ทำไมมันไม่ค่อยชัดเลยนะ ทำไมระเบียงทางเดินโรงเรียนมันมัวๆแบบนี้นะ หรือฉันจะสายตาสั้นแล้ว? อาาาา คงเป็นเพราะแสงเลเซอร์ในคลับใหม่ที่ฉันไปเมื่อคืนแหงๆเลย แรงเอาเรื่องอยู่นะ เสียดายจังเครื่องดื่มเด็ดๆทั้งนั้นคงไม่ได้ไปแล้วหนะสิ ให้ตายไม่อยากมาโรงเรียนเล๊ยยยยย ฉันอยากจะออกจากกรอบนี่สักทีน๊าาา!!! 

ฟุ่บ!! 

ฉันทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ที่นั่งประจำในห้องและฟุบลงกับโต๊ะเรียนประจำของฉันเหมือนผัก ในขณะที่รักเรียนคนอื่น ต่างเดินไปเดินมาและจับกลุ่มคุยกัน ทักทายกันให้วุ่นเพราะวันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรกของการเริ่มเทอมใหม่ของ Loona Academy โรงเรียน มัธยมปลายไฮสคูลที่คุมโทนสุดๆทั้งตึกเรียน เครื่องแบบนักเรียน และ นิสัยของนักเรียนด้วย การที่คนอยากจะเข้าที่นี่ก็ไม่ยากหรอกแค่มีเงินกับมันสมอง แต่สุดท้ายใครๆก็ต้องเอาตัวรอดทั้งนั้น พ่อบุณธรรมของฉันยัดเงินให้เรียนที่นี่ด้วยแลกกับข้อเสนอที่ฉันจะได้ปาร์ตี้สุดเหวี่ยงทุกคืนไม่งั้นฉันจะไม่ยอมไปโรงเรียน  เพราะเขาไม่ยอมให้ฉันไม่มีก่ารศึกษาและเมาแอ๋ทุกวัน ซึ่งฉันเลือกการปาร์ตี้ทุกคืนมากกว่ามานั่งเรียน เด็กส่วนใหญ่ไม่มีใครปาร์ตี้ทุกคืนแต่ฉันชอบมันมากๆ อย่างน้อยฉันก็ได้ออกจากบ้านทุกคืนปวดหัวตอนกลางวันนิดหน่อย กลางคืนล้างด้วยแอลกอฮอล์แค่นี้ก็หายเป็นปริดทิ้งแล้ววว แต่จะให้มาปวดหัวครึ่งเช้ามันน่าเบื่อชะมัด 

ปัง!!! 

ฝ่ามือนึงกระทบลงบนโต๊ะฉันจนต้องทำให้ฉันสะดุ้งเด้งตัวขึ้นมา

"ยัยซันนี่ เปิดเทอมวันแรกก็สภาพแบบนี้เลยนะ !!! " หญิงสาวผมบ๊อบดำตรงหน้าฉันพูด เธอชื่อ เนเน่ เป็นเพื่อนหญิงที่สนิทที่สุดในโรงเรียน ไม่สิคงเป็นเพื่อนผู้หญิงคนเดียวที่สนิทด้วยแหละ เรียนด้วยกันมาตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้ แต่พอขึ้นมัธยมปลายเราดันได้แยกห้องกัน แต่ เน่เน่ มักจะมาหาฉันหลังเลิกเรียนทุกวันอันที่จริงคนๆนี้แหละที่ทำให้ฉันรอดมาจนถึงทุกวันนี้ 

"ฮาย เน่เน๊ " ฉันตาลอยทักทายเนเน่ที่ทำหน้ามุ้ยอยู่หน้าโต๊ะ 

"ตับเธอมันทำด้วยอะไรกันนะ ฉันละห่วงเธอจริงๆว่าสักวัน ตับเธอมันจะแข็งจนตกลงมาอยู่ที่ตาตุ่ม" 

"ก็อีตาเพย์ตั้นหนะสิ ชวนฉันไป เขาบอกไปเจอที่เด็ดๆมา เครื่องดื่มดีสุดๆ แต่ฉันจะตาบอดเพราะแสงไฟมันสุดๆไปเลยหนะสิ ฮ่าๆ" ฉันขำแห้งเพราะร่างกายอ่อนเพลียมากๆ 

"เธอแค่เมค้างย่ะยัยจิ้งจอก   ให้ตายสิดีแค่ไหนที่หมอนั่นไม่พาลหาเรื่องอะไรมาให้เธอเจ็บตัว" 

"แต่เพื่อนของหมอนั่นแต่ละคนหน้าตาดีสุดๆไปเลยนะ ไว้ไปด้วยกันสิเนเน่" 

"ฉันไปแน่ถ้าเธอบอกฉันว่าไปกับหมอนั่นอีก!!!" ฉันหลับตาปี๋เพราะเนเน่ ตะคอกใส่ฉันเสียงดังจนคนในห้องหันมามอง 

"T^Tอย่าตะโกนสิ ฉันรู้แล้ว ฉันขอโทษ"

