'แล้วเธอควรจะไปไหนต่อล่ะ?' เธอถามตัวเองก่อนที่จะมีคนมาหาเธอ
ยมทูตในชุดสีดำบอกว่าจะพาเธอไปยังสถานที่ที่เธอควรไป
แต่ก่อนนั้นเธออยากรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับคนรอบตัวเธอหลังจากที่เธอตายไปแล้ว
เมื่อเห็นดังนั้นยมทูตจึงพาเธอไปดู


เธอเห็นแม่นั่งอยู่ในครัว จ้องมองรูปถ่ายของเธอตั้งแต่เด็กจนโต กอดเสื้อผ้าเก่าที่เธอใส่ไม่ได้แล้ว 
สูดกลิ่นแห่งชีวิตของเธอที่ยังหลงเหลืออยู่อย่างเจือจางบนนั้น
เธอได้ยินเสียงสูดน้ำมูกและสะอื้นไห้ของแม่ ดวงตาของแม่แดงก่ำและเจิ่งนองด้วยน้ำตา
แม่ที่เลี้ยงเธอมาตั้งแต่เกิดต้องใจหายที่ลูกสาวไม่อยู่บนโลกอีกแล้ว
พ่อของเธอไม่ได้ร้องไห้ เธอไม่เคยเห็นพ่อร้องไห้ แต่ความโศกเศร้าฝังลึกอยู่บนใบหน้า
พ่อโทษตัวเองที่ไม่เคยสังเกตสัญญาณขอความช่วยเหลือของเธอ
ได้แต่ถามตัวเองว่าถ้าพ่อสังเกตเร็วกว่านี้สักนิด เธอคงจะยังมีชีวิตอยู่อีกต่อไป
น้องชายของเธอไม่สนิทกับเธอนัก 
แต่เธอก็มั่นใจว่ามันคงเป็นเรื่องเศร้าที่จากที่เคยมีพี่น้องก็กลายเป็นลูกคนเดียว
และนั่นก็ทำให้น้องชายของเธอรู้สึกเหมือนชิ้นส่วนบางอย่างได้ขาดหายไป

ความเศร้าลดหลั่นกันไปในหมู่ญาติตามความสนิท