Anew. https://archiveofourown.org/works/11985126?view_full_work=true
Chapter 2
สามชั่วโมง นั่นคือเวลาที่โทนี่ใช้ไปเพื่อตื่นขึ้นมายอมรับว่าเขาได้ย้อนเวลากลับมาแล้วจริงๆ
"จาร์วิส รายงานความเสียหาย"โทนี่ออกคำสั่งเสียงหวิว ราวกับเสียงดังไปอาจจะทำให้อีกฝ่ายแตกสลายได้ และตัวเขาจะต้องไปตะเกียดตะกายในหิมะและน้ำแข็งนั้นอีกครั้ง
"ผู้ร่วมงานออกไปได้อย่างปลอดภัย ภาพจากกล้องวงจรปิดชี้ชัดว่าไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ ความสมบูรณ์ของตัวอาคารขณะนี้อยู่ที่83เปอร์เซ็น"จาร์วิสแถลงการด้วยเสียงหุ่นยนต์อันเป็นเอกลักษณ์ ซึ่งมันคลายความหนักอึ้งบางอย่างบนบ่าของโทนี่
"พวกนั้นเอาชุดเกราะด้านล่างไปรึยัง"โทนี่คลำหาปุ่มเปิดชุดแบบควบคุมมือ เขาขมวดคิ้วเมื่อสวิตซ์ไม่ได้อยู่ตามตำแหน่งที่เขาคิด นั่นหมายความว่าเขาไม่ได้สวมมาร์ก46
โทนี่เลาะเกราะออก โยนมันออกไปทีละชิ้น มันดูพิลึกๆ ต่างกับไออ้อนแมนรุ่นล่าสุดที่ไม่ได้โอบรัดตัวเขาไว้ด้วยเหล็กแบบนี้ ชิ้นส่วนติดหยึบอย่างยุ่งเหยิง มือโทนี่วาดมือผ่านชิ้นเหล็กทั้งดึงทั้งกระชากด้วยวิธีที่เขาไม่คิดว่าตัวเองจะจำได้ หลังจากผ่านอะไรๆมาตั้งมากมาย เขายังคงสามารถจินตนาการถึงแผงผังวงจรชุดไออ้อนแมนได้ทุกกระเบียด อย่างกับเพิ่งร่างมันขึ้นเมื่อวาน สิ่งเหล่านี้ฝังเข้าไปในจิตใต้สำนึก สิ่งที่เขาสร้าง ไม่เคยทิ้งเขาไปไหน นับว่าไม่เลวเลย
"ท่านครับ"
เหลือเชื่อชะมัดโทนี่คิด AIที่แสดงอารมณ์แบบมนุษย์ได้ แต่จาร์วิสเองนั่นแหละที่เป็นคนทำให้ไฟล์เสียงเหล่านั้นมีชีวิตขึ้นมา ดังนั้นเมื่อเขาต้องเสียจาร์วิส ก็เหมือนเขาสูญเสียสมาชิกในครอบครัวที่สำคัญคนหนึ่งไป
"พิจารณาจากเหตุที่เพิ่งเกิดนี้ ผมขอแนะนำให้ตรวจปริมาณสารพิษในเลือดก่อนไปพักผ่อนได้ไหมครับ"จาร์วิสถาม
โทนี่ยังคงเลาะชิ้นส่วนเกราะออกอยู่ ปกติเขาก็ไม่ได้ใจร้ายกับสิ่งประดิษฐิ์ของตัวเองขนาดนี้ แต่มันไม่มีทางเลือกที่จะออกจากเจ้านี่ได้จริงๆ ความรู้สึกที่น้ำแข็งค่อยๆคืบคลานมาเกาะกุมร่างที่ละนิดละน้อยครั้งเขาติดในเจ้านี่ ยังคงตามหลอกหลอนเขาในฝันเป็นปี ชุดเกราะทำให้รู้สึกเหมือนอยู่ในโลงศพ ยิ่งอยู่ในนี้นานเท่าไร ยิ่งทำให้เขาคิดว่ามันอาจจะเป็นจริงเข้าสักวัน
