ผมกำลังจมน้ำ ติดอยู่ในเครื่องบินสปิทไฟร์กลางทะเลเย็นเฉียบ พยายามไขว่คว้าอากาศเฮือกสุดท้ายที่จะทำให้ตัวเองมีชีวิตอยู่ รอคอยความหวังริบหรี่ที่เป็นสิ่งเดียวให้ยึดมั่น ก่อนที่แสงแดดยามบ่ายจะส่ง ‘แสงสว่าง’ มาช่วยชีวิตผม
เส้นผมสีบลอนด์สว่างรับกับแสง นัยน์ตาสีฟ้าใสเช่นเดียวกับทะเลกว้าง
‘ ปีเตอร์ ’
..
‘ คอลลินส์ ’
นั่นคือชื่อของนายทหารอาร์เอฟเอที่ผมได้ช่วยชีวิตเขาไว้
มือเรียวคว้ามือแกร่งและพยุงร่างของนายทหาร ผมกำชับแน่น ก่อนจะดึงเขาขึ้นมาจากทะเล มอบความอบอุ่นให้ด้วยชายามบ่ายและผ้าห่ม มอบความหวังและชีวิตให้เขาอีกครั้ง
..
“ ขอบคุณที่ช่วยผมไว้ .. ขอบคุณที่ดูแลผม ”
คอลลินส์เอ่ยขอบคุณกับคนที่อายุน้อยกว่า ปีเตอร์ยิ้มรับคำขอบคุณนั้นไว้ แม้รอยยิ้มนั้นจะเปื้อนไปด้วยความเศร้าเจือปนก็ตาม
เสียงหวูดรถไฟไปลอนดอนดังขึ้นเป็นสัญญาณเตือนครั้งสุดท้าย การแยกจากกำลังมาเยือน
ต้องบอกลากันแล้ว
“ หลังจากนี้คุณจะต้องไปรบอีกใช่ไหม ” ปีเตอร์เอ่ยเสียงแผ่ว “ .. ผมขอให้คุณกลับมา ”
ประโยคที่เขาไม่คิดว่าจะได้รับจากอีกฝ่าย คอลลินส์พยักหน้า คว้ามือของปีเตอร์ขึ้นมา และเอ่ยคำสัญญาหนักแน่น
“ ผมสัญญา ”
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in