เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
บันทึกนักอยากเขียนSooth Suwansakornkul
ข้าวผัดกระเพราหมูกรอบไข่ดาว
  • ข้าวผัดกระเพราหมูกรอบไข่ดาว
    โดย สุทธ์
    .
    เศรษฐีหนุ่มเสร็จจากทำธุรกิจที่ต่างจังหวัด
    จึงแวะจังหวัดบ้านเกิดสมัยที่ยังเป็นเด็ก
    ที่นั่นเขานึกถึงชีวิตแสนลำบาก
    และร้านอาหารตามสั่งแสนอร่อยเจ้าเดิมในหมู่บ้าน
    .
    ว่าแล้วเศรษฐีก็ไปนั่งกินร้านอาหารตามสั่งในความทรงจำ
    เขาสั่งข้าวผัดกระเพราหมูกรอบไข่ดาวที่แสนอร่อยในความทรงจำมากิน
    แต่พอชิมไปได้สามคำ ก็รู้สึกไม่พึงพอใจ
    เศรษฐีจึงเรียกพ่อครัวมาถามว่า
    ทำไมอาหารรสชาติไม่อร่อยเหมือนเดิม
    .
    พ่อครัวพิจารณาใบหน้าของเศรษฐีก็ระลึกอดีตได้
    พ่อครัวจึงถามเศรษฐีว่าไปวัดในหมู่บ้านมาหรือยัง
    เศรษฐีก็บอกว่ายัง
    พ่อครัวบอกว่าตอนนี้ยังไม่เที่ยง ให้ไปไหว้พระก่อน
    อาหารจานนี้ไม่คิดเงิน เดี๋ยวไหว้พระแล้วกลับมาจะผัดจานใหม่ให้กิน
    .
    เศรษฐีกล่าวว่า วัดอยู่ตั้งไกล
    รถก็เข้าไปไม่ได้ ต้องเดินเอา
    กว่าจะกลับมาอาจจะบ่ายทีเดียว
    .
    พ่อครัวตอบว่า อยากกินอาหารรสอร่อยเหมือนในความทรงจำไหม
    ถ้าอยากก็ให้ไปวัดก่อนแล้วกลับมา
    .
    เศรษฐีนึกอยาก ก็เดินไปวัดตามคำขอของพ่อครัว
    ระหว่างทางก็ระลึกถึงอดีต
    สมัยตอนเด็กที่ต้องหิ้วปิ่นโตไปวัดกับแม่
    .
    ทางไปวัดยังวิบากและไกลเช่นเดิม
    ระหว่างทางมีบ้านเก่า ๆ ของเพื่อนบ้านสมัยเด็ก
    ความทรงจำที่ผุดพรายขึ้นในหัวของเขา
    คือภาพของเขาและเพื่อน ๆ วิ่งเล่นกันตามถนนลูกรังแห่งนี้
    .
    แต่ตอนนี้เบื้องหน้าเขาพบรถจักรยานโซ่หลุดจอดอยู่ริมทาง
    หญิงสาวคนขี่ลงจากรถยืนหันไปหันมาหาคนช่วย
    เศรษฐีหนุ่มจำได้ ว่านั่นคือเพื่อนสมัยเด็กของเขา
    มณี เด็กหญิงที่มักมาซื้อของชำที่ร้านของเขา
    .
    มณีจำเขาไม่ได้ แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญ
    เขาช่วยมณีซ่อมจักรยานจนเสร็จ
    เพราะอากาศร้อนทำให้เหงื่อไคลของเขาไหลโทรมกาย
    มณีขี่จักรยานจากไปแล้ว
    เขาเสียเวลาไปมาก จึงเร่งเดินให้ถึงวัด
    .
    ในอุโบสถเก่า ๆ ที่มีพระประธานปางสมาธิประจำอยู่
    เขากราบพระแล้วก็เริ่มรู้สึกหิว และกระหายน้ำ
    "เป็นอย่างไรบ้าง นพ" เสียงพระแก่ ๆ องค์หนึ่งทักเขา
    "หลวงพ่อ" "หลวงพ่อจำผมได้"
    "กินข้าวมาหรือยัง" หลวงพ่อพูด
    "ยังครับ" เขาตอบ
    "ข้าวก้นบาตร กับข้าวก็ยังเหลือจะกินไหม"
    .
    ใช่ แต่ก่อนตอนเป็นเด็ก ชีวิตเขาลำบากมาก
    วันที่ไม่มีเงินค่าอาหาร เขาต้องมาขอข้าวหลวงพ่อกินที่วัด
    สมัยนั้นข้าววัดไม่อร่อยนัก แต่มันก็ทำให้เขาอิ่มได้
    .
    "ลุงแช่ม พ่อครัวบอกว่า ถ้าอยากกินของอร่อยสมัยเด็กให้มาวัดก่อน
    แล้วกลับไปจะทำให้กินน่ะครับ" เศรษฐีหนุ่มตอบ
    "เออสิ ข้าววัดจะไปอร่อยกว่าผัดกระเพราแกได้ไงเนอะ"
    หลวงพ่อพูด
    .
    คำของหลวงพ่อทำให้เขาระลึกได้ว่า ความอร่อยของผัดกระเพราลุงแช่มอยู่ที่ไหน
    เขากราบลาหลวงพ่อแล้วค่อย ๆ เดินกลับมาที่ร้านอาหารตามสั่ง
    .
    เวลาผ่านมานานจนบ่ายแก่ ๆ แล้ว
    เศรษฐีหนุ่มจำได้ว่าเป้นช่วงเวลาที่ร้านมีคนเยอะมากต่อคิวรอกินอาหารฝีมือลุงแช่ม
    และก็เป็นดังคาด เขาต้องรอคิวอีกนานกว่าลุงแช่มจะว่างผัดกระเพราให้เขา
    .
    ตอนนี้เขากลับนึกถึงร้านอาหารหรูในกรุง
    ที่สั่งปุ๊บได้ปั๊บมีให้เลือกหลายอย่าง
    ร้านราคาแพงไม่ต้องรอคิว เพราะคนมีปัญญาจ่ายค่าอาหารมีน้อย
    นั่นสิในเวลานี้ ถ้าเขาอยู่ในเมืองเขามีทางเลือกมากมาย
    อยากได้อะไรขอเพียงจ่ายได้ก็ต้องได้
    แต่ที่นี่ ร้านลุงแช่ม รวยแค่ไหนก็ต้องรอตามคิว
    .
    "นพ... นพหิวหรือยัง" เสียงลุงแช่มตะโกนถาม
    ชายหนุ่มนึกแปลกใจที่ลุงแช่มจำชื่อเขาได้ แม้ไม่ได้เจอกันนานหลายปี
    "หิวแล้ว นี่ยังไม่ได้กินอะไรเลย"
    "ดีแล้ว เดี๋ยวผัดกระทะนี้เสร็จจะผัดให้"
    .
    บทสนทนาเดิม ๆ ในอดีตของเขากับลุงแช่มถูกรื้อฟื้นขึ้นมาในความทรงจำ
    .
    "นพ...นี่ ข้าวผัดกระเพราหมูสับไข่ดาว"
    ชายหนุ่มตักข้าวกับกับเข้าปากกิน
    เขาแทบลืมไปแล้วว่า ความหิวและความเหน็ดเหนื่อยชูรสอาหารได้เพียงใด
    .
    "จานนี้อร่อยเหมือนเดิมหรือยัง" พ่อครัวถาม
    "อร่อยแล้ว...อร่อยมาก..อร่อยเหมือนเดิมเลย"

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in