"ดี" - บันทึกนักอยากเขียน

"ดี"
.
เมื่อหวัง ศิษย์อาจารย์ซู
นำความเรียงที่เขียนเขาขึ้นมาส่งอาจารย์
เมื่ออาจารย์อ่านจบ ก็เอ่ยขึ้นว่า "ดี เขียนได้ดี"
ศิษย์ได้ยินเช่นนั้น ก็ตอบว่า
"ศิษย์คิดว่า ศิษย์ควรเขียนได้ดีกว่านี้"
อาจารย์จึงกล่าวว่า "ดี ที่เจ้ามีแรงผลักดันตัวเอง ดีมาก"
วันต่อมา ศิษย์ก็เอาความเรียงชิ้นใหม่มาส่งให้อีก
เมื่ออาจารย์อ่านจบ ก็เอ่ยขึ้นว่า "ดีมาก"
ศิษย์ได้ยินเช่นนั้นกลับรู้สึกขุ่นเคือง
"ทำไมอาจารย์ จึงกล่าวแต่คำชมว่าดี ทำไมท่านไม่มีคำติ หรือวิพากษ์วิจารณ์อะไรความเรียงของของข้าเลย แล้วอย่างนี้ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าข้ามีข้อบกพร่องตรงไหน"
อาจารย์ได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้ม แล้วกล่าวว่า
"เจ้ามีความคิดที่ดี ความเรียงของเจ้าก็ดี ไม่มีข้อบกพร่อง"
หวังได้ยินเช่นนั้นก็รู้สึกขุ่นเคืองมากขึ้น
เขาคิดว่าอาจารย์ไม่ใส่ใจที่จะตรวจความเรียงของเขา
วันต่อมาเขาจึงแกล้งเขียนความเรียงแบบมั่วซั่ว
สะกดคำผิด ๆ และด่าทออาจารย์
พออาจารย์อ่านจบก็ยิ้มออกมากว้าง แล้วเอ่ยว่า
"เขียนได้ดี ดีกว่าทุกครั้งที่ผ่านมาเสียอีก"
คราวนี้หวังยิ่งโมโหหนัก เขาคว้ากระดาษความเรียงมาขยำแล้วฉีกเป็นชิ้น ๆ ก่อน หันหลังเดินออกไป
"ข้าจะไม่กลับมาเหยียบที่นี่อีก ท่านช่างเป็นอาจารย์ที่แย่ที่สุด"
เมื่อเวลาผ่านไป
หวัง ไปได้ดิบได้ดีในฐานะข้าราชการ
เขาได้ยศตำแหน่งใหญ่โต
ก็เลยคิดกลับมาเย้ยหยันอาจารย์ซู
เมื่อเขามาถึงสำนัก ก็ได้พบอาจารย์ซูกำลังนั่งเขียนพู่กันอยู่
พอหวังเดินเข้ามาใกล้
เขาก็สังเกตเห็นความเรียงเก่า ๆ ขาด ๆ
ถูกปะติดปะต่อกันแขวนประดับไว้อยู่บนฝาผนัง
หวังเริ่มจำได้ว่า นั่นคือความเรียงชิ้นสุดท้ายที่ที่เขาขยำและฉีกทิ้ง ก่อนหนีออกจากสำนัก
หวังค่อย ๆ อ่านมันอย่างช้า ๆ แล้วก็หลั่งน้ำตา
เขาค่อย ๆ ก้มลงแล้วกราบอาจารย์ซู
"หากวันนั้นท่านบอกว่า ความเรียงนี้เลวทรามเพียงใด ข้าคงไม่หนีออกจากสำนัก และคงไม่มีวันนี้"
อาจารย์ซูยิ้มแล้วเอื้อมมือมาลูบศีรษะของหวัง
"เจ้าเข้าใจแล้วย่อม ดี" อาจารย์ซูกล่าว
จากนั้นชายชราก็บรรจงเขียนคำว่า "ดี" ลงในกระดาษ
หวังหลั่งน้ำตา แล้วจึงโขกศีรษะกับพื้น
เพื่อแสดงความเคารพอาจารย์ซูอย่างยิ่งสามครั้ง
อาจารย์เฒ่ายื่นกระดาษอันเป็นมงคลให้หวัง
เขารับมันเอาไว้แล้วขอตัวลากลับไป
ไม่นานนัก หวังก็ได้รับตำแหน่งมหาอำมาตย์แห่งแคว้น

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น