เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
บุหลันดั้นเมฆpiyarak_s
บทนำ
  • กลุ่มเมฆหนาแผ่กระจายทั่วฟ้ายามราตรีบดบังซ่อนแสงจันทร์คืนเพ็ญไว้เบื้องหลัง อากาศเดือนอ้ายหนาวเหน็บจับใจเพียงใด ใจของคนที่เหม่อมองผืนฟ้านอกหน้าต่างยิ่งเยียบเย็นยิ่งกว่า อึมครึมยิ่งกว่าบรรยากาศภายนอกหลายเท่า 


    ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างเตียงคนเจ็บถอนใจยาวนาน ก่อนหันมองยังผู้ที่หลับตานิ่งอยู่ แล้วเปลี่ยนท่านั่งจากขัดสมาธิเป็นคุกเข่า หยิบเอาผ้าหมาดที่วางเหนือหน้าผากของอีกฝ่ายออก จุ่มน้ำในขัน ซักและบิดเบา ๆ พับให้ขนาดพอดี แล้ววางกลับลงบนหน้าผากร้อนจัดเพราะพิษไข้ 


    สถานการณ์ที่เป็นอยู่แทบไม่ต่างจากฟากฟ้ายามนี้นัก 

      
    ธรรมย่อมรักษาผู้ประพฤติธรรมกระนั้นหรือ... ถ้อยความนี้ที่ใครต่อใครย้ำกลายเป็นคำถามที่ก่อตัวขึ้นในใจ


    เรื่องราวที่เกิดขึ้นหลายวันนี้ เป็นเพราะการพยายามรักษาความยุติธรรม แต่ฟ้าดินช่างไม่ยุติธรรมกับผู้ที่พยายามธำรงไว้ซึ่งความยุติธรรมและหน้าที่ของตนเองเอาเสียเลย


    ความคิดของชายหนุ่มเวียนวนและสับสนจนข่มตาให้พักผ่อนอย่างที่ควรทำไม่ได้ และยิ่งพยายามเรียบเรียงเรื่องราวอันเป็นต้นเหตุให้คนบนเตียงต้องได้รับอันตรายอย่างที่อีกฝ่ายเคยสอนและชี้ให้เห็นอย่างเป็นระบบและขั้นตอนก็ยิ่งทำไม่ไหว ยิ่งคิดสิ่งใดไม่ออกก็ยิ่งรู้สึกว่าตนเองช่างไร้ประโยชน์เหลือประมาณ

      
    เขาเอื้อมมือไปแตะแขนของคนที่นอนอยู่ ทรวงอกที่สะท้อนขึ้นลงใต้ผ้าห่มอยู่ในจังหวะสม่ำเสมอพอให้เบาใจลงได้บ้าง แม้ไข้จะยังไม่ลดและบาดแผลจะยังไม่สมานกันดีก็ตาม เขาค่อย ๆ ขยับมือเลื่อนลงไปกุมมือของอีกฝ่ายเอาไว้ และโน้มศีรษะลงแนบเหนือมือข้างนั้น


    นานเท่าใดไม่รู้ที่ชายหนุ่มจมอยู่กับภวังค์คิดและห้วงแห่งความห่วงกังวลของตนเอง ทั้งสมอง หัวใจ และดวงตาของเขา ณ เวลานั้นเปรียบเสมือนดวงเดือนที่ถูกเมฆบดบังจนแทบไม่เห็นแสงสว่างใดเล็ดรอดผ่านออกมาได้ มีเพียงรัศมีอ่อนจางที่เพียรปรากฏแทรกฉายยามฟ้าคลุ้มเมฆ 


    แต่แล้ว เขาก็สะดุ้งจากห้วงคำนึงอันสับสนเมื่อมือที่เขากุมไว้แนบแก้มขยับเขยื้อน ถอนออกจากการยึดจับ และยกขึ้นวางบนศีรษะของเขา แล้วลูบเรือนผม


    “พ่อเดือนไปหลับเสีย พี่ไม่เป็นไร อย่าได้ห่วงมากไปนักเลย” เสียงคนพูดแหบโหย แต่ความอาทรที่แฝงอยู่ไม่ได้แห้งหายไปด้วย “พี่เจ็บไปคนหนึ่งแล้ว พ่อเดือนก็ต้องรักษาตัวไว้ให้ดี” 


    “คุณพระ...” มีหลายสิ่งเหลือเกินที่เขาอยากพูด แต่กลับเอ่ยออกมาได้เพียงแค่นั้น


    รอยยิ้มปลอบโยนผุดขึ้นบนใบหน้าซีดเซียวของคนที่เพิ่งฟื้นคืนสติ 


    “เชื่อพี่นะ พ่อ... การข้างหน้า พี่มีพ่อเดือนคนเดียวที่จะพึ่งได้” 




    To be continued... 
Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in
Ornalin Eyck Pimsamsee (@fb2102545806457)
น้องเดือนฟังพี่เขาหน่อยนะคะ พักผ่อนนะ พักลงที่ตรงอกพี่เขาเลย /กาวมาก
สำนวนไพเราะเหมือนเดิมเลยค่ะ
แอบมาบอกอีกรอบนะคะว่ารออยู่
piyarak_s (@piyarak_s)
@fb2102545806457 5555 น้องควรเป็นเด็กดีใช่ไหมคะ
ขอบคุณค่าา อาจจะช้านิดนึงเนอะ