สมุดเล่มหนาหน้าปกสีเทาเล่มเดิม กับปากกาคู่ใจเท่งเดิม นั่งอยู่ที่มุมเดิม

คนในภาพ ก็เป็นคนเดิม

ทุกอย่าง... เหมือนเดิม

มือเรียวจับปากกาLamyคู่ใจที่จับได้ตอนงานปีใหม่ ตวัดปลายปากกาออกมาเป็นภาพของหญิงสาวผมสั้นคนเดิมที่นั่งอยู่บนเตียงอีกฟากของห้อง ถ้าเปิดดูหลังสมุดเล่มนี้ก็จะเห็นรูปภาพของเธอคนนี้ในลายเส้นรกๆตามฉบับเจ้าตัวอยู่เต็มไปหมด แม้กี่รูปที่วาดมันก็ยังเป็นมุมเดิมอยู่แบบนี้ แต่เจ้าของสมุดกลับเลือกที่จะวาดมันขึ้นมาใหม่ในหลายๆครั้งที่มีโอกาส ตัวหนังสือกับลายมือยุ่งเหยิงเขียนลงตรงมุมด้านล่างของภาพพร้อมกับลงวันที่

'วันนี้ก็ยังเหมือนเดิม'

เสียงถอนหายใจบางเบาดังขึ้น ก่อนที่สมุดเล่มนั้นจะถูกวางไว้บนเตียง เรียวขาก้าวออกไปยังห้องครัว เปิดตู้หยิบซองโอวันตินกับซองไมโลขึ้นมา กดน้ำร้อนรอให้เดือด

โอวันตินของเธอ กับไมโลของเขา

ครั้งแล้วครั้งเล่าที่อีกฝ่ายนั่งทำอะไรซักอย่างอยู่กับโน๊ตบุ๊คของเธอ และครั้งแล้วครั้งเล่าที่เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลแซมฟ้าคนนี้ชงไมโลมาให้

ทุกอย่างมันเหมือนเดิม

เหมือนเดิมซะจน คนคนนี้ไม่รู้เลยว่าควรจะทำยังไงต่อไปดีกับความสัมพันธ์นี้

ไม่รู้เลยจริงๆ

เสียงหวานกล่าวขอบคุณเช่นทุกครั้ง รอยยิ้มจริงใจที่ส่งมาให้ รวมถึงที่เธอส่งกลับไปนั่นก็ด้วย เจ้าของแก้วโอวันตินเดินกลับมาที่เตียงของตัวเอง โทรศัพท์เครื่องเดิม หูฟังอันเดิม และเพลงเดิมๆที่เธอเลือกฟัง การทำอะไรซ้ำๆแบบนี้มันกลายเป็นตัวเธอไปแล้วล่ะมั้ง ขนาดชงโอวันตินทุกครั้งยังใส่แก้วใบเดิมเลย

'ความรักมันก็เหมือน'

'เอาหัวใจใส่ไปในแก้ว'

'เอาหัวใจเราไปใส่ไว้ในนั้น ก็ได้แต่ลุ้นว่าเขาจะเทหรือจะยกดื่ม'

'แต่บางทีเขาอาจจะนั่งมองแก้วนั้นเฉยๆก็ได้นะ'

การนั่งมองแก้วนั้นเฉยๆ ไม่ทำอะไรกับมันซักอย่าง ตั้งมันไว้ตรงมุมเดิม ปฏิบัติกับหัวใจดวงนั้นแบบเดิม

มันจะแย่กว่า หรือดีกว่าการที่เขายกแก้วขึ้นมาแล้วเทหัวใจเราทิ้งไปกันนะ

รักครั้งแรกกับแก้วใบนั้น

หรือบางทีการกลับไปเป็นเหมือนตอนแรกมันจะดีกว่า

คุณแก้วแห่งความรักใบแรก ช่วยบอกเราหน่อยได้มั้ย

ช่วยบอกเราที ว่าเจ้าของแก้วใบนี้เขาจะเทหัวใจดวงนี้ทิ้งตอนไหน

ช่วยบอกเราที ว่าเราควรเก็บหัวใจของเรากลับมาได้รึยัง

ช่วยบอกเราที ว่าเจ้าของแก้วใบนี้ เขาจะทำทุกอย่างให้เป็นเหมือนเดิมแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่

ขอร้อง ช่วยบอกเราที

ว่ารักครั้งแรกของเรา ควรจะเดินต่อไปหรือหยุดมันไว้แค่นี้ก็พอ