เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
การพบเจอและการจากลา..herbeddiary
การพบกัน...และการจากลา...
  •  การจากลา..มันเป็นเรื่องปกติที่คนเราต้องเจออยู่แล้ว แต่สิ่งที่มันไม่ปกติคือความรู้สึกข้างในใจเราต่างหาก : )
     การจากลาที่เราเจอตอนนี้มันไม่ใช่การจากลาแบบที่เสียใครไป แต่มันคือการจากลาแบบที่เราไม่รู้ว่าเราจะมีโอกาสจะได้เจอกันอีกครั้งเมื่อไร เมื่อ2ปีที่แล้ว เรามีโอกาสได้ไปเรียนที่ประเทศจีนเราตื่นเต้นและดีใจมากที่จะได้ไปเรียนต่างประเทศ ได้ไปเผชิญโลกด้วยตัวเอง อีกใจนึงก็กลัวการเปลี่ยนแปลงแต่เราพูดได้เลยว่ามันคงไม่เท่าตอนนี้... 
      ปีแรกที่เราไปเรียนเพื่อนส่วนใหญ่ที่เราคบ มีแต่กลุ่มคนไทย เพราะปัจจัยหลายๆอย่างทำให้เราไม่ได้พยามจะมีเพื่อนสนิทเป็นชาวต่าชาติ แต่ไม่ใช่ไม่อยากมีนะ...คงเป็นเพราะมนุษย์สัมพันธ์เราไม่ได้ดีขนาดนั้น
      แต่แล้ววันนึงเราก็เริ่มเปลี่ยนตัวเอง เริ่มแยกออกมาจากกลุ่มคนไทย เริ่มพยามหาเพื่อนต่างชาติ เริ่มพยายามคุยกับเขามากขึ้น..ถึงแม้ว่ามันจะไม่ค่อยมีอะไรให้คุยก็เถอะนะ: ) เพราะเวลาที่คุยกับเพื่อนๆต่างชาติเราจะรู้สึกว่ามีกำแพงหนาๆตั้งอยู่ข้างหน้าเรา ไม่ว่าจะเป็นกำแพงด้านวัฒนธรรมหรือกำแพงด้านภาษา ที่เราไม่รู้ว่าเราพูดไปแล้วเขาจะเข้าใจเราไหม แล้วจากที่เพื่อนสนุกๆ มันจะก่อยรึเปล่า...
      จนวันนึงสิ่งเราและคนอีกหลายๆคนไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นก็คือ..โควิด-19 แต่โชคดีมากๆเลยนะที่โรคระบาดนี้เกิดหลังจากที่มหาลัยปิดแล้วประมาณ2-3อาทิตย์ แต่เราก็ไม่คิดเลยว่าวันสอบวันสุดท้าย บ้างก็เฮฮาที่สอบเสร็จแล้ว บ้างก็กลัวว่าคะแนนจะออกมาไม่ดี บ้างก็รีบเก็บของไปขึ้นเครื่อง ใครจะรู้ล่ะว่าวันนั้นอาจจะเป็นวันสุดท้ายที่เราจะได้เจอกันก็ได้ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นมันก็ไม่ได้แย่ไปซะหมดนะ : )
      พวกเราต่างคนต่างเก็บตัวกันอยู่ที่บ้านและทำตามรัฐบาลในประเทศของตัวเองกำหนด ต่างคนต่างคิดถึงประเทศจีน  แต่จริงๆตอนแรกเราก็ไม่ได้รู้สึกคิดถึงขนาดนั้นเพราะว่าเราติดบ้านมากและอยากจะอยู่กับครอบครัวนานๆ house always be my safezone. แต่และวันนึงเพื่อนต่างชาติก็ได้ตั้งกลุ่มขึ้นมาเพื่อนที่เรารู้สึกว่าก็คุยได้นะ และก็เคยคิดว่าถ้าสนิทกันคงดี แล้ววันนี้เขาตั้งกลุ่มขึ้นมาแล้วแอดเราเข้าไปด้วย เราดีใจมากๆที่พวกเขานึกถึงเรา ถามสารทุกข์สุขดิบและสถานการณ์ต่างๆ
      หลังจากนั้นเราก็มีคุยถึงเรื่องต่างๆมากขึ้น ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเรียน หรือปัญหาต่างๆ รวมถึงการใช้ชีวิต บางวันอยู่ก็คิดถึงกันมากๆจนถึงขั้นวิดีโอคอลกัน มันฟีลกู๊ดมากๆ วันนั้นมันทำให้เราพูดได้เต็มปากเลยว่า เราได้เพื่อนต่างชาติแล้ว และคลาสไหนที่เราได้เรียนด้วยกัน เราก็ยังได้เม้าท์มอยกัน พวกเราสนิทกันมากขึ้น จนวันนึงมีเพื่อนในกลุ่มคนนึง มาคุยกับเราว่าถ้าได้กลับจีนแล้ว... เราเป็นรูมเมทกันมั้ย:)

  •  เราดีใจมากๆที่เราสนิทกันจนเขาสามารถให้เราเข้าไปในเซฟโซนของเขาได้ แต่บางทีความจริงมันก็เจ็บปวดนะ เพราะด้วยสถานการณ์ต่างๆของประเทศจีนทำให้เราไม่มีวี่แววว่าจะได้กลับไปเมื่อไร แต่การเรียนก็ยังคงต้องดำเนินต่อไป เราไม่สามารถปรับตัวกับการเรียนออนไลน์ของประเทศจีนได้  เราเครียดมากๆ แต่ในทางกลับกันสถานการณ์ที่ไทยก็ดีขึ้นมาก นักเรียนนักศึกษาเริ่มสามารถไปเรียนที่โรงเรียนหรือมหาลัยได้แล้ว  เลยทำให้เราต้องตัดสินใจย้ายกลับมาเรียนที่ไทย เราตัดสินใจอยู่นานมากๆเพราะสังคมเพื่อนๆที่จีนมันกำลังไปได้ดี.. 


      ตอนนี้เราทำได้แค่หวัง หวังว่าสักวันนึงเราจะได้เจอกันใหม่อีกครั้ง หวังว่าโลกจะเหวี่ยงเรามาเจอกันอีก เพราะเราจะยังเป็นเพื่อนกันตลอดไป... ตอนนี้ขอให้เราได้จัดการความรู้สึกในใจเราก่อนนะ เพราะยังทำใจไม่ได้จริงๆ..

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in