"หมอนั่นหัวร้อนง่ายตีกับใครไปทั่วเธอก็รู้" เนเน่ถอนหายใจแล้วกอดออก  

"อือออออ" 

"นี่ถ้าครูมาเห็นสภาพเธอแบบนี้แย่แน่ ฉันไม่อยากให้ครูเรียกเธอไปคุยหรอกนะ" เนเน่ยื่นยาแก้เมาค้างให้ฉัน ฉันรับจากมือเนเน่มาและหาวใส่เธอไป1ทีพร้อมยิ้มเคลิ้มๆให้เพราะความง่วง แล้วเนเน่ก็เดินออกไปเพราะใกล้เวลาเริ่มเรียนแล้ว ฉันลุกจากที่นั่งแล้วเดินไปที่ตู้กดน้ำ ฉันกดน้ำออกมาและฉีกซองยา แต่อยู่ๆก้อเหมือนมีฟ้าเเปรี้ยลงมาที่คอ ฉันอยากอาเจียนเพราะ เมาค้างและเครื่องดื่มเมื่อคืนทำเอาฉันมึงหัวมากๆไม่ได้สิ ฉันต้องไปห้องน้ำด่วนจะมาปล่อยหราตรงนี้ไม่ด้ายยยย!!! แต่จังหวะที่กลับตัวฉันก็ชนกับร่างๆสูงๆเข้าแต่ฉันยังเอามืออุดปากตัวเองไว้ แต่แรกกระแทกทำให้ไอที่อยู่ในคอฉันมันเพิ่มระดับสูงขึ้น ให้ตายสิฉันเกือบพุ่งแล้ว ถ้าพุ่งใส่ละก็ได้เหม็นหึ่งทั้งวันแน่  เกือบไปแล้วนะ 

"เฮ้ เธอโอเครึเปล่า" เสียงผู้ชายตรงหน้าฉันพูด เขามีผมสีดำสนิทนัยต์ตาสีเทาอ่อน ถามฉันและเขาพยายามจับดึงมือที่ฉันอุดปากออก แต่ความที่เขาสูงฉันต้องเงยหน้าพูดกับเขา เลยทำให้ไอในคอฉันมันอยากออกมาเรื่อยๆ มันจะพุ่งแล้ววว!!!! ฉันก้มลงแล้วพยายามจะวิ่งอ้อมแต่เขาดันขวางฉันไว้ ให้ตายสิหลีกไปนะะ TxT

"เฮ้  ผมจะพาคุณไปห้องพยาบาล บอกผมว่าคุณเป็นอะไร "  ขอพยายามแกะมือฉันออก ฉันก็สู้โดนที่อุดปากแน่นกว่าเดิมม

"TxT" ฉันอยากไปห้องน้ำไม่ใช่ห้องพยาบาลนะ  อึก ไม่ไหวแล้วววว  

"บอกผม" เขากระชากมือที่ฉันอุดปากออกด้วยแรงรวดเดียวโดยที่ฉันไม่สามารถสู้ได้

"อ้วกกกก!!!!!" ในที่สุดมันก็ล้นออกมากองบนพื้น กลิ่นไวน์แรงมากๆ และอยู่ๆมือของฉันก็ไร้แรง ขวดน้ำและยาตกลงพื้นฉันจำได้แค่ว่าร่วงลงไปกองกับพื้นและเด็กนักเรียนคนอื่นๆก็วิ่งกรูเข้ามา หนักหัวชะมัด!!อย่ามายุ่งกับฉันนะ ออกไปฉัน... ฉันนน 

ไม่รู้ว่าฉันหลับไำปนานเท่าไหร่แต่ก็นานพอสมควรเลย ฉันตื่นมาในห้องสีขาวที่มีเตียงผู้ป่วยเต็มไปหมด อาห้องพยาบาลสินะ ให้ตายสิฉันพลาดคลาสแรกไปรึเปล่านะ แล้วยังอ้วกตรงทางเดินอีกกลิ่นก็ใช่เล่นฉันต้องโดนเรียกไปบ่นอีกแน่เลย วันแรกเปิดเทอมฉันนี่ดูไม่ได้เหมือนที่เนเน่บอกเลย อ๊าน่าอายชะมัดยิ่งตอนพุ่งออกมาฉันต้องดูไม่ได้แน่ๆTT ฉันลุกขึ้นมานั่งพิงกับหัวเตียงและถอนให้ใจเบาๆ  แล้วร่างสูงๆก็เดินมาข้างเตียงฉันร่างสูงคุ้นตาเมื่อกี้นี้  

"นี่ยาคุณ" ผู้ชายที่ทำฉันขายหน้าและซวยคนนั้นยื่นซองยาแก้เมาค้างมาให้ฉัน ฉันเหลือบมองที่ตัวเขาพบว่าเสื้อผ้าสะเอียม ค่อยยังชั่วฉันไม่ได้อ้กเลอะเขาสินะ แต่เขาก็เป็นคนทำให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ไง!!! 

ฉันรีบคว้ายาจากมือเขาแล้วก้มหน้า 

"ถ้าไม่ใช่เพราะนายขวางฉัน มันก็ไม่เป็นแบบนี้หรอก ไปซะ!!" ฉันก้มหน้าแล้วกัดฟันแน่น 

"คุณต้องขอบคุณผม" 

"ไรนะ!?" ฉันมองหน้าแล้วขมวดคิ้วเขาเมื่อเขาเอ่ยประโยคนั้นขึ้นมา เพราะเขาแท้ๆไม่ใช่หรอที่ทำฉันขายหน้าแล้วยังขวางจนฉันอ้วกท่ามกลางฝูงนักเรียน อับขายขี้หน้า จนเป็นที่จดจำไปแล้วมั้ง ยังให้ฉันขอโทษอีกหรออ!!! 

"ขอบคุณผมไง" 

"จะบ้าหรอ ทำไมฉันต้องขอบคุณนาย  นายขวางฉันไม่ให้ไปห้องน้ำจนฉันต้องอ้วกกองบนพื้นไงหละ ต่อหน้าทุกคนในโรงเรียนเลยนะ!!" 

"อันที่จริงคุณไม่ได้อ้วกบนพื้นคุณอ้วกใส่ผม" 

"ไงนะ!? แต่เสื้อผ้านายไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย" ฉันกรอกตาชุดเครื่องแบบของเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า ดูดีชะมัด เห้ยย!!! ไม่ใช่สิ ไม่ใช่!!!!!- - * ในหัวคิดอะไรของเธอห๊ะซันนี่ 

"เขาดึงเธอไปกอดตอนกับลังพุ่งไงหละ" ผู้ชายผมสีเทาอ่อนเลื่อนม่านเตียงข้างๆออก ซึ่งไม่ได้สังเกตสักนิดว่ามีคนอยู่ข้างๆเตียงฉัน นั่นคือเพย์ตั้นนักเรียนรุ่นเดียวกับคนที่ฉันไปคลับด้วยเมื่อคืนนี้ ใบหน้าเขามักจะมีพาสเตอร์แปะอยู่อย่างน้อย1ที่ไม่นับตามตัวอีก 

"ไง..นะ!?" ฉันขมวดคิ้วด้วยความมึนงง 

"ไวน์เมื่อคืนล้างสมองเธอรึไง หมอนี่กอดเธอไว้ตอนเธอกำลังพุ่ง มันเลอะตัวเขาไปหมด ไม่ตกพื้นสักหยด แล้วฉันคือคนนำทางให้เขาพาเธอมาที่ห้องพยาบาลไงหละ เพราะเธอดันสลบไปหลังจากที่พ้นสายรุ้งออกมา" เพย์ตั้นพูดลางยิ้มเยาะด้วยความพอใจ 

"ผมไปซื้อเครื่องแบบที่ร้านมาเปลี่ยน ตัวเก่าผมทิ้งไปแล้วหละ" ก็แน่สิกลิ่นแรงขนาดนั้น แต่รวยชะมัด 

"ขอบคุณผมได้รึยัง" เขาท้วง 

"ไม่!!! ฉันไม่ได้ขอให้นายมาช่วยสักหน่อยถ้านายไม่มา ฉันก็ไปห้องน้ำทันแล้ว เพราะนายทำตัวเองต่างหากแล้วจะมาขอให้ฉันขอบคุณเนี่ยนะ " 

"ถ้าคุณขอบคุณผม คุณจะไม่ถูกครูเรียกไปพบและเชิญกลับบ้านเหมือนครั้งก่อนๆ เพราะผมจะบอกว่าคุณไม่สบายเพราะโดนผู้ชายมอมมา" นี่มันเป็นการสร้างภาพให้ฉันรอกและเสียหายไปพร้อมๆกันด้วยนี่หว่า 

"ไม่!!!!"

"คุณจะขอบคุณผมตรงนี้หรือจะไปขอบคุณในห้องเรียนของเรากันหละ"เขาพูดพลางมองต่ำลงมาที่ฉัน เดี๋ยวนะหมอนี่บอกห้องเรียนของเรา?แต่ฉันไม่เคยเห็นหน้าหมอนี่เลยนะหมายความว่าไง!! 

"ฉันของีบหละ รีบๆขอบคุณละรีบๆไปกันซะนะ" เพย์ตั้นพูดพลางดึงม่านกั้นมาปิดและนอนลงปล่อยให้ฉันกับหมอนี่เหวี่ยงใส่กัน

"นายกลับไปห้องเรียนนายไปซะ ฉันไม่ขอบคุณ" 

"ห้องเรียนคุณก็ห้องเรียนผมไงหละ" 

"ไงนะ!?" 

"ผม มิดไนท์ นักเรียนใหม่ห้องคุณ แล้วตกลงจะไปขอบคุณผมที่ห้องเรียนรึเปล่า?" 

"0_0" 

นัก-เรียน-ใหม่ กลางเทอมเนี่ยนะ!!! แล้ว อยู่ห้องเดียวกับฉันน!!!!! อวสานวันเปิดเทอมของซันนี่หรอเนี่ย!!!! ฉันเกลียดดโรงเรียนมัธโยมมมมม!!!!!!!!