เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
HunHo Fictionhamsmile1
CLOSER | HunHo
  • Closer | HunHo
    Paring : Sehun x Suho
    Author : HamMushroom






                               “You should know,
                           if you come any closer,
                          I’m not letting you go.”




    “เซฮุน?”

    “ขอเข้าไปหน่อยได้ปะ”

    “อะ อือ ได้ดิ” จุนมยอนเขยิบตัวเดินหลบออกจากทางเข้าเพื่อให้ใครอีกคนที่มาเคาะประตูในเวลาตีสาม

    ใช่ ตีสาม

    เขาคิดว่าเซฮุนต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ และคงไม่ต่างจากที่คิดเท่าไหร่เมื่อกลิ่นแอลกอฮอล์ยามที่อีกคนเดินผ่านเข้าไปนั้นทำเอาเขาต้องย่นจมูกหนี

    “พอดีฝนตกน่ะ เมาด้วยเลยขี้เกียจกลับห้องแล้วคิดได้ว่าคอนโดคุณใกล้สุด รบกวนหน่อยนะ”

    “อือ ตามสบายเลย” เขาตอบกลับไปก่อนเดินผ่านโซฟาไปที่ครัวเพื่อชงชาให้คนเมา

    “อยู่คนเดียวหรอ”

    “อือ”

    “...” มีเพียงความเงียบเกิดขึ้นระหว่างเราสองคน จนเขานึกคึกอะไรไม่รู้ถึงได้ใจกล้าเอ่ยปากถามสาเหตุที่ทำให้อีกคนเมาแบบนี้

    “ถามได้ปะว่าทำไมถึงเมาแบบนี้”

    “อือ ... แฟนเก่าเราไปคบกับเพื่อนเราว่ะ”

    “โห สาหัสเลยดิ”

    “ไม่เท่าไหร่” คำตอบของคนตรงหน้าทำเขาอยากจะกรอกตาใส่ ไม่ต้องถามอาการภายในจุนมยอนก็สามารถบอกได้ว่าคนตรงหน้าอาการหนักขนาดไหน

    “หรออออ เราว่าอีกนิดนี่คุณน็อคแล้วแน่ๆ” เขาหลุดขำออกมาในตอนพูดทำเอาอีกฝ่ายดูไม่สบอารมณ์เมื่อได้ยิน แต่ไม่นานก็ทำสีหน้าแปลกใจเมื่อเห็นเขายื่นถ้วยชาไปให้

    “หึ ก็จุกดี” เซฮุนยักไหล่ก่อนยื่นมือมารับไป สีหน้าแปลกใจตอนนี้เหลือเพียงความผ่อนคลายทันทีที่ได้ดื่มอะไรร้อนๆเข้าไป

    “เหมือนเดิมเลยนะ”

    “รู้ดีขนาดนี้สนใจกลับมาปะ” คำพูดของคนตรงหน้าทำเขาอยากจะยื่นมือไปฟาดแรงๆ เมื่อเรื่องราวที่เขาพยายามปิดเอาไว้กลับถูกรื้อฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง

    “เป็นแบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว” คนตัวเล็กตอบกลับไปก่อนลุกออกจากโซฟาทำทีเป็นก้มหารีโมทมาเปิดเพื่อทำลายบรรยากาศน่าอึดอัดระหว่างเขาทั้งคู่

    “เป็นคนรู้จักเนี่ยนะ” แต่เหมือนอีกคนจะไม่ยอมจบเรื่องนี้ง่ายๆ

    “อือ ก็นะ เพื่อนกันเขาไม่เอากันหรอก”

    “หรอ แล้วงั้นตอนนี้ที่เป็นคนรู้จัก” แรงกอดรัดจากด้านหลังก่อนสัมผัสบางเบาที่ข้างหูพร้อมเสียงกระซิบเบาๆ แต่กลับทำให้อารมณ์บางอย่างที่ถูกซ่อนเอาไว้ถูกปลุกขึ้นมา

