนลงบนเตียง เขาถอดเสื้อสีดำออกเผยให้เห็นอกแกร่งกำยำ ก่อนโน้มตัวลงมาจูบเธอ

เรย์กอดเบนแน่นระหว่างที่เขากำลังจูบไล่ไปตามซอกขาว เสียงลมหายใจของทั้งคู่ขาดห้วง

มือใหญ่ของเบนเลื่อนต่ำลงมายังส่วนสะโพกงอนงาม เขาลูบไล้บริเวณนั้นสักพักก่อนจะดึงกางเกงสีขาวที่เกะกะอยู่นั้นออกไป ก่อนจะถอดกางเกงขายาวของตัวเองบ้าง

เรียวขายาวสวยของหญิงสาวถูกแยกออกเพื่อเปิดทางให้เบนแทรกตัวเข้าไปหว่างกลาง เขาโน้มตัวลงมาจูบเธออีกรอบ ก่อนจะเลื่อนหน้าลงไปที่เนินอกสวย เสื้อสีขาวบางยังคงปกปิดดอกบัวคู่งามของเรย์ไว้

เบนเลื่อนมือสอดเข้าไปยังใต้เสื้อ ปลายนิ้วลูบไล้ผ่านผิวเรียบลื่น น่าสัมผัสจนกับส่วนอ่อนไหวของหญิงสาว เขาจงใจสัมผัสมันอย่างยั่วเย้า เรย์ครางเสียงหวานเพราะแรงกระตุ้น

เมื่อถูกสัมผัสจะพอใจแล้ว เธอก็ลุกขึ้นถอดเสื้อออก ก่อนจะดึงตัวเบนให้เข้ามาใกล้พลางจูบเขาอย่างกระหาย

เธอผลักเขาให้ลงไปอยู่ด้านล่าง ส่วนเธอนั่งคร่อมอยู่บนอกของเขา พลางใช้มือลูบเล่นไปจนทั่ว

ครั้งก่อนหน้านี้เบนเป็นคนทำให้เธอ ครั้งนี้เธอจะทำให้เบนบ้าง...

เธอเปลี่ยนตำแหน่งมาอยู่ในที่ที่เหมาะสม ใช้มือเขี่ยแท่งร้อนที่กำลังโตขึ้นนั้นเล่นอย่งหมั่นเขี้ยว ก่อนจะเปิดรับแก่นกายใหญ่โตของเขาเข้าไปไว้ในโพรงปากเล็กของเธอ ควบคุมจังหวะการขยับขึ้นลงจนเบนเผลอคราง เธอช้อนตาขึ้นมองสีหน้าของชายหนุ่มอย่างถิอเป็นผู้ชนะ จงใจขบเบาๆ ตรงส่วนอ่อนไหวนั้นให้เขาสะดุ้งเฮือก ก่อนจะเลื่อนตัวขึ้น เปลี่ยนท่าทางมานั่งคร่อมบนส่วนนั้นแทน

เรย์จับปลายของเขาจ่อตรงช่องทางรักของเธอที่ชุ่มชื้นก่อนจะเลื่อนสะโพกลงไปจนสุด ความใหญ่โตของเบนทำให้เธออึดอัดไม่น้อย แม้นี่จะไม่มช่ครั้งแรกของพวกเขา แต่เธอก็ไม่คุ้นชินกับมันเสียที

เธอแช่ตัวอยู่ครู่หนึ่งเพื่อปรับร่างกายให้พร้อม ก่อนจะเริ่มยกสะโพกขึ้นลงตามจังหวะ

เสียงร้องครางอย่างสุขสันต์ของเขาและเธอดังไปทั่วทั้งกระท่อมหลังนั้น จังหวะเริ่มรุนแรงขึ้นๆ ทุกขณะ ร่างกายของเรย์กระตุกเกร็งหลายรอบเมื่อถึงสวรรค์

เล็บยาวงอกออกมาในยามที่อารมณ์ของเธอพุ่งถึงขีดสุด จิกลงไปบนกล้ามแน่นของเบนอย่างลืมตัว

เบนดันตัวขึ้นมาหาเรย์ก็จะยกตัวเธอออก แล้วเปล่ยนท่าทางให้เธอคุกเข่า คว่ำหน้าลงบนเตียง ก่อนที่เขาจะเข้าไปสำรวจในร่างสวยนั้นอีกรอบ

เสียงเนื้อกระทบกันประสานกับเสียงร้องของหนุ่มสาวที่กำลังเริงรักกันอย่างมีความสุขดังระงม

ร่างกายของเบนกระตุกเกร็งพร้อมกับพ่นน้ำรักสีขาวขุ่นเข้าไปในตัวของหญิงสาวอย่างเต็มรัก เขาแช่อยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถอนออกมาอย่างอ้อยอิ่ง

ครั้งนี้...มันช่างร้อนแรงกว่าครั้งก่อนนี้นัก

ทั้งคู่หมดแรงและผล็อยหลับไป

ทิ้งรีซิสแท้นท์และปฐมภาคีให้เป้นเรื่องของวันพรุ่งนี้ก็แล้วกัน...