เพื่อนร่วมงานของผมเอ่ย ถึงคดีฆาตกรรมหญิงสาวรายหนึ่ง
และศพสองท่อนที่ทอดร่างอยู่บนพื้นหญ้าฉ่ำน้ำค้างนั้นก็อยู่ในสภาพเดียวกัน ต่างเพียงเป็นศพของผู้ชาย


ใบหน้าของเขาไม่ได้ถูกทำลาย แต่เหมือนกำลังเผยอยิ้มอย่างพึงพอใจที่ผลออกมาเป็นเช่นนี้
ผมจำรอยยิ้มนั้นได้ดี... เช่นเดียวกับดวงตาสีดำสนิทคู่ที่ผมไม่เคยลืมได้เลยคู่นั้น....

---------------------------------------- 

2. แรคคูน


“เรียกมันว่า ‘แรคคูนกระหายเลือด’ ดีมั้ย”

เขาใช้คำว่า ‘Bloody Raccoon’ และผมรู้ว่า เขาจงใจเล่นคำ
ผมคิดว่าตัวเองกำลังยิ้มขันกับมุกตลกหน้าตายนั้นของลีโอ คิงส์ลีย์ แต่ก็ไม่
เสียงที่เปล่งจากปากของผม ไม่ใช่เสียงหัวเราะ แต่เป็นเสียงของความว่างเปล่า

“นายโอเคนะ ฮัล” เขาวางมือบนไหล่ของผม เอียงศีรษะมองด้วยท่าทางที่เขาชอบทำ
ผมพยักหน้า คิดว่าสีหน้าของตัวเองคงจะย่ำแย่เสียจนเขาต้องออกปากเอ่ยถามด้วยความห่วงใย
แรงบีบจากมือที่ใช้แสวงหาความจริงจากคนตายแล้วส่งต่อให้ผม ทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองยังมีชีวิต
“ผมโอเค... ลีโอ...” ผมเอ่ยตอบ แต่เสียงของผมตรงข้ามกับที่พูด “คุณว่างไปดื่มกับผมหรือเปล่า”



ผมรอจนเขาเลิกงาน เขานั่งรถไปกับผม เราแวะซื้ออาหารจีนกับเบียร์ไปกินที่บ้านของเขา
ทุกอย่างเป็นความคิดของลีโอ และผมก็ปล่อยให้ทุกอย่างอยู่ในการตัดสินใจของเขาทั้งหมด
ในช่วงเวลาอย่างนี้ การมีใครสักคนที่ไว้ใจได้และพูดคุยกันได้อย่างสนิทใจ คือ สิ่งที่ผมต้องการที่สุด


“ทำไมคุณถึงบอกให้ผมเรียกไอ้ฆาตกรที่ฆ่า ‘เขา’ ว่า ‘แรคคูนกระหายเลือด’ ล่ะ”
ผมถามขึ้นในที่สุด หลังจากอาหารค่ำจบลง และเราย้ายมาดื่มเบียร์ที่โซฟาหน้าโทรทัศน์
ลีโอเลิกคิ้วนิดหนึ่ง ทำท่าเหมือนนึกถึงสิ่งที่ตัวเองพูดไปเมื่อบ่ายนี้ แล้วหัวเราะออกมา

เขาไม่ได้ตอบผมทันที ยกกระป๋องฟอสเตอร์ขึ้นดื่ม พาดแขนตามความยาวของพนักโซฟา
“เพราะตำรวจอย่างพวกคุณไม่ชอบตั้งฉายาให้อาชญากร แต่สื่อต้องการมันไงล่ะ”
ผมมองหน้าเขา และทำเสียงหือในลำคอ ในขณะที่เขาหัวเราะกับท่าทางของผม


“ถ้าตำรวจไม่ตั้งฉายาให้ พวกสื่อก็จะเอาไปตั้งกันเอง และยิ่งฟังดูดีเท่าไหร่
คนร้ายที่หวังให้ตัวเองเป็นที่รู้จักด้วยผลงานที่มีลายเซ็นเป็นของตัวเอง หรือ
เป็นการฆาตกรรมเลียนแบบผลงานของคนอื่นที่เป็นที่รู้จัด มันก็จะยิ่งภาคภูมิใจ”
เขาบอก “เพราะฉะนั้น ตำรวจอย่างนายก็ควรจะตั้งฉายาที่ฟังดูน่ารักน่าเอ็นดูให้แทน
เพื่อที่สื่อจะได้เอาไปลง แล้วมันก็จะรู้สึกว่าตัวเองถูกหยามน้ำหน้าแทนที่จะภูมิใจไง”


“ฉายาที่คุณตั้งให้จะทำให้พวกผมต้องทำงานเพิ่มขึ้นอีกละ ไม่ว่า” ผมกลั้นยิ้ม
“ถ้าเกิดมันโมโหขึ้นมาเพราะคิดว่า ตำรวจมองมันเป็นตัวตลกแล้วฆ่าเพิ่มอีกรายล่ะ”
“ฉันก็มีงานที่ต้องทำเพิ่มไงล่ะ จะอะไรซะอีก” เขาไหวไหล่ ก่อนฉีกยิ้มกว้างให้ผม
“นายเข้าใจแล้วใช่ไหม ว่าทำไมฉันไม่ควรทำอาชีพเป็นนักจิตวิทยาอาชญากรรม”


สิ่งที่เขาพูดทำให้ผมหัวเราะออกมาได้ในที่สุด เป็นครั้งแรกในช่วงเวลาตลอดวันที่ผ่านมา
ในขณะที่ลีโอแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ มองผมยิ้ม ๆ และดื่มเบียร์ที่เหลืออยู่จนหมดกระป๋อง


“แล้วทำไมต้องเป็นแรคคูน” ผมถาม เท่าที่รู้จักกันมา ผมคิดว่าเขามีเหตุผลบางอย่าง
“แรคคูนเป็นสัตว์ที่มีพฤติกรรมเอาอาหารไปล้างน้ำก่อนกิน” เขาอธิบาย
“ศพของเหยื่อสะอาดหมดจด ไม่มีรอยคราบเลือดเลยแม้แต่นิดเดียว
เหมือนเลือดถูกดูดออกจนหมด ก่อนที่อาชญากรจะลงมือหั่นเขาเป็นสองท่อน”


คำอธิบายของเขาทำให้ผมคลื่นไส้อย่างบอกไม่ถูก เมื่อนึกภาพตามไปด้วย
ถ้าหากชายหนุ่มคนนั้น ไม่ใช่คนที่ผมนอนด้วยเมื่อสองวันก่อน ใจผมคงสงบได้มากกว่านี้


ดวงตาที่เคยสะท้อนภาพของผมในคืนวันนั้นดับแสงและขุ่นมัว
แต่ดวงตาไร้ชีวิตคู่เดียวกันที่มาพร้อมกับรอยยิ้มปริศนาบนใบหน้าของเขา
ทำให้ผมรู้สึกว่า ตนเองกำลังจ้องมองเข้าไปในความมืดลึกล้ำที่หาจุดสิ้นสุดไม่ได้


“ฮัล...” เสียงเรียกของลีโอ และปลายนิ้วหยาบด้านเพราะสารเคมีและผงแป้งจากถุงมือผ่าตัด
ที่เกลี่ยอยู่ข้างแก้มของผม เรียกให้ผมตื่นขึ้นจากภวังค์ความคิด “เราหยุดคุยเรื่องนี้กันดีไหม”


ผมสบตากับดวงตาสีฟ้าที่ซ่อนอยู่ใต้ผมสีเทาที่ตกลงมาระเหนือหน้าผากของเขา
ฝืนยิ้มให้เขา ก่อนส่ายหน้าแทนคำตอบ “ผมไม่เป็นไร แค่กำลังคิดถึงคำว่า ล้างก่อนกินของคุณ”
แพทย์นิติเวชทำเสียงเหมือนหัวเราะอยู่ในลำคอ มือของเขาย้ายจากพนักโซฟามาโอบบ่าผมเอาไว้
“ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้นเสียทีเดียวหรอก... เรายังพอมีเวลา และนายควรจะพักได้แล้ว”


“แต่...” ผมขยับตัวจะลุกขึ้น แต่มือข้างนั้นของเขา กดผมให้นั่งลงข้างเขาตามเดิม
ดึงตัวผมให้เอนลงไปอิงกับบ่าของเขา แววตาของเขาที่ก้มหน้าลงมามองทำให้ใจผมสะท้านวูบ
“นายชอบผู้ชายคนที่ตายไปคนนั้นใช่ไหม ฮารุ”
ชื่อจริงของผมที่เขาใช้เรียกหมายความว่าคำถามนั้นจริงจังอย่างที่สุด


ผมไม่ได้ปิดบังลีโอเรื่องที่ผมเคยพบผู้ตาย 

แต่ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองจะชอบคนที่นอนด้วยกันแค่หนเดียวได้
ในขณะที่ลีโอถือเอาความเงียบของผมเป็นคำตอบของคำถาม 

และดึงตัวผมไปกอดเอาไว้เหมือนปลอบเด็ก
ผมตอบคำถามของเขาอยู่ในใจ... ผมชอบชายหนุ่มคนนั้นหรือเปล่า... 

คำตอบของผมมีทั้งใช่ และไม่ใช่...