เราเป็นคนหนึ่งที่โครตอเลิทแบบเป็นคนบ้าบอมากๆ เราใช้ชีวิตแบบอยู่เพื่อกิน นอน เล่นและหวีดศิลปินที่ชอบไปวันๆ
สิ่งที่เรากลัวมากๆคือความเศร้า เรากลัวที่จะไม่ได้เห็นตัวเองยิ้ม หัวเราะ และมีความสุข
เราจะกังวลมากๆกลัวว่าศิลปินที่เราชื่นชอบจะกลายมาเป็นโรคนี้ เพราะกระแสด้านลบที่โจมตีเรามักจะให้กำลังใจเขาห่างๆ
แต่ใครจะรู้ว่าจะเป็นเราซะเองที่เป็น5555
ไม่เห็นน่าตลกเลยเนอะ...
อืมมมม เราเริ่มเป็นแบบนี้มาจะครึ่งปีแล้ว ในตอนแรกเราก็เพียงคิดว่าสักวันมันจะหายไปเอง แต่ไม่เลย มันไม่หาย....
ธันวาคมปีที่แล้วข่าวที่กลายเป็นกระแสฮือฮามากๆก็คงไม่พ้นข่าวการเสียชีวิตของนักร้องคนหนึ่งซึ่งมีสาเหตุมากจากโรคนี้
ตอนนั้นเราเข้าค่ายอยู่ที่เขาเขียว จำได้ว่าพอวิทยากรปล่อยให้กลับเข้าที่พัก เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องฮือฮาในหมู่เด็กสาว บางคนก็นั่งเสิร์ชข่าวด้วยความสงสัย บางคนก็นั่งร้องไห้เงียบๆอยู่กับเพื่อนฝูง
เรานั่งไถ่ไทม์ไลน์ทวิตเตอร์ด้วยความกังวล เราก็คงจะเฉยๆกับเรื่องนี้มากถ้าหากคนที่เป็นข่าวไม่ใช่หนึ่งในนักร้องที่เราชื่นชอบ เขาอาจไม่ใช่วงที่เราชอบ เราอาจไม่ได้รักเขาเท่าวงเกิร์ลกรุ๊ปวงนั้นแต่เราชื่นชมในตัวเขามากๆ
เราตื่นมาพร้อมความจริงที่ว่าเขาจากเราไปแล้ว
เราจำได้ว่าตัวเองไม่ร้องไห้เลย เรายังทำกิจกรรมเป็นอย่างดี ซึ่งความจริงคือเราเสียใจและดาวน์มากๆ เพียงแต่สถานที่หรือผู้คนมันทำให้ไม่เหมาะสมถ้าหากจะมานั่งซึมเศร้า
เราหยุดเรียนไปสามวัน สามวันที่ทรมานโครตๆสำหรับเรา เรารู้สึกแย่มากๆ แย่จนแบบเราแค่อยากนอนกอดตัวเองอยู่ในห้องมืดๆเท่านั้นเพียงลำพัง
แต่เราก็ผ่านมันมาได้พร้อมกับรอยแผล
มาช่วงสองสามสัปดาห์มานี้ที่เลวร้ายมากๆสำหรับเรา
เรากลายเป็นคนขี้หงุดหงิด บางครั้งเราก็เศร้ามากๆ ถึงขนาดที่แค่นั่งฟังเพลงเรายังร้องไห้ทั้งที่เป็นเพลงของวงที่ชื่นชอบ แม้กระทั่งหลานที่ทำให้เรายิ้มได้ทุกครั้งแต่พอมาช่วงนี้เป็นเราที่น้ำตาไหลต่อหน้าเธอ เรานอนไม่หลับ ร้องไห้ทุกคืน มันแย่มากๆ5555
และเรากำลังเตรียมตัวไปหาหมอเพื่อดูว่าเราเป็นจริงๆรึเปล่า
เอาวะ สู้หน่อยยยย
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in