เงา - บันทึกนักอยากเขียน

ไม่มีอะไรแขวนอยู่บนกำแพง ไม่มีภาพ ไม่มีนาฬิกา
กำแพงห้องของฉันว่างเปล่า มันขาว ดูไร้ชีวิตชีวา
เย็นเยียบ ไร้ความฝัน
มันจู่โจมฉันด้วยความเงียบงัน แข็งกระด้าง และเฉยชา
พูดอะไรบ้างสิ เจ้ากำแพง
มันเงียบ...
เมื่อฉันเดินเข้าไปใกล้ เงาก็ปรากฏขึ้น
น่ายินดีนักสำหรับคนเหงาที่ยังมีเพื่อน
เพื่อนผู้ไม่เคยทิ้งกันไป
เขาดูหมองหม่น ในสายตาฉัน
เขาไม่เคยลืมตาขึ้นมาเลยนับตั้งแต่เราได้พบกัน
มาเถิดเจ้าเงา ฉันจะนำทางเธอออกจากห้อง
.....
ตอนนี้เราอยู่นอกบ้านแล้ว เธอรู้สึกดีขึ้นไหม
มีเงาไม้ไหวๆ กวักใบเรียกเราอยู่
เงาไม้เรียกเราเข้าไปใกล้
อา ที่นี่เย็นสบายและปลอดโปร่งดีนะ
ไม่อึดอัดเหมือนในห้อง
เงา เจ้าเงา เธอหายไปไหนหรือ โปรดส่งเสียงบอกฉันด้วย
ออ จริงสินะ ฉันลืมไปว่าเธอไม่เคยส่งเสียงเลยตั้งแต่เรารู้จักกัน
ฉันสงสารเธอนะเงา ที่ต้องคอยทำตามฉันทุกอย่าง
หากเธอมิอิสระเสรี เธอจะไปที่ใดกัน
สรวงสวรรค์หรือ หรือที่ๆมีเงาคนเยอะๆ
เธอจะได้พบปะกับเงาคนอื่นอีกมากมาย
.....
ฉันแอบอิจฉาเธอนะ ที่บางทีเธอทอดยาวไปบนเพดานได้
บางทีเธอก็กระโดดลงไปในน้ำนานๆโดยไม่จมหายไป
และกลับขึ้นมาใหม่โดยไม่เปียก
เงา เธอจะเดินนำฉันบ้างได้ไหม
การหันหลังให้แสงนั้นมันง่ายดายไม่ใช่หรือ
แต่ทำไมเธอไม่ก้าวออกไปนำฉันบ้างล่ะ
พาฉันไปในที่ๆ เธออยากจะไป
.....
ตกเย็นแล้ว ตัวของเธอทอดยาวออกไปข้างหน้าฉัน
เธอจะนำฉันไปไหนหรือ
ใช่แล้ว บ้านของเรา ห้องของฉัน
ที่เดิมที่เราเจอกันทุกเช้า กำแพงสีขาว
มาเถิดใกล้จะค่ำแล้วทำธุระต่างๆให้เสร็จ แล้วไปเข้านอนกัน
ฉันรู้ว่ามีที่ๆหนึ่งที่เราจะได้เป็นอันหนึ่งอันเดียวกันอีกครั้ง
"ในความฝัน"

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น