เมื่อตอนปีใหม่ เราเลิกกับแฟนที่คบกันมาเป็นเวลาเกือบหนึ่งปี

ในตอนนั้น เหมือนโลกทั้งใบของฉันพังลงมาหมด

คุณคนที่กำลังอ่านอยู่คงจะคิดว่า มันขนาดนั้นเลยหรอ แค่เกือบปีเอง

ใช่ค่ะ ในระยะเวลาเกือบปีนี้ มีความทรงจำมากมายเกิดขึ้น

ความผูกพันมากมาย อาจรวมถึงความเคยชินในการมีคุณคนนั้นในทุกๆวันของชีวิตด้วย

ในตอนนั้น รู้สึกราวกับคนที่ไม่มีค่า

ไม่มีค่าพอให้ใครมารัก

และไม่มีค่าพอที่จะไปรักใครได้

รู้สึกว่าชีวิตนี้จะอยู่ไปทำไมกัน ในเมื่อไม่มีเขาแล้ว

รู้สึกอยากจบชีวิตตัวเองเป็นเวลาเดือนกว่าๆ

แต่แล้ววันหนึ่ง เราก็เริ่มที่จะเปลี่ยนความคิดนั้น 

เมื่อวันหนึ่ง ผู้หญิงที่รักเราที่สุดในโลกกำลังร้องไห้ตรงหน้าเรา

เพียงเพราะเราไปเสียน้ำตาให้กับใครก็ไม่รู้ 

คนที่เขาไม่ได้รักเรา คนที่ไม่เห็นค่าของเรา

ทำไมไม่คิดถึงคนสองคนที่รักเรา รักตั้งแต่ยังไม่เคยเห็นหน้าด้วยซ้ำ

คนสองคนที่ยอมเสียสละอะไรไปตั้งมากมายเพื่อที่จะทำให้เรามีชีวิตที่ดี

คนที่เจ็บปวดกว่าเราหลายสิบเท่าเมื่อเห็นเราเจ็บปวด

หลังจากวันนั้น เราก็พยายามที่จะเข้มแข็งขึ้น

เป็นเด็กน้อยที่ร่าเริงของคนแก่สองคนที่มีความรักให้เราอย่างเต็มเปี่ยม

และในวันข้างหน้าก็จะพยายามเป็นเด็กน้อยที่เลี้ยงดูคนแก่ๆสองคนที่เลี้ยงดูเรามาตลอดชีวิต 

ให้พวกเขาสบายที่สุดเท่าที่จะสามารถทำได้

ถึงทุกคนที่อกหัก 

จงหันไปมองคนที่รักและห่วงใยคุณให้มากๆ

การที่พวกเขาต้องเห็นคุณร้องไห้มันสร้างความเจ็บปวดให้กับพวกเขาอย่างมหาศาล

แม้ในวันนี้เราจะยังไม่สามารถเข้มแข็งได้มากเท่าที่ควรจะเป็น

แต่เราจะค่อยๆเข้มแข็งขึ้น และรักตัวเองให้มากขึ้นวันละนิดวันละหน่อย

ผ่านช่วงเวลาเรานี้ไปด้วยกันนะคะ