บทกวีบริสุทธิ์เกิดขึ้นมาพร้อมกับจักรวาล
สรรพชีวิตขับขานบทกวีของพวกมันตั้งแต่กำเนิด
พวกมันยินสายฝนอันเป็นบทกวีแห่งฟ้า
ยินสายลมเป็นบทกวีของแมกไม้
แม้แต่ดารารายก็ยังกล่าวบทกวีผ่านแสงให้เห็น
หมาป่ายามเดียวดายก็ขับขานบทกวี
นกน้อยเองก็ขับขานบทกวีในห้วงรัก
หรือแม้แต่มวลมัจฉา ก็ใช้ครีบและหางของมันเขียนบทกวีแห่งการเดินทางไว้ในเกลียวคลื่น
เดิมทีแล้วไม่มีหนังสือเล่มใดจารึกบทกวีเหล่านั้นไว้ให้เราอ่านหรอก
แต่เมื่อมนุษย์หินคนแรกรู้จักร่ำร้องปลดปล่อยความนัยของเขาออกมา
บทกวีทั้งหลายก็สำแดงตัว
กวีมนุษย์ผู้ถือปากกาอยู่ในตอนนี้ จึงมีหน้าที่จดจารึกบทกวีเหล่านั้นไว้
เพื่อมิให้สัญชาตญาณเหล่านั้นสูญสลาย