    “เอากันได้ปะ” สัมผัสเปียกชื้นที่ไล่ผ่านติ่งหูลงมาที่หลังคอทำเขาต้องย่นคอหนีก่อนหันหน้าเข้าหาตัวการที่มาขัดขวางเวลานอนของเขาและดูเหมือนว่าตัวการชิ้นใหญ่นี้คงจะไม่ยอมให้เขานอนทั้งคืนเลยมั้ง

    จุนมยอนเอื้อมมือไปคล้องคอคนตรงหน้าก่อนโน้มเข้ามาใกล้ๆเพื่อให้อวัยวะบางส่วนได้สัมผัสกัน ราวกับมีแม่เหล็กดึงดูดทันทีที่ริมฝีปากทั้งคู่แตะกัน แรงขบเม้มจากคนตัวสูงก็ทำเอาเขาต้องเผยอปากออกเพื่อให้ลิ้นหนาได้เข้ามาทักทายภายใน

    เซฮุนใช้ลิ้นเพื่อกวาดทุกสัมผัสก่อนจะต้อนจุนมยอนไปเรื่อยๆ จนดูเหมือนคนตัวเล็กจะเริ่มหายใจไม่ออก เขาจึงต้องยอมผละออกมา แต่เพียงไม่นานเมื่อสายตาหวานเยิ้มของคนในอ้อมกอดที่มองมานั้นชั่งดูอ้อนวอนให้เขาสัมผัสมากกว่านี้

    เขาค่อยๆดึงเสื้อยืดสีขาวออกเพื่อให้เห็นรูปร่างที่ถูกซ่อนเอาไว้ เม็ดสีชมพูที่ตั้งเด่นจนเซฮุนต้องก้มหน้าลงไปดูดเม้มจนอีกคนได้แต่แอ่นอกอย่างวาบหวาม

    เซฮุนไม่มีทางยอมให้จุนมยอนได้พักหายใจเมื่อละปากออกมาจากความหวานตรงหน้าเขาก็เคลื่อนเข้าไปประกบปากคนตัวเล็กที่กำลังเคลิ้มทันที ลิ้นเล็กดุนดันอย่างไม่ยอมแต่อย่างว่า...เขาไม่ยอมหรอก

    เขาค่อยๆถอยหลังไปจนถึงโซฟาก่อนทรุดนั่งลงแล้วดึงให้คนตัวเล็กนั่งคร่อมบนตัก ลิ้นหนายังคงดูดดันอย่างไม่ยอมแพ้จนหยาดน้ำหวานไหลออกมา และเมื่อดวงตาหวานอย่างกระต่ายตัวน้อยๆเงยขึ้นมาสบตาเขายิ่งทำให้สัญชาตญาณนักล่าในตัวพุ่งพล่านมากเป็นเท่าตัว

    “อ๊ะ อืมม~” แรงบีบคั้นที่สะโพกคงแรงไปจนคนบนตักร้องครางออกมา แต่นั่นไม่พอหรอก เขาต้องการมากกว่านี้

    “อ๊ะ” เขาถอนจูบออกมาก่อนค่อยๆดึงให้อีกคนยืนขึ้นเพื่อที่จะได้ถอดกางเกงออกได้ถนัด มือหนาค่อยๆเกี่ยวกางเกงนอนพร้อมชั้นในยี่ห้อดังออกผ่านเรียวขาขาวที่น่าบีบให้ขึ้นรอยแดง

    ใบหน้าขาวของจุนมยอนขึ้นริ้วสีแดงเมื่อรู้ตัวว่าตอนนี้ตัวเองไม่มีเสื้อผ้าหลงเหลืออยู่แล้ว ริมฝีปากบางเอ่ยตัดพ้อออกมาเบาๆ

    “ไม่ยุติธรรมเลยนะ” แต่ดูเหมือนเซฮุนจะอยู่ใกล้เกินไปจนได้ยิน เจ้าของเสียงทุ้มเลยเอ่ยบางอย่างที่ทำเอาเขาอยากจะหยิกให้เนื้อเขียว

