เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
บันทึกนักอยากเขียนSooth Suwansakornkul
เหยื่อ


  • ผมเคยหนังสือเรื่อง สามก๊ก ห้องสิน และ ซวยงัก ทั้งสามเรื่องมีฉากการรบพุ่ง
    และมีการใช้กลวิธีในการรบ พออ่านจนจบสามเรื่องก็พบว่า แม่ทัพนายกองทั้งหลายที่พ่ายแพ้
    ส่วนใหญ่ต้องตกเป็นเหยื่อของความประมาททั้งสิ้น

    ที่เขียนอย่างนี้เพราะ เนื้อหาทั้งสามเรื่องมีเรื่องราวระหว่างการรบพุ่งที่คล้ายกัน
    คือมีฝ่ายหนึ่งรุกเข้าตี พอได้เปรียบก็เร่งรุกหวังเผด็จศึก ท้ายที่สุดก็ถูกหลอก
    ให้ตกอยู่ในวงล้อม หรือติดกับดักค่ายกลอะไรสักอย่าง
    และความพ่ายแพ้นี้ล้วนมากจากสาเหตุหลักคือ ความต้องการชัยชนะและความสำเร็จ จนประมาท

    ในเรื่องห้องสิน ชาวประมงคนหนึ่งสอนเจียงไท่กงสมัยที่ยังตกยากว่า

    "ท่านจะล่าอะไรก็ล่าได้ ขอเพียงเลือกเหยื่อที่เหมาะสมเท่านั้น"

    ไม่ใคร  ก็ต้องเคยตกเป็นเหยื่อ ที่ผมเชื่ออย่างนี้
    เพราะคนเราต้องมีสิ่งที่ชอบ ซึ่งทำให้เราเข้าหา และสิ่งที่เราไม่ชอบทำให้เราถอยห่าง
    สองสิ่งนี้เองคือวิธีที่คนอื่นใช้หลอกล่อตัวเราให้ตกเป็นเหยื่อเขาอีกที
    ไม่ว่าจะเป็นการตามล่า การตกด้วยเบ็ด หรือหลอกล่อให้ตกเข้าไปอยู่ในกับดัก

    สำหรับพราน ถ้าการตามรอยเหยื่อที่ล่ายาก
    การใช้สิ่งที่เหยื่อสนใจล่อให้เข้ามาติดกับดักจึงเป็นวิธีที่ง่ายที่สุด

    เหมือนในสมัยนี้พวกแฮคเกอร์จึงคิดวิธีที่เรียกว่า ฟิชชิ่ง (Phishing) ขึ้น
    จะเห็นว่าออกเสียงคล้ายคำว่า ฟิชชิ่ง (fishing) ที่แปลว่าตกปลานั่นแหละ
    โดยหลอกล่อล่อให้เรา กดเข้าไปดูสิ่งที่เราสนใจ หรือ โหลดซอฟต์แวร์ ที่เราต้องการ
    หรือจำเป็นต้องใช้ จากนั้นก็ขโมยข้อมูลส่วนตัวของเราไป
    ต้องมีทั้งสติ ความรู้ และไม่ประมาทเราถึงจะตกเป็นเหยื่อยากหน่อย

    แต่กระนั้นใครบ้างที่ไม่เคยตกเป็นเหยื่อโดยวิธีนี้เลย ผมคาดว่า คงไม่มี
    เพราะใคร ๆ ก็ต้องมีสิ่งที่ชอบ สิ่งที่สนใจ และสิ่งที่กลัวทั้งสิ้น
    และสามสิ่งนี้เองที่จะต้อนเราเข้าสู่กับดักทั้งที่เรารู้ตัวและไม่รู้ตัว

    ผมเชื่อว่า

    "ไม่มีใครหรอกที่มีอิสรภาพที่แท้จริง
    คนเราล้วนอยู่ในกับดักของความต้องการของตัวเองทั้งนั้น
    คนเราล้วนเกิดมาเพื่อสิ่งหนึ่ง และสิ่งนั้นเองที่พันธนาการเราไว้"

    จึงแค่อยากจะมาบอกว่า

    "หากคุณต้องการสิ่งไหน คุณต้องพร้อมที่จะเตรียมรับมือกับคนที่จะล่าคุณด้วยสิ่งนั้นด้วย"

    ผมไม่มีคำแนะนำหรือสูตรสำเร็จสำหรับการหลุดพ้นจากเรื่องนี้จริง ๆ
    หากถามผม ผมคงจะมีแต่คำแนะนำให้ว่า "พอ"

    หากรู้จัก "พอ"  จะทำให้โซ่แห่งพันธนาการของความต้องการของเราไม่แน่นหนานัก
    เมื่อใดที่เรามีสติขึ้น ก็จะสามารถสลัดตัวเองออกจากเบ็ดของชาวประมง
    หรือเอาตัวรอดจากกับดักของนายพรานได้

    อย่ากลัวว่าผิวจะดำเกินไป แล้วคุณจะไม่ตกเป็นเหยื่อของคนขายครีมผิวขาว
    อย่าเสพติดชัยชนะเกินไป ไม่เช่นนั้นเขาจะเอารางวัลมาล่อคุณได้
    อย่าโหยหาอิสรภาพมากเกินไป ไม่เช่นนั้นคุณจะตกอยู่ในกับดักของความโดดเดี่ยว

    "สิ่งไหนที่คุณไม่ต้องการ หรือ ต้องการน้อย คุณมักจะตัดใจจากมันได้ง่าย"

    นั่นคือสิ่งที่ผมสรุปได้จากการเขียนเรื่องนี้

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in