"ท่านครับ ผมขอแนะน--"
"ฉันเสียนายไป" โทนี่โพล่งออกมา "ฉันทำให้ทุกอย่างพังเองและนายกลับเป็นคนที่ต้องชดใช้ในสิ่งที่ฉันก่อ"
"ขอโทษนะครับท่าน ผมเกรงว่า ผมจะตามไม่ค่อยทัน"
"ฉัน--ฉันจะเริ่มยังไงดี จาร์วิส?"โทนี่โยนเกราะชิ้นสุดท้ายออกไป มองเศษสีแดงบ้างทองบ้างอีกครั้ง แล้วจึงนั่งทับลงบนซากเหล่านั้น "หนึ่งนาทีก่อนฉันจะตายในฐานของไฮดราที่ไซบีเรีย--ฉันค่อนข้างแน่ใจว่าตัวเองตาย แล้วก็มาโผล่6ปีในอดีต"
"คุณพินิจว่าสิ่งนี้คือการข้ามเวลาหรือการเห็นนิมิตในอนาคตครับ?"จาร์วิสเสริม
"ใช่ เออ ไม่--อาจจะ ฉันไม่รู้ว่ามันคืออะไร"โทนี่ยกชุดของเขาขึ้น ปฏิกรณ์อาร์กที่ฝังในอกเขาเคยมืดบอด เขายังจำคราที่โล่กระแทกฝ่ามันไปครึ่งนึงเหนือร่างเขาได้ โทนี่รีบยกมือกุมมันไว้
ทำไมเขาถึงโง่ได้ขนาดนี้ ทำไมถึงคิดว่าทุกอย่างจะจบลง คำเตือนทั้งหลาย เขาใช้เวลาอยู่ในเลป อดหลับอดนอน สร้างอัลตรอน เพื่อคนพวกนั้น เพราะเขาไม่อยากให้ทีมของเขา ครอบครัวของเขาต้องบาดเจ็บหากมีคนที่รับมือกับฝันร้ายพวกนี้แทนได้ ไม่มีใครฟัง และขั้นตอนการไขว้คว้าภาพลางๆของการยอมรับนั้น ทำให้เขาต้องเสียครอบครัวที่แท้จริงไปแทน
"ฉันเสียนายไป จาร์วิส"โทนี่คร่ำครวญ ความรู้สึกตีกลับเข้ามา เขาหมดหนทางจะกล้ำกลืนมันลงไปได้ "นายแตกเป็นเสี่ยงๆ เพราะฉันเอง สิ่งที่ฉันสร้างขึ้นฆ่านาย ฉันขอโทษจริงๆ"
"ผมขอค้านอย่างหนักแน่นครับท่าน"จาร์วิสยืนกราน "หลักฐานชี้ชัดว่าผมยังอยู่ตรงนี้ เมนเฟรมของผมก็ยังปลอดภัยดีในการคุ้มกัน และแม้ว่าสิ่งนั้นจะเกิดขึ้นในอนาคต ผมมีตัวตนอยู่เช่นนี้ได้เพราะคุณ คุณเป็นผู้สร้างผมขึ้นมา คุณมักห่วงใยผมจากใจจริงเสมอ ผมก็เช่นกันครับ "
โทนี่ยกมือขึ้นกุมใบหน้าและร้องได้ ต่อหน้าAIของเขาอีกครั้ง และจะเป็นหนสุดท้ายของวัน
"หากสิ่งใดที่ผมจะสามารถปลอบโยนท่านได้คงเป็น ผมให้อภัยคุณครับ"จาร์วิสพูดออกมานิ่งๆ "ตอนนี้ ผมขอแนะนำให้ตรวจปริมาณสารพิษในเลือดก่อนไปพักผ่อนนะครับ"
"ฉันปล่อยให้นายมาปั่นหัวฉันได้ยังไงเนี่ย"โทนี่กึ่งบ่นในใจ
"น่าแปลกมากที่จากข้อมูลแล้ว ผมแทบไม่เคยปั่นอะไรเลย"จาร์วิสตอบแบบซื่อๆ "อยากให้ผมจัดตารางสำหรับทำความสะอาดรึเปล่าครับ"