    “ก็มาถอดให้เราดิคุณ”

    “อ๊ะ”

    แต่ดูเหมือนไม่ใช่แค่การที่เซฮุนยังมีเสื้อผ้าติดตัวในขณะที่เขานั้นเปลือยเปล่านั้นจะไม่ยุติธรรมอย่างเดียวซะแล้ว เพราะหลังจากที่พูดจบเซฮุนก็ไม่รอคำตอบอะไรจากเขาเลย แต่อีกคนดันดึงแขนให้เขาคร่อมลงบนตักก่อนจะประกบจูบเข้ามาอีกครั้ง

    และดูเหมือนครั้งนี้มันจะเริ่มรุนแรงมากขึ้น ยิ่งเมื่อมือหนาที่เลื่อนมาบีบคั้นสะโพกของเขาจนหลุดเสียงหน้าอายออกมาก่อนจะเลื่อนขึ้นมาบีบที่ช่วงเอวจนเขาต้องยื่นมือไปฟาดที่อกเบาๆ

    เหมือนนั่นจะยิ่งทำให้เซฮุนอารมณ์ดีมากกว่า เพราะตอนนี้เซฮุนกำลังให้ความสนใจกับคอของเขาจนกลัวว่าถ้าพรุ่งนี้ตื่นขึ้นมาต้องกลบคอนซีลเลอร์หนักขนาดไหนกันนะ

    “อะ อื๊อ อย่ากัด”

    “หอม อืมม~ จุนมยอน”

    “หืม” เขากดยิ้มเมื่อได้ยินเสียงคำรามเบาๆจากคนใต้ร่างก่อนจะเคลื่อนสะโพกช้าๆ แรงดุนดันผ่านช่องทางยิ่งทำให้เขากดย้ำๆในส่วนที่สัมผัสกันจนถูกอีกคนฟาดเบาๆลงที่สะโพก

    “ดื้อ”

    “อะ อ๊ะ อย่าจับ” จุนมยอนร้องเสียงหลงเมื่อมือหนาเข้ากอบกุมส่วนอ่อนไหว แรงบดคลึงที่ส่วนปลายทำเอาภายในเขาสั่นเกร็งไปหมดและยิ่งสั่นมากขึ้นเมื่ออีกฝ่ายค่อยๆรูดไปมาช้าๆ สลับกับมืออีกข้างที่กำลังกอบกุมสะโพกเขาอยู่

    “อืม~ เร็ว เร็วหน่อย”

    “ลงโทษคนดื้อ”

    “อืม เร็วกว่านี้” เซฮุนดันหลังเขาให้เข้าไปรับจูบก่อนจะเพิ่มแรงสาวมากขึ้นจนตัวเขาเริ่มโยน ผ่านไปไม่นานความรู้สึกวาบหวามก็โผล่ขึ้นมาก่อนร่างกายจะกระตุกพร้อมปล่อยหยาดน้ำสีขาวขุ่นออกมาจนเปรอะมืออีกฝ่าย

    ไม่ต้องรอช้าเมื่อมีบางอย่างที่สามารถเป็นตัวช่วยได้ดีเซฮุนก็ผลักเขาลงบนโซฟาพร้อมจับขาแยกออกแล้วนั่งแทรกระหว่างกลางก่อนใช้น้ำของเขาปาดผ่านช่องทางสีชมพู

    “อืออออ~”มือหนาค่อยๆนวดเบาๆจนเขาหลุดเสียงครางออกมา

    “อ๊ะ อ๊ะ” แรงตอดรัดจากช่องทางด้านหลังทำเอาเขากระตุกเมื่อเซฮุนสอดนิ้วเขามาเบิกทาง

    “ใจเย็นๆ” เซฮุนก้มหน้าลงมาจูบเขาก่อนจะค่อยๆเร่งจังหวะจนเขาค่อยๆผ่อนคลาย

    “อื๊ออออ~” นิ้วที่สามผ่านเข้ามาจนเขาเริ่มปรับตัวได้ก่อนสวนสะโพกกลับไปเบาๆและค่อยๆเอื้อมมือไปปลดเข็มขัดของคนตรงหน้า

