คำเตือน: มีเนื้อหาเกี่ยวกับความตาย อาจไม่เหมาะกับผู้ที่มีอารมณ์อ่อนไหว

เราเผชิญหน้ากับความตายนับตั้งแต่สูดลมหายใจเฮือกแรกในห้องคลอด สถานที่ที่ความตายจ่อปลายมีดอยู่บริเวณเส้นเลือดใหญ่ หากธรรมชาติอนุญาตให้รอดมาได้ เราก็ต้องดิ้นรนใช้ชีวิตต่อไปโดยมีความตายกระซิบอยู่ข้างใบหู เราสูดอากาศพิษเข้าไปในปอด ส่งผ่านไปยังถุงลม สะสมก๊าซโสมมทีละน้อย เฝ้าคอยความตายในวันสุดท้าย เรากลิ้งเกลือกไปบนเส้นทางมรณะและใช้ชีวิตโดยที่รู้ดีว่าสักวันหนึ่งจะต้องสิ้นลมหายใจ 

ยามแสงอรุณสาดส่อง เราตื่นขึ้นมาเพื่อเผชิญกับนัยน์ตาแห่งชะตากรรมที่จับจ้องมาจากเพดาน มันมองตามทุกการเคลื่อนไหวและยิ้มเยาะให้กับทุกอันตรายที่ต้องเผชิญ มันไม่ห่วงหา ไม่ก้าวก่าย ไม่เหนื่อยล้า และไม่เคยปิดเปลือกตานั้นเลย

เรากระเดือกอาหารที่มีหนามแหลมลงไปทำลายหลอดอาหาร รอคอยวันที่มันจะกัดกร่อนกระเพาะจนผุพัง จากนั้นก้มลงมองนาฬิกา เฝ้าคะนึงหาคนที่ไม่เคยคิดถึง ในห้องที่คับแคบนี้มีเพียงร่างกายเปล่าเปลี่ยวเดียวดายกับความตายที่เป็นเพื่อนสนิท

ขาสองข้างถูกแรงดึงดูดให้เดินออกไปตามทางที่คุ้นเคย ทำสิ่งต่าง ๆ ที่เคยคุ้น ตัดสินใจเลือกเส้นทางที่ผิดพลาดซ้ำแล้วซ้ำเล่าโดยถูกหลอกให้หวังว่าสักวันหนึ่งมันจะถูกต้องสักครา เราใช้เวลาส่วนมากไปกับความฝันที่ไม่มีวันเป็นจริงแต่มันกลับเป็นเพียงเสี้ยวเวลาอันน้อยนิดของจักรวาล เราหวังว่ามันจะมาถึงสักวันแต่มันกลับไม่เคยมาถึงเลย

ยามตะวันคล้อยต่ำ เราทิ้งตัวลงบนม้านั่งที่แบกรับน้ำหนักของความทุกข์ เราหัวเราะออกมาแม้ในใจจะกลวงเปล่า สสารที่ประกอบเป็นร่างกายค่อย ๆ สลายไปทีละนิดเหลือทิ้งไว้เป็นมลพิษในชั้นบรรยากาศ เราเริ่มตั้งคำถามว่าตัวตนของเราเป็นลำธารเน่าเหม็นในระบบนิเวศและทำให้สมดุลของมันพังทลายหรือเปล่า

เมื่อดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้า เราหวังเพียงแค่สักวันจะมีใครบางคนเฝ้ารอความตายไปด้วยกัน เราเริ่มตระหนักได้ว่าตัวเองไม่สลักสำคัญและสงสัยว่าสุนัขตัวนั้นกำลังเห่าอะไร เราก้มลงมองนาฬิกา เฝ้าคะนึงหาคนที่ไม่เคยคิดถึง แล้วหันไปถามความตายว่าเมื่อไรจะหมดเวลาเสียที