"อืมดีเลย เอาเป็นพรุ่งนี้ตอนเช้า--คิดอีกที เอาเป็นเที่ยงนี้ดีกว่า"ทั้งสองคุยหยอกล้อกันไปกระทั่งเดินขึ้นบันไดมาถึงห้องนอนขนาดใหญ่ โทนี่ทิ้งร่างลงบนเตียง ความล้าชโลมทั่วทั้งกาย นั่นทำให้เพิ่งรู้ ว่าตัวเองเหนื่อยขนาดไหน
การได้ยินเสียงจาร์วิสอีกครั้งเคยนับเป็นฟางเส้นสุดท้าย ก่อนหน้าเรื่องไซบีเรีย และก่อนหน้าเรื่องสัญญา โทนี่คว้าอุปกรณ์โลหะชิ้นหนึ่งจากโต๊ะเตี้ยๆข้างเตียง แล้วทิ่มมันลงไปที่นิ้วมือของเขา
82%
มันจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆหลังจากนี้แน่
"จาร์วิส...?"ความง่วงฉุดรั้งเขาสู่ก้นเหว โทนี่ดึงสติสุดท้ายของตัวเองไว้ เพื่อเรียกAIของเขา และครั้งนี้เขายินเสียงตอบกลับมา
"ผมอยู่นี่ครับท่าน"
นั่นแหละ โทนี่จึงคลายใจและผลอยหลับไป
------
"มีสายเรียกเข้าค่ะคุณพอตส์ จากคุณสตาร์ก"เปปเปอร์ขมวดคิ้วให้เลขาของเธอ แล้วจึงหันมาเช็คมือถือตัวเอง
27สายไม่ได้รับ โทรศัพท์สั่นไม่หยุดมาเป็นชั่วโมงและเธอตั้งใจเมินมัน เธอไม่พอใจมากกับงานที่โทนี่เมาเละเทะเมื่อคืน ใจนึงเธอก็รู้สึกเจ็บปวดที่ต้องตัดขาดกับโทนี่แบบนี้ ภายใต้เกราะอันหยาบคายและจอมปลอม เธอรู้ว่าจิตใจเขาอ่อนไหวขนาดไหน แต่เธอต้องมุ่งไปที่ประเด็น นิสัยไร้ความรับผิดชอบแบบโต้งๆนี้จะทำลายตัวเขาเองสักวันแน่ มันจะต้องเป็นฝันร้ายยิ่งการที่เขาเป็นไออ้อนแมน ความคิดเห็นจากสังคมคงยิ่งแตกไปต่างๆนานา ถ้าเขาไม่รีบสะสางเรื่องเหล่านี้
"คุณพอตส์คะ?"เลขาของเธอเรียก
"โอนสายเข้ามา"เปปเปอร์กุมดั้งจมูกของตัวเอง เธออยากจะให้โทนี่ไปตั้งสติให้ใจเย็นลงอีกสักวัน แต่เขาใช้อำนาจในการโทรเข้าส่วนกลาง สิ่งสุดท้ายคงเป็นโทนี่ถลาเข้าในบริษัทสภาพเมาหัวราน้ำ ไม่ดีแน่
"เปปเปอร์"เสียงพึมพำของโทนี่ดังทันทีที่รับสาย
"ฟังนะ โทนี่ ฉันจะไม่แสร้งว่าไม่โมโห เพราะเราสองคนคงรู้ว่ามันไม่จริง" เปปเปอร์รู้สึกว่าการต่อกรต่างๆของเธอสลายไปเมื่อเจอกับเสียงหงอยๆของโทนี่ เธอใช้เวลาครู่นึงเรียกสติตัวเอง "ฉันโทรหาเขาอยู่สองสามสาย ถ้าเป็นเรื่องสุดเกราะไออ้อนแมนล่ะก็ คุณลืมมันไปได้เลย โรดี้ทำดีที่สุดแล้ว คุณบีบเขาให้ต้องเล่นไม้นี้"
