ค่ำคืนกลางฤดูร้อน ปี 1999

 บนกระดาษสมุดไดอารี่ของเด็กหญิงเฮเซล เกรซ

 ห้องนอนชั้นสองสุดทางเดิน วิลเลจไบรตัน  

 ไบรตัน สหราชอาณาจักร

"เฮซซี่ ทำไมหนูไม่แนะนำเพื่อนๆของหนูให้เควนตินเขารู้จักล่ะ?" ชายวัยกลางคนท่าทางใจดียืนพิงประตูห้องนอนของลูกสาวด้วยความเอ็นดู หลังจากที่แม่ของเด็กหญิงบอกให้เขาขึ้นมาตามลูกสาวให้ลงไปข้างล่าง

เด็กหญิงเฮเซล เกรซ วัยหกขวบละสายตาจากไดอารี่ของเธอมายังผู้เป็นพ่อ "พ่อหมายถึงเพื่อนๆในกล่องไม้ของหนูหรอคะ?" 

"ใช่แล้ว หนูน่าจะชวนเควนตินเล่นในห้องนั่งเล่นนะ" พ่อยิ้มพลางหลีกทางให้

"รู้แล้วค่ะ" เฮเซลยิ้มกว้างอย่างดีใจก่อนจะวิ่งลงจากห้องไป

 ภายในห้องนั่งเล่นของครอบครัวเกรซ
 เฮเซลเจอเพื่อนใหม่แล้ว เขากำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ริมหน้าต่าง เฮเซลเดินไปแนะนำตัวกับเขาอย่างจริงใจ

"ฉันชื่อเฮเซล เกรซ" ....ด้วยรอยยิ้มกว้าง

เขาเงยหน้ามองเฮเซลพลางยิ้มตอบ "อืม เควนติน มิลส์" 

"ฉันอายุหกขวบ แล้วนายล่ะ?" เฮเซลนั่งลงบนเก้าอี้ไม้ข้างๆเควนติน

"หกขวบ แต่ฉันเกิดต้นปี บางทีฉันอาจจะแก่กว่าเธอ" เควนตินตอบด้วยท่าทีเกร็งๆ

"อายุของเธอไม่เป็นปัญหาสำหรับเพื่อนๆในกล่องไม้ของฉันหรอก" เฮเซลไม่ได้สนในอาการเหล่านั้นของเด็กชายข้างๆ หากแต่เธอกำลังสร้างบรรยากาศให้เขาผ่อนคลาย

"เพื่อนเธออยู่ในกล่องไม้หรอ?" แน่นอนว่าได้ผล เรื่องของเล่นค่อยๆทำให้เควนตินหายเกร็งและดูสนใจในเรื่องที่เฮเซลพูดถึง

"ใช่น่ะสิ มานี่สิ ฉันจะแนะนำนายให้พวกเขารู้จัก" เฮเซลจูงมือเพื่อนใหม่เดินออกมา

อีกมุมหนึ่งของห้องนั่งเล่น

"เพื่อนๆในกล่องไม้ของเธอคือพวกนี้หรอ?" เควนตินหมายถึงรถของเล่นสีแสบตาสามคันที่วางเรียงกันอย่างเป็นระเบียบในกล่องไม้แปะสติกเกอร์ตัวการ์ตูน

"ใช่ นี่คือคุณอีแวนส์ เขาเป็นรถบรรทุกที่เจ๋งที่สุดเลยล่ะ ส่วนนี่คือคุณเจสัน เรซซิ่งคาร์ที่เร็วที่สุดยังต้องยอมแพ้ เมื่อพ่อฉันลงเล่นกับเขา ส่วนนี่ก็คือวินเนอร์ คันโปรดของฉันเอง" เฮเซลแนะนำเพื่อนในกล่องไม้แต่ละคันในเด็กชายได้รู้จัก รถจักรยานของเล่นสีส้มถูกยื่นออกมาตรงหน้าเควนตินอย่างภูมิใจ

"เธอไม่เล่นตุ๊กตาหรอ?" เควนตินถามพลางหันไปรอบๆบ้าน ทั้งๆที่พวกเขามีลูกสาว แต่กลับไม่มีของเล่นของเด็กผู้หญิงวางให้เห็นอยู่เลย

"ไม่ล่ะ ฉันไม่ชอบขนของพวกมัน ป้าจูเลียเคยซื้อตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลตัวเบ่อเริ่มมาฝากฉัน หลังจากที่ฉันกอดมันได้ไม่ถึงสิบนาที แก้มของฉันก็เต็มไปด้วยผื่นสีแดงเต็มไปหมด และตุ๊กตาตัวนั้นก็ถูกบริจาคไปที่ไหนสักที่" เฮเซลตอบ เธอเกาแก้มข้างขวาอย่างไม่ได้ตั้งใจ

"จริงๆฉันก็มีรถของเล่นนะ เอาไว้จัดบ้านเสร็จ ฉันจะพาไปเล่นที่บ้านนะ" เควนตินยิ้มให้เฮเซล และเฮเซลก็ยิ้มให้เขา
 มิตรภาพของทั้งสองกำลังก่อตัวขึ้นอย่างอบอุ่นในคืนฤดูร้อน ปี 1999 และเฮเซลก็ได้จดมันเอาไว้ในไดอารี่