44/2016
เริงระบำ แดนสนธยา
ฮารูกิ มูราคามิ

----------------------------------

ตึง ตึง ตึง ตึง 
เสียงดนตรีจำนวนมากหลาก ที่สอดแทรกภายในหลวมรวมกันกลายเป็นเสียงในหัว 
ขับไล่ทุกสิ่งอันให้ห่างไกล เหลือไว้เพียงเสียงสเต็ปเท้า ก้าวพร้อมกัน ตัวละครยิ้มร่า จับมือส่ายโยก 
ตึง ตึง คิดถึงเธอ 
ตึง ตึง ล่องลอย 
ตึง ตึง จากลา

.

นี่คือฉากแห่งการพักผ่อนจากการเต้นรำอันยาวนานบนเส้นทางของ "เริงระบำ แดนสนธยา" เหนื่อยล้าแต่สุดเหวี่ยงเสียงพูดอันแผ่วเบาบนเตียงนุ่ม การวอร์มดาวน์ที่แสนโรแมนติก 
ทำไมถึงเหนื่อยนะเหรอ ?
ก็เราไปเต้นรำมาไงล่ะ!

----------------------------------
.
.ผมเดินทางในโลกของ "โบคุ" (แปลว่า ผม ) ตัวเอกในนิยายเรื่องนี้มานานพอสมควร เดินเล่นใน งานเลี้ยงรุ่น ฉากจบที่สมบูรณ์ ของตัวละครในไตรภาค “มุสิก” การตามหาสิ่งของเป็นเอกลักษณ์ของนักเขียนผู้นี้ ซึ่งไม่ว่าจะเป็นเล่มไหน ๆ ก็เป็นอันต้องมีจิ๊กซอชิ้นสำคัญหล่นหายส่วนหายไปเสมอ 
.
ชายหนุ่มนักเขียนผู้นิยามตนว่า "นักกวาดหิมะเชิงวัฒนธรรม" กลับเข้าไปในโรงแรมโลมาเพื่อตามหาหญิงสาวที่หายไป ใบหูแสนสวยกับรสรักอันหวานหอมดึงดูดเขาให้ต้องหดตัวกลับไปในอดีตที่แสนเลือนลางและแผ่วเบา มันไม่ได้ชัดเจนนักในแง่รูปธรรม แต่มันเป็นสิ่งเดียวที่พอจะทำให้เขามีตัวตน เป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เขา รู้ว่ามีบางอย่างเป็นที่เป็นของเขาจริง ๆ หลบซ่อนอยู่
.
ถึงแม้งานเขียนของมูราคามิมีเอกลักษณ์ชัดเจน องค์ประกอบคล้ายเดิม การพัดพลาก สูญหาย ตามหา หญิงสาววัยรุ่นแสนฉลาด เซ็กซ์ที่ผิดแปลกแตกต่าง(หากแต่พบได้ในชีวิตจริง และไม่มีใครอยากอ้างถึง) แต่บนความซ้ำเก่านั้นกลับสอดแทรกประเด็นต่าง ๆ ที่เป็นปัญหาสังคมได้อย่างลึกซึ้งมากมาย เช่น ความรุนแรงในครอบครัว(1Q84) , โรคซึมเศร้าและการฆ่าตัวตาย (Norwegian Wood) และเรื่องใน เล่มนี้มูราคามิเลือก ปัญหาครอบครับพ่อแม่ที่สนใจงานมากกว่าลูก ปัญหาระบบราชการ และการค้าประเวณีมาเล่า เคลือบฉาบอาบบนทำนองสนุกสนานอย่างลงตัว 
แว่วเสียงเพลงเพรียกเรียกตัวละครของมูราคามิออกมาเต้นรำ 
.
จุดเด่นอีกอย่างที่จะไม่พูดถึงไม่ได้ของมูราคามินั้น คือตัวละครมีความขาดวิ่น มีความจริงแท้ และลมหายใจที่สัมผัสได้จริง อุ่นชื้นคล้ายมีชีวิต แสดงความรู้สึกต่าง ๆ ได้ ทุกตัวละครมานั่งล้อมวงเคียงข้างเรา ค่อย ๆ เล่า ค่อย ๆ เดินไปด้วยกัน คนนั่นเล่า คนนี้นั่ง สลับสับเปลี่ยนกันไป ด้วยจังหวะสม่ำเสมอ เดินเรื่องสามก้าว อุปไมยแหลมคมสามประโยค เสียดแทงประสบการณ์ ตามด้วยอารมณ์ขุ่นมัวของตัวละคร ล้อกันอย่างสนุกสนาน มักจะยกเรื่องเล่าผิดแปลกมาเทียบเคียงให้เข้ากับเหตุการณ์ บดขยี้ซ้ำเรื่อย ๆ เดินไปเคียงกัน ตัวละครบางตัวบทน้อยมาก แต่กลับเหมือนคงอยู่กับเราตลอดทั้งเรื่อง
คุก-คู !!! 
.
ก่อนหยิบเรื่องนี้ผมคิดพยายามทำนายว่าจะเจออะไรบ้าง ต้องเกี่ยวกับเพลง การเต้นรำ แต่อ่านไปได้เกินกึ่งเล่มยังหาความเกี่ยวข้องของการเริงระบำไม่เจอ สงสัยว่าอะไรคือ Dance Dance Dance 
ไม่มี! ไม่มีการเต้นระบำแร้งกา มีเพียงการโยกย่ำคอเป็นจังหวะคล้ายฟังเพลง 
.
เมื่อโลดแล่นจนหน้าสุดท้าย วางหนังสือลงบนโต๊ะ 
หลับตาลงในความมืด 
.
ตึง ตึง ยังคงอยู่
ตึง ตึง ยังคงเล่น
จังหวะการเล่ายังดำเนิน
ผมยังโยกหัว สดับสำเนียงนั้นอย่างละมุน
เสียงแห่งการเริงระบำ
สมกับชื่อเรื่อง
Dance Dance Dance
...
ตึง ตึง ตึง ตึง 
.
------------------------
ลิง
31.7.16