เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
บันทึกนักอยากเขียนSooth Suwansakornkul
๙๙
  • สงสัยนัก
    จะมีใครพูดถึงฉันหรือเปล่า
    ในวันที่ฉันหายตัวไป
    .
    สงสัยนัก
    จะมีใครสนใจจดหมายของฉัน
    ในลิ้นชักฉบับนั้นหรือเปล่า
    .
    สงสัยนัก
    จะมีใครเฉลิมฉลอง
    หรือร้องไห้ในโอกาสนี้บ้าง
    .
    สงสัยนัก
    โลกที่ปราศจากนักเขียน
    อย่างกวีไร้ชื่อเสียงผู้นี้จะหนักขึ้นหรือเบาลง
    .
    แต่ไม่สำคัญหรอก ใช่ไหม
    วิญญาณยายเฒ่าอายุเหยียบร้อยปีบอกกับฉันว่า
    บนสวรรค์มีที่ทางมากมาย แค่เราต้องการจะไปไหม
    การเดินทางนั้นไม่เจ็บปวดเพียงพริบตาก็ถึง
    .
    ชั่ววูบหนึ่งของชีวิต
    การเป็นที่จดจำและตราตรึงอยู่ในจิตใจของคนอื่น
    ในแง่ความดีงามนั้นประเสริฐที่สุดแล้ว
    .
    เทพธิดาแห่งดอกบัวจะโปรยเมล็ดของเธอลงในบึงใหญ่ ที่ที่เมล็ดพันธุ์จะงอกงามและเติบโต
    .
    โอมเพี้ยง ด้วยเดชะพระโพธิสัตว์
    สายน้ำทิพย์พร่างพรมลงมาจากฟ้า
    .
    จากดาวสู่ดิน
    จากเถ้าธุลีสู่เดือนตะวัน
    .
    หากไฟชีวิตยังไม่มอดไหม้
    จงทำภารกิจที่ฟ้าประทานให้ด้วยศรัทธา
    .
    สิ่งที่พระประกาศกไม่ได้กล่าวไว้
    คือสิ่งที่เราต้องจารึกเรียนรู้เพิ่ม
    .
    พระคัมภีร์แท้จริงแสนพิศดาร
    กว้างขวางเท่าใจของพระเป็นเจ้า
    .
    ณ โลกานี้หามีผู้ใดใจกว้างได้เท่านั้นบ้าง
    .
    มนุษย์หลงเฝ้าค้นหาสิ่งสุดประเสริฐทั่วหล้า
    จนลืมหลงว่ามันควรเกิดขึ้นในตน
    .
    ยายเฒ่าว่า เมื่อเธอพบ
    จักรวาลจะแคบลงเท่าเม็ดถั่วในกำมือ
    .
    ผีเสื้อตื่นแล้ว พบว่าตัวเองเป็นชายชราอีกจนได้
    ตาเฒ่าหัวเราะร่า
    แล้วพบกันใหม่

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in