บอกหน่อยเถิดรัก...บอกว่าเป็นเช่นไร

ฉันไม่เคยรู้ว่าทำไม ฉันไม่เคยเข้าใจอะไร…

ทำไมเมื่อมีรักฉันจึ่งต้องช้ำใจ…

หากเป็นยังงั้นขอได้ไหม...ให้ฉันไม่รักใครอีกเลย

“สบายดีไหม?”

สวมเสื้อกันหนาว ที่จริงๆใช้กันแดดมากกว่า คว้าเป้เดินออกจากบ้าน กระโดดขึ้นคร่อมมอไซค์คันเก่ง ไม่นานก็มาถึงคณะ ข้อความที่ถูกอ่านแต่ไม่ได้ตอบกลับถูกดันด้วยแชทของคนอื่น ทำเมินไม่สนใจแต่หัวใจกลับสะเทือนไหวอย่างรุนแรงทุกครั้งที่ข้อความในเดมนี้โผล่ขึ้นมา

ไม่สบายเลยว่ะ…

ตั้งแต่เธอหายไป…

“กินอะไรหรือยัง?”

อีกแล้ว...ข้อความจากคนที่หายไปจากชีวิต ยกมือตักข้าวเข้าปาก กดอ่านแล้วปิดลง กดเลื่อนเข้าไปในแอคทวิตเธอ  

อืม...ก็ดูมีความสุขดีนี่   

ยิ้มมากกว่าทางนี้ซะอีก

“เป็นห่วงนะเว่ย”

เหมือนตรวนที่มองไม่เห็น ช่วงเย็นของวัน ยกมือขึ้นลูบรอยสัก ชื่อของเธอยังอยู่ เคยเป็นความสุขเคยเป็นทุกอย่าง และก็ยังคงเป็น ไม่เคยเลือนหาย รู้สึกอึดอัดความเป็นห่วงกำลังรัดคอเขาไว้

เธอเดินไปแล้ว..แสนไกล

ทางนี้ต่างหาก...ที่กำลังจม

ไปไหนไม่รอด

“คิดถึง…”

เขาปิดโทรศัพท์ เงยหน้าขึ้นมองมองท้องฟ้าสีกรมท่า ไม่มีดาว ไม่มีพระจันทร์ ไม่มีอะไรซักอย่าง มีแต่เขาที่โดดเดี่ยวเพียงลำพัง  บุหรี่มวนแล้วมวนเล่าถูกจุดขึ้น ยุ่งเหยิงไปหมดในความรู้สึก

ความเป็นห่วงของเธอกำลังฆ่าเขา

คิดว่าเดินออกมาไกลแล้วแต่เปล่า…

เขายังอยู่ที่เดิม...ด้วยปลอกคอที่เธอทิ้งไว้…

‘ อย่าส่งข้อความมาอีกเลย….ขอร้อง ‘

กดส่งไป ก่อนฟุบหน้าลงกับระเบียง สุดท้ายก็ได้แต่นั่งกอดตัวเองร้องให้  สะอึกสะอื้นเป็นเด็กๆ เพียงแค่เธอจะเห็นใจ ทำตามคำขอร้องของเขาบ้าง

‘ อย่าทำเหมือนเป็นห่วงเลย...ถ้าจะไม่กลับมา ‘

‘ อย่าใจร้ายนักเลย‘