เหมือนเราถูกพระเจ้ากำหนดมาแล้วว่าให้เป็นคนที่รอทุกๆอย่างตลอดไป 

แล้วเราจะเริ่มชินกับมัน เรารอได้ แต่คงไม่นานเท่าตลอดไป 

ในบางครั้ง การรอมันก็มีความหมายมันมีทั้งดีและไม่ดี ช่วงเวลาระหว่างที่รอ เราก็ได้อะไรจากมันติดตัวกลับมาบ้างแหละ ประโยคนี้เป็นสิ่งที่เราได้รับมันจริงๆ หรือเป็นแค่คำปลอบใจให้คนที่รอ 

ในหนึ่งวันเรารออะไรไปแล้วกี่อย่าง?

เราใช้เวลาที่มีอยู่ได้อย่างมีคุณภาพมั้ย?

ความอดทนรอของคนเรามีต่างกัน พอเราเริ่มชิน มันก็ไม่แย่เท่าไหรที่เราจะเลือกรอ บางสิ่งบางอย่างที่จะได้ในแต่ละครั้ง พอมีอีกคน สองคน หรือสามคน เพิ่มมาเรื่อยๆ ทุกคนไม่เหมือนกัน พวกเรารู้เรื่องนั้นดี คงไม่ใช่ทุกคนที่จะอยากรอกับเราไปนานๆ

เราเริ่มที่จะออกมาอยู่คนเดียวอีกครั้ง เพราะการถูกจำกัดด้วยคำว่า รอ

นี่แหละสิ่งที่อยู่ในใจเรา 

หรือบางทีเรื่องทั้งหมดนี้ เราอาจจะแค่คิดมากไปเอง