    “เข้ามาได้แล้ว” เหมือนจะเป็นสิ่งที่อีกคนรอคอยเพราะทันทีที่ได้ยินคำพูดนี้เซฮุนก็รีบผละตัวออกเพื่อจัดการกับเสื้อผ้าตัวเอง และเมื่อทุกอย่างหล่นไปกองที่พื้น บางอย่างที่เคยเห็นเมื่อนานมาแล้วตอนนี้มันกลับใหญ่ขึ้นจนเขาอดเกร็งไม่ได้

    “ไม่ต้องเกร็งน่า เดี๋ยวก็คุ้นเคยเอง” ไม่พูดเปล่า เซฮุนจับมันขึ้นมาไถผ่านช่องทางนั้นช้าๆก่อนเคลื่อนตัวขึ้นมาเล้าโลมส่วนบน สัมผัสวาบหวามที่ลำคอทำเอาบางอย่างเริ่มกระตุก แรงโยกเนิบๆที่ทำให้บางอย่างถูไถกับช่องทางสัมผัสจนหยาดน้ำเริ่มปริ่มออกมาทางส่วนปลายจนเขาต้องบอกให้อีกคนหยุดแกล้งได้แล้ว

    “ใส่เข้ามาได้แล้ว”

    “หืม?” เซฮุนยังคงสนุกกับการดูดเม้มที่คอจนเขาไม่อยากจะคิดเลยว่าตอนนี้คอเขาจะแดงขนาดไหน

    “อ๊ะ อืมม~” เขาเลื่อนมือเข้าไปกอบกุมส่วนนั้นของคนด้านบนก่อนค่อยๆดันมันเข้ามาด้านใน แรงตอดรัดเพิ่มมากขึ้นเมื่อสัมผัสได้ถึงสิ่งแปลกใหม่

    “ทำไมร้ายขึ้นเนี่ย”

    “ก็ช้าอ่ะ”

    คนตัวสูงทำหน้าตกใจตอนที่เงยหน้าขึ้นมาจากซอกคออีกคน ก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้มเจ้าเล่ห์เมื่อเห็นสีหน้าบิดเกร็งของคนตัวเล็กที่วันนี้ดูกล้ามากขึ้น

    “อืออ~” เซฮุนก้มลงไปดูดเม้มที่ปากของคนใต้ร่างอีกครั้งก่อนจะสอดส่วนที่เหลือเข้าไปจนหมดแล้วแช่เอาไว้สักพัก จนเมื่อสัมผัสได้ว่าอีกฝ่ายเริ่มคุ้นชินแล้วจึงค่อยๆเคลื่อนตัวไปมา

    “อ๊ะๆ” แรงโยกที่เพิ่มมากขึ้นตามความต้องการจนตอนนี้คนตัวเล็กตัวโยน

    “อืมมม ดี ดีมากจุนมยอน”

    “คุณ อ๊ะๆ”

    “อืมมม~ เรียกชื่อ”

    “อ๊ะ เซฮุน อื้อ~” เสียงทุ้มคำรามออกมาอย่างพึงพอใจเมื่อได้ยินก่อนจะทำการบดแทรกเข้าไปจนถึงจุดกระสัน ใบหน้าหล่อยกยิ้มพอใจเมื่อเห็นคนใต้ร่างกระตุกเกร็งก่อนจะเร่งจังหวะเพื่อปลดปล่อยออกมา


