------------------------------------------
ฤา เรา . . .
------------------------------------------
ฤา เราเสพติด แรงใจ
กิจ-วัฏ อันใด ก็โหยหา
ล้ม เจ็บ ลุกไม่ไหวใครช่วยมา
ฉุดกระชากลากพาให้เดินไป
ฤา เราเหงา โดดเดี่ยว
เหมือนขาดส่วนเศษเสี้ยวลมปราณ
โอดโอยร้อง ก้องกู่ คู่โมงยาม
หาสายตาไถ่ถามจากผู้คน
ฤา เราจะไม่ใช่ คน คน นั้น
คนที่ทำตามฝันให้เห็นผล
คนที่ฟ้าขีดเลือกให้เป็นคน
คนที่ฝ่าสายฝนจนฟ้างาม
ฤา เราจะแค่อ่อนโอน วูบไหว
ลมผ่านพัดไม่เท่าใดก็สูญหาย
เป็นเพียงฝุ่น เศษซาก ที่ปลิวไป
จึงเกาะเกี่ยวกิ่งไม้ได้ร่มเงา
ฤา เราเป็นได้เพียง กาฝาก
ดูดดื่มกินต้นรากกับใครเขา
ให้เขาเหี่ยวเขาแห้งเหมือนกับเรา
แล้วก็สิ้นใบเถากลับสู่ดิน
ฤา เราไม่กล้าจะเดินต่อ
หดเหี่ยวห่ออ่อนล้าไม่กล้าเหิน
ไม่กล้าสู้ ไม่กล้ากลิ้ง ไม่กล้าเดิน
นอนดีดดิ้น หมางเมิน ในเส้นทาง
ฤา เราอิจฉาชะตาอื่น
คนที่เก่งหยัดยืนขึ้นต่อหน้า
เราไม่สู้จึงกล่าวโทษโชคชะตา
ว่ากลั่นแกล้งนำพาลงดิน
ฤา เราถึงเวลาต้องคิดใหม่
ว่าจะผินบินทางไหน
ว่าจะไปก็จงมุ่งไป
อย่ามัวคอยกำลังใจ
ให้เสียกาล
ฤา เรา. . .
เลิกบ่นซะที....
รำคาญ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in