"ไม่ใช่เรื่องนั้นหรอก"โทนี่ตอบอย่างรวดเร็ว เสียงของเขาฟังดูสร่างแล้วจนน่าแปลกใจ "ผมแค่อยากบอกบางอย่างกับคุณ ผมอยากจะบอกคุณมานานแล้วแต่ผมทำไม่ได้ ผมเคยมั่นใจว่ามันคงเป็นเพราะผมยังไม่ต้องการให้คุณทุกข์ใจ แต่เอาจริงๆนะ ผมว่าผมทำเพื่อตัวเองมาโดยตลอด ผมไม่อยากยอมรับมัน เพราะหากผมยอมรับเท่ากับว่าผมไม่สามารถแก้ไขมันได้ ผมไม่อยากเห็นคุณเจ็บปวด แต่ผมตระหนักได้ว่าถ้ามีอะไรเลวร้ายเกิดขึ้นตอนนี้ และคุณไม่มีโอกาสได้บอกลา คุณคงโทษตัวเองไปชั่วชีวิต ทั้งๆที่เรื่องทั้งหมดไม่ใช่ความผิดของคุณเลย"
ใบหน้าของเปปเปอร์ซีดเผิด เลือดในกายพลันเย็นเฉียบ "แอนโทนี่ เอ็ดเวิร์ด สตาร์ก--คุณทำอะไรลงไป...? คุณ--คุณเป็นอะไรรึเปล่า?"
"คุณดีกับผมมากเลย เพป คอยเคียงข้างผมเสมอไม่ว่าเวลาไหน คุณสมควรได้รู้ ผมไม่มีสิทธิ์ปกปิดคุณ ความจริงที่ว่า ผมกำลังจะตาย ตั้งแต่ปฏิกรณ์ปักลงในอกผม แกนพัลลาเดียม พลังงานของมันเป็นพิษกับผม ยิ่งใช้ร่วมกับชุดยิ่งเร่งปฏิกริยาของมัน"เปปเปอร์มือถือร่วง "ผมลองผสมธาตุทุกชนิดที่รู้จัก ผมคิดว่าผมจับจุดได้แล้ว รวมทั้งโชคช่วยด้วย ขึ้นอยู่กับเวลาเท่า ผมถึงจะแก้ไขมันได้ คุณแค่ให้เวลาผมนะ แล้วผมจะกลับมาฟิตเปรี๊ยะเหมือนเดิมเลย"เสียงโทนี่ดังผ่านลำโพง เปปเปอร์ผละตัวออกจากที่นั่ง
"โอ้ โอ้พระเจ้า! โทนี่!"เปปเปอร์พึมพำ เธอถือโทรศัพท์ด้วยมือสั่นเทา "ตอนนี้คุณอยู่ไหน? คุณอยู่บ้านรึเปล่า? แข็งใจไว้ก่อนนะ ฉันกำลังไป! แฮปปี้ เตรียมออกรถ!"เปปเปอร์ตะโกน เกือบจะล้มคว่ำขณะวิ่งลงจากบันได
เธอคิดภาพออกเลย สิ่งที่จะเกิดขึ้น ทุกๆฉาก นิสัยบ้าบิ่นของโทนี่ ยิ่งหนักข้อจากความเมาและงานสังสรรค์ ไหนจะไม่ยอมสบตาอีก โทนี่กำลังจะตาย และเธอไม่ได้อยู่เคียงข้างเขา เธอไม่รู้ด้วยซ้ำ มัววุ่นวายกับตำแหน่งCEOคนใหม่ของสตาร์กอินดัสทรีส์
"เดี๋ยวก่อนนะ--ที่คุณให้ฉันเป็นCEO เพราะคุณรู้อยู่แล้ว--คุณรู้ว่าคุณ..!"เธอเคยคิดว่าเขายังพยายามไม่พอ คนอื่นๆกำลังเสื่อมศรัทธราในตัวเขา ตลอดเวลาที่ผ่านมา
"ใส่ส้นสูงวิ่งมันอันตรายนะ"โทนี่เบี่ยงประเด็น ไม่ทั้งยืนยันหรือปฏิเสธ "จาร์วิส ชัดรึยัง ฉันบอกแล้วว่ามันจะดีกว่านี้ ถ้าฉันไปที่นั่นเอง"
เปปเปอร์ทิ้งตัวลงในรถ กระแทกประตูปิด เธอบอกแฮปปี้ให้เหยียบให้มิด
"ท่านครับ จากเมทริกซ์ความเป็นไปได้ของผม เจอกันตัวต่อตัวเพื่อเกลี้ยกล่อม มีโอกาสต้องถกเถียงกันถึง97% อีก3%คือการสนทนาแบบทั่วไป
"เออจ้ะ นายชนะ"
เปปเปอร์ไม่สนใจจะโต้เถียงใดๆทั้งสิ้น เธอบอกแฮปปี้ให้ขับฝ่าไปจราจร เธอต้องการไปถึงมาลิบูให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
----
6ชั่วโมง เสื้อยืดACDCชุ่มด้วยน้ำตา และคุยโทรศัพท์อีกนานมากกับคนหนึ่งคนเดียวคนนี้ ผู้พัน เจมส์โรดส์ โทนี่นั่งลงเพื่อดื่ม
แน่นอนไม่ใช่แอลกอฮอล์ เขายังคงจะตายอยู่ ขอบ-คุณ-มาก-จ้า คลอโรฟิลล์ยังรสชาติขยะแขยงเหมือนในความทรงจำ เปปเปอร์หลับในห้องรับแขก จากระเบิดที่เขาโยนใส่เธอไป เขาสามารถบอกได้ว่าทุกอย่างออกมาโอเคทีเดียว หนึ่งชั่วโมงต่อมา เขาโบกมือลาแมนชั่นที่มาลิบูอีกครั้งในความมืด
"สำรองข้อมูลเรียบร้อยแล้วครับท่าน"จาร์วิสรายงาน
ชิปโผล่มาจากแผงควบคุมกลาง โทนี่ดึงมันออกมา แล้วใส่มันในกล่องป้องกันสัญญาณ "เตือนให้ฉันทำแบบนี้ทุก6เดือน"โทนี่คิดว่าการสำรองข้อมูลหยาบๆมันไม่ปลอดภัยสักนิด เขาจะไม่ผิดซ้ำสอง
"รับทราบครับท่าน"
โทนี่สาวเท้าไปยังห้องเวิร์คช๊อป เทียบกับเลปที่ตึกอเวนเจอร์ เวิร์คช๊อปที่มาลิบูดูเชยและน้อมแน้มกว่า แต่ที่นี่คือจุดจบของเศรษฐีแห่งความตาย และเป็นจุดกำเนิดของไออ้อนแมน หนึ่งในไอเดียที่ดีที่สุดของเขา นิ้วมือกวาดไปบนล๊อกแพท อื้อหือ รหัสผ่าน โทนี่หน้าแหย อะไรวะ สโตนเอจงี้? ประตูเปิดด้วยเสียงคลิ๊กเบาๆ แล้วสมทบด้วยโฮโลแกรมเด้งออกมาราวกับมีชีวิต แสงสว่างวาบไปทั่วบริเวณ ที่นี่ทำให้เขาหวนนึกถึงช่วงชีวิตที่ผ่านๆมา โต๊ะทำงานของเขาสะอาดใสกิ๊ง ตลอดความยาวบนกำแพงด้านหลังชุดไออ้อนแมนที่พังยับยืนตะหง่านโชว์หราอย่างภาคภูมิ
โทนี่สูดลมหายใจเข้า สัมผัสกลิ่นเหล็กปนน้ำมันเครื่อง นี่คือห้องเวิร์คช๊อปของเขา โรงรถของเขา สวนสนุกของเขา..และมันได้กลับมาหาเขาแล้ว
โทนี่รับรู้ได้ถึงอดีนะรีนพุ่งสูงในเลือด ความบันเทิงแห่งการสร้างสรรค์กลับมาอีกครั้ง เขาสั่งจาร์วิสให้ปิดตายที่นี่ไว้
ได้เวลากลับไปทำงานแล้ว
[ติดตามตอนต่อไป]
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in