    แต่ดูเหมือนเจ้าเซฮุนน้อยจะคิดถึงช่องทางนี้น่าดูเพราะหลังจากที่ปลดปล่อยออกไปไม่ทันได้ออกมาด้านนอกมันก็เริ่มแข็งตัวขึ้นอีกครั้งจนจุนมยอนได้แต่ทำหน้าตกใจก่อนจะเปลี่ยนเป็นหลับตากัดปากเมื่อเขาเริ่มขยับตัวอีกครั้ง

    “อย่ากัดปาก” เขาใช้มือเพื่อคลายปากของจุนมยอนออกก่อนใช้ปากตัวเองแทนที่ แรงดูดเม้มสลับกับช่วงล่างที่ยังคงแทรกกายเข้ามาจนมือเล็กต้องคลายมือออกจากโซฟาเพื่อมาระบายบนหลังของเขา

    เสียงกระแทกที่ดังแข่งกับเสียงครางของทั้งคู่ยังคงดังไปเรื่อยๆจนกระทั่งหยาดสุดท้ายที่ไหลผ่านเข้าไปในช่องทางสีชมพูที่ตอนนี้ดูเหมือนจะบวมแดงนิดๆ

    ร่างสูงอุ้มคนตัวเล็กที่ตอนนี้ผลอยหลับเพราะความเพลียไปแล้วเดินเข้าไปในส่วนห้องนอนแล้วล้มตัวลงนอนทั้งๆที่บางอย่างยังคงเชื่อมติดกันก่อนดึงอีกคนเข้าสู่อ้อมกอด ริมฝีปากหนาก้มจูบลงไปเบาๆที่ขมับด้านขวาก่อนเอ่ยปากพูดบางอย่างออกมา

    “ฝันดีนะคุณ”
    .
    .
    .

    หลังจากคืนนั้นก็ผ่านมาสองอาทิตย์แล้วที่เราสองคนยังคงนัดเจอกันเพื่อแลกเปลี่ยนประโยชน์บางอย่าง ประโยชน์ที่ว่าต่างคนต่างได้ความสุขหลังจบก็แยกย้าย

    “หึ ตลกดี” จุนมยอนสบถออกมาเมื่อนึกถึงเรื่องราวที่ดำเนินเหมือนเมื่อก่อน แต่จะโทษใครได้ ก็คงต้องโทษตัวเองที่ดันไปพูดไรแบบนั้น
    .
    .
    .

    “นี่ อย่าไปบอกใครนะ”

    “จะเก็บเป็นความลับ?” เซฮุนทำหน้าสงสัยเมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูดออกไป

    “อือ”

    “ทำไม”

    “เปล่า” จะให้เขาพูดออกไปได้ไงว่าในเมื่ออีกฝ่ายเพิ่งไปเมาเพราะแฟนเก่าตัวเองไปคบกับเพื่อนมา แล้วจะเอาเขาเข้าไปเพื่ออะไร

    เครื่องมือประชดแฟนหรอ?

    คนอย่างจุนมยอนนี่นะ? ฝันไปเถอะ

    “แล้วโอเคกับแบบนี้?”

    “อื้อ ก็เหมือนเมื่อก่อนไง...คนในความลับ”

    “หึ งั้นก็ตามใจ” ใบหน้าหล่อที่ดูไม่สบอารมณ์ทำเอาเขาประหลาดใจ ก็เมื่อก่อนเห็นชอบไม่ใช่หรอที่ให้เขาอยู่ในจุดนี้

    “อืม ไงก็โทรมาละกัน” เขาพูดออกไปก่อนที่อีกฝ่ายจะลุกขึ้นไปเปิดประตูก่อนปิดมันลงเสียงดัง

    ให้มันเป็นแบบนี้แหละ แบบเมื่อสามปีก่อน ก่อนที่ความสัมพันธ์ของเราจะหยุดลง

    เพราะเมื่อไหร่ที่อีกฝ่ายตัดสินใจจะมีตัวจริง คนในความลับก็ควรหายไป

    คุณคิดแบบผมมั้ยล่ะ ...

    .
    .
    .

    แต่ใครจะไปคิดว่าหลังจากที่บอกให้มีอะไรก็โทรมา อีกฝ่ายกลับเลือกที่จะมาเคาะห้องในทุกเย็น กินข้าว ดูหนังและจบลงที่เตียงก่อนลุกออกไปในตอนเช้าทุกวันตลอดสองอาทิตย์ แม้กระทั่งวันนี้ก็เช่นกัน

    “มองทำไม”

    “เราสงสัย”

    “ว่า?” เซฮุนละสายตาจากจอทีวีตรงหน้าเพื่อหันมาจ้องเขาแทนเมื่อเห็นว่าเขาเงียบไป

    “คุณไม่ไปนอนกับคนอื่นบ้างหรอ”

    “หึ ไม่อ่ะ”

    “แต่เราว่าคุณควรไปนอนกับคนอื่นบ้างนะ” ...เพราะเรากลัวว่าถ้าหากยังคงเป็นแบบนี้ต่อไปความรู้สึกบางอย่างที่เรากำลังซ่อนคุณเอาไว้จะปิดไว้ไม่ได้อีกแล้ว

    “เพื่อ”

    “เราอยู่ใกล้กันเกินไปแล้ว คุณควรห่างไปหน่อย ไปนอนกับคนอื่นก็ได้มีคนมากมายที่อยากนอนกับคุณ เราก็จะทำแบบนั้นเหมือนกัน” ทันทีที่พูดจบใบหน้าหล่อที่ตอนแรกเพียงแค่ขมวดคิ้วแต่ในตอนนี้กลับเปลี่ยนเป็นสีหน้าที่แสดงออกถึงความไม่พอใจจนเขาได้แต่นิ่งเงียบ

    “หึ! ที่แท้ก็อยากไปนอนกับคนอื่น!? ที่คุณไล่เราก็เพราะอยากนอนกับคนอื่นงั้นสินะ”

    “เปล่า”

    “ได้” เซฮุนพูดเพียงแค่นั้นก่อนจะลุกขึ้นเก็บของของตัวเองแล้วเดินออกไป เหลือเพียงแค่เขาที่ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม

    เขายกเข่าขึ้นมากอดเอาไว้ก่อนซบใบหน้าลงไปปล่อยให้หยาดน้ำสีใสไหลออกมา

    ....เราไม่ได้อยากไล่คุณเลย เราแค่กลัวเอง เซฮุน....

    .
    .
    .

    ตั้งแต่วันนั้นผ่านมาหนึ่งอาทิตย์แล้วก็ไม่มีวี่แววของเซฮุน ด้วยความที่เรียนคนละคณะ ตึกก็อยู่คนละทางทำให้เขาไม่ได้เห็นอีกฝ่ายเลย

    จะคิดถึงกันบ้างมั้ยนะ

    จุนมยอนเลื่อนดูข้อความผ่านแชทในช่วงระยะเวลาสองสัปดาห์ที่เขาและอีกฝ่ายได้พูดคุยกัน แม้เป็นข้อความสั้นๆแต่มันก็ทำให้ใจของเขาเต้นแรงได้ เพราะแบบนี้ไงเขาถึงกลัว กลัวว่าหากวันหนึ่งที่เขาไม่สามารถปิดมันได้แล้วเหมือนที่เขาพยายามปิดมาตลอด แต่เซฮุนไม่ได้คิดแบบเดียวกันแล้ววันนั้นเขาจะทนได้ยังไง สู้ให้จบตั้งแต่ตอนนี้คงจะดีกว่า

    “อ๊ะ” คนตัวเล็กสะดุ้งออกมาเมื่อพบว่าตัวเองได้เผลอกดโทรออกและยิ่งต้องตกใจมากขึ้นเมื่อพบว่าตอนนี้ปลายสายกดรับแล้ว

    “อะ เอ่อ”

    (มีไรหรอ)

    “อ่อ เปล่า”

    (งั้นเราวางนะ)

    “เดี๋ยวคุณ!” จุนมยอนร้องออกมาเสียงดังจนเขารีบเอามือมาปิดปากตัวเองเอาไว้

    (หือ? งั้นมีไร)

    “คุณ”

    (ว่า)

    “คิดถึง”

    (หือ?)

    “เราคิดถึงคุณ”

    (...)

    “พูดอะไรหน่อยได้มั้ย”

    (ไม่)

    ราวกับมีบางอย่างกรีดลงมาบนอก ความปวดร้าวที่เกิดขึ้นจนยากที่จะบังคับไม่ให้น้ำตาไหลออกมา ไม่น่าเลยจุนมยอน ไม่น่ากดโทรไปเลย ความเงียบที่ยังคงเงียบจนปลายสายพูดบางอย่างออกมา

    (ถ้าจะบอกก็มาบอกต่อหน้า ไม่รับผ่านทางโทรศัพท์)

    “ฮึก”

    (เปิดประตูให้หน่อยครับ ตอนนี้ผมอยู่หน้าห้องคุณแล้ว)

    ด้วยความตกใจเพราะไม่คิดว่าอีกคนจะมาจริงๆแต่ร่างกายมักไปก่อความคิดเพราะตอนนี้มือของเขาได้หมุนลูกบิดออกไปแล้ว

    ใบหน้าหล่อที่ส่งยิ้มมาให้ทำให้เขาอยากพุ่งเข้าไปกอดชดเชยความคิดถึงตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมา แต่คนตรงหน้ากลับยื่นมือขึ้นมาราวกับจะห้ามเอาไว้

    ทำไม?

    “ผมขอเตือนไว้เลย ถ้าคุณเข้ามาใกล้กว่านี้
    หลังจากนี้ผมจะไม่ปล่อยคุณแน่” เซฮุนเอ่ยถ้อยคำที่ราวกับหยาดน้ำที่มาเติมเต็มใจให้มันกลับมาเต้นอีกครั้ง เขายกมือเช็ดน้ำตาก่อนเงยหน้าขึ้นไปส่งยิ้มให้อีกฝ่ายก่อนจะตอบกลับไป

    “งั้นเราก็ขอเตือนคุณเหมือนกัน ถ้าคุณพูดออกมาแบบนี้ เราก็จะไม่ยอมให้คุณไปไหนอีกแล้ว :)”

    รู้ตัวอีกทีแรงกอดรัดก็แน่นจนเขาต้องเตือนอีกฝ่ายแต่สัมผัสนี้กลับทำให้ภายในใจของเขาอุ่นขึ้นราวกับถูกเติมเต็ม

    ถึงแม้เรื่องระหว่างเราอาจเป็นอะไรก็ตามที่ดูจะผิดพลาดไปแต่ก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะกลายเป็นเรื่องที่ถูกไม่ได้หากใจเราตรงกันแล้วนั้น

    “รัก”

    “เราก็รักคุณ”

    หลังจากนี้ก็มาเริ่มใหม่กันเถอะ :)





    *****************END*******************


    ฟิคชั่ววูบมาก ตรงกับฮุนโฮมีโมเม้นท์อีก กิกิ
    ชอบไม่ชอบบอกได้นะคะ ไม่ค่อยแต่งอะไรแบบนี้อาจมีผิดพลาดก็ขออภัยด้วย ปกติมาแนวใสๆตลอด 5555555555555555


    **Quote from the movie “No Strings Attached” ** 
Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in
kimjuniverse (@kimjuniverse)
ตอนแรกแทบจะกระอักเลือด555555 คำเตือนน่ารักมากเลยค่ะ
itoueay (@itoueay)
น่ารักมากๆๆๆๆๆค่ะ ชอบคำเตือนของทั้งคู่นะมันดูมีอะไรอยู่ในนั้นอ่ะ?
miko_bobo (@miko_bobo)
คืออ่านจบแล้วฟินมากเลยค่ะ ??? ชอบมาก ☺☺