วันนี้เป็นวันที่ฉันมีความสุขที่สุด เกรดเทอมสุดท้ายออกแล้ว ฉันเรียนจบมหาวิทยาลัยแล้ว แถมพ่วงด้วยรางวัลเกียรตินิยมอันดับที่หนึ่งเสียด้วย พี่ที่บริษัทที่ฉันเคยไปฝึกงานก็เพิ่งโทรศัพท์มาบอกว่าเขายินดีรับฉันเข้าทำงานในบริษัทแล้วด้วย นี่เป็นข่าวดีที่สุดในรอบสิบปี ยี่สิบปี หรือตั้งแต่ฉันเกิดมาเลยก็อาจเป็นได้ พ่อแม่จะดีใจขนาดกันไหนนะพอพวกท่านได้ยินข่าวนี้ ฉันคิดพลางบิดคันเร่งรถมอเตอร์ไซด์ขึ้นสะพานไป

-----

หากข้ามสะพานนี้ไป จะถึงต้นไม้ใหญ่ที่พ่อและผมพากันมานั่งเล่นเสมอ ๆที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ริมแม่น้ำไม่รู้อายุถึงร้อยปีหรือเปล่า พ่อจะผูกชิงช้าไว้ให้ผมนั่งไกวเล่น ขณะที่พ่อนั่งอ่านหนังสือบ้าง วาดรูปบ้างอยู่ใกล้ ๆ

แต่วันนี้พ่อจากไปแล้ว พ่อ คนที่คอยเป็นที่ปรึกษา คนที่คอยช่วยเหลือเวลาที่ผมเดือดร้อน พ่อของผมเสียไปก่อนที่ผมจะเรียนจบ ตอนนี้เหลือเพียงผมกับแม่แล้ว แม่ดูซึมลงไปมาก บางครั้งแม่ก็เหม่อลอย เหมือนใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว นั่นอาจเป็นเพราะแม่คงคิดถึงพ่อ

ผมตั้งใจว่า ผมจะทำหน้าที่ดูแลแม่แทนพ่อ แต่กระนั้นก็ดูเหมือนว่า ความพยายามของผม ไม่อาจจะเต็มเต็มส่วนที่ขาดหายไปในหัวใจของแม่ได้ ไม่นานนักแม่ก็จากผมไปอีกคน ผมไม่เหลืออะไรเป็นที่ยึดเหนี่ยวในชีวิตอีกต่อไปแล้ว ผมเหนื่อย จนไม่มีแรงลุกออกจากเตียง และคิดอะไรไม่ออก

ดูเหมือนเจ้านายและคนรักของผมจะไม่ชอบสิ่งที่ผมเป็นเท่าไหร่ และในที่สุดก็เป็นเหมือนที่คาดไว้ เจ้านายเรียกผมไปพบ แล้วยื่นซองขาวให้ พอผมเล่าเรื่องผมถูกเลิกจ้างให้คนรักฟัง เธอก็หาว่าผมอ่อนแอ ความสัมพันธ์ที่ย่ำแย่ก็ถึงคราวขาดสะบั้น

หมดแล้ว ผมไม่เหลืออะไรเลยจริง ๆ วันนี้ผมตัดสินใจกลับไปที่ใต้ต้นไม้ใหญ่อีกครั้ง พร้อมกับเชือกยาว ๆ เส้นหนึ่ง ผมจะไปหาพ่อ ดังคำที่อดีตคนรักของผมบอก

ผมรู้ว่าเธอพูดด้วยอารมณ์โกรธ แต่ผมคิดจริงจังกับคำพูดนี้

พ่อครับ พอข้ามสะพานนี้ไป ก็จะถึงต้นไม้ใหญ่ของเราแล้วล่ะ

-----

ผมได้ยินเสียงเด็กคนหนึ่ง ขณะกำลังโยนเชือกขึ้นไปพาดบนกิ่งไม้ใหญ่ พอผมหันไปมองหาที่มาของเสียง ผมก็เห็นมอเตอร์ไซด์คันหนึ่งล้มคว่ำอยู่ข้างสะพาน มีเด็กชายคนหนึ่งยืนนิ่งหน้าตาซีดเผือดยืนอยู่ณ จุดนั้น

"เกิดอะไรขึ้น"

ผมรีบวิ่งไปถามเด็กชาย

พอเด็กชายพูดจบ ผมก็รีบชะโงกหน้ามองลงไปในแม่น้ำ

"งั้นน้องถือเชือกนี่ไว้ เดี๋ยวพี่จะโดลงไปช่วยเอง"

ผมพูดแล้วก็โดดลงจากสะพานแล้วดำน้ำลงไปงมร่างที่หมดสติของเธอขึ้นมาบนฝั่ง

"คุณ คุณ ได้ยินผมไหม"

ผมตบหน้าเธอเบา ๆ เพื่อเรียกสติ

"พ่อจ๋า แม่จ๋า" 

หญิงสาวเอ่ยขึ้นพลางร้องไห้

"คุณ ไม่เป็นไรแล้ว ไม่เป็นไรแล้ว"

ผมเอ่ย

เธอค่อย ๆ เปิดเปลือกตาแล้วมองหน้าผมแล้วพูดว่า

"ขอบคุณมากนะคะ"

เธอค่อย ๆ ลุกขึ้นแล้วกอดตัวผมไว้แน่น
"หนูขอบคุณพี่มาก ๆ เลยค่ะ" 

"ไม่เป็นไรแล้ว เดี๋ยวพวกกู้ภัยกับตำรวจก็คงมา"

ผมเอ่ย

ตอนที่ผมและเด็กชายผู้เห็นเหตุการณ์กำลังนั่งรอส่งเธอขึ้นรถพยาบาล ความรู้สึกย่ำแย่ของผมก็ฟุ้งขึ้นมาอีก ผมมองไปที่เชือกบนต้นไม้ใหญ่ และเก้าอี้ที่เตรียมไว้

"พี่คะ เป็นอะไรหรือเปล่า"

หญิงสาวถามผมพลางหันมองตามผมไปที่ต้นไม้ใหญ่

"พี่ไม่เป็นไรนะคะ"

เธอถามย้ำ 

ครู่หนึ่งหน่วยกู้ภัยก็ยกเปลพยาบาลมา หญิงสาวจ้องตาผมแล้วกล่าวว่า
"พี่ต้องเข้มแข็งนะคะ หนูเป็นกำลังใจให้"

พอเธอพูดจบหน่วยกู้ภัยก็ประคองตัวเธอขึ้นไปบนเปล หญิงสาวนอนลงแต่ยังคงจ้องมองมาที่ผม ผมรู้ว่าเธอรู้ว่าผมกำลังจะทำอะไร พวกกู้ภัยหามเธอไปยังรถพยาบาล ผมสบตาเธอไปเรื่อย ๆ จนประตูรถพยาบาลปิดลง

ผมนั่งรอจนทุกคนกลับบ้านไปจนหมด ตอนนี้ดวงอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้าไปแล้ว ผมคิดว่าถึงเวลาที่ผมจะจัดการธุระของตัวเองให้เสร็จเสียที

ผมปีนขึ้นไปบนเก้าอี้ แล้วผูกเชือกที่ห้อยอยู่บนกิ่งไม้ให้แน่นเข้า พอความรู้สึกแย่ดิ่งถึงขีดสุดแล้วผมจึงร้องไห้ออกมา

"ฉันมันไร้ค่า ไม่รู้จะอยู่ต่อไปเพื่ออะไรแล้ว"

"เพื่อช่วยคนไงพี่ พี่ยังช่วยคนอื่นได้"

เสียงเด็กชายพูดขึ้นข้าง ๆ ตัวผม ผมมัวแต่คิดถึงแต่เรื่องของตัวเองจนลืมสังเกตว่าเขามายืนอยู่ใกล้ ๆ

เด็กชายพูด

เหมือนมีแสงสว่างส่องวาบเข้ามาในหัวของผม ผมเร่งมือผูกเชือกและมัดปมให้แน่นเข้า

"พี่จะทำอย่างนี้จริง ๆ เหรอ พ่อแม่สอนผมว่าทำแบบนี่มันไม่ดีหรอก"

เด็กชายพูด

"พี่จะเร่งทำชิงช้าให้เสร็จก่อนค่ำ แล้วพรุ่งนี้เช้ามานั่งเล่นด้วยกันนะ"

ป.ล. ที่มาของเรื่องนี้มาจากการที่ผมไปฝึกอบรมวาดการ์ตูนกับทีมขายหัวเราะเมื่อวันที่หกสิงหาน่ะครับ ระหว่างคิดแก๊กตลก ก็คิดพล็อตนี้ออกมา ตอนแรกก็วาดเป็นการ์ตูนช่องแหละครับ แต่คิดไปคิดมาลองดัดแปลงเป็นเรื่องราวขึ้นมา ถ้าอ่านแล้วไม่เข้าท่าก็ต้องขออภัยด้